نگاه ایران: در گذشته با تاسیس شهرداری ها به مرور بخشی از خدمات عمومی شهرها از دولت جدا و شهرداری ها به عنوان اولین نهادهای مدنی کشور، عهده دار امور اجرایی شهرها شدند. شهرهای امروزی باتوجه به ظرفیت های فراوان اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی با سرعت بسیاری رو به گسترش هستند. اینکه این گسترش سریع، تا چه اندازه با منابع تامین نیازهای عمومی شهر متناسب است موضوع گفت وگو با محمد علی ثابت قدم، شهردار رشت قرار گرفته است: میان درآمد شهرداری ها و نیاز شهرها چقدر فاصله وجود دارد و این فاصله موجب بروز چه اتفاقی در توسعه شهری می شود؟ در شهرهای ایران، بین درآمد شهرداری ها از محل عوارض محلی و نیازهای شهرها 10 برابر فاصله وجود دارد. این فاصله هر سال روی هم انباشته می شود و شکاف بزرگی میان درآمدهای شهرداری و نیازهای شهرها به وجود می آورد که در نهایت به توسعه نیافتگی شهرها منجر می شود. مشارکت بخش خصوصی را در اجرای بهتر پروژه های شهری چطور ارزیابی می کنید؟ اقبال بخش خصوصی به مشارکت در پروژه های شهر، فرصتی طلایی برای متولیان اداره امور شهرهاست. با استفاده از توان مالی و تخصص به روز این بخش، سرعت بخشیدن به اجرای پروژه ها و جلوگیری از فشار بار مالی آن بر شهرداری، می توان میزان رضایت شهروندان را ارتقا داد. شهرداری و شورای شهر رشت تاکنون برای جذب سرمایه گذاران چه اقداماتی انجام داده اند؟ مسلم است که این نهادها تا حد امکان شرایط لازم را فراهم کرده اند. اما تا رسیدن به مقصود نهایی چالش های متعددی وجود دارد. ارزش های محوری و جذابیت های کالبدی، فرهنگی و اجتماعی در رشت فراهم است. شهرداری و شورای شهر رشت در سال های اخیر همه تلاش خود را برای جذب سرمایه گذاران خوش نام به کار برده و تا حد امکان بسترهای لازم را فراهم کرده اند. بنابراین در برابر چالش های پیش رو مشارکت همه ارگان ها و حتی عموم مردم می تواند راهگشا باشد. برای هماهنگ کردن نیازهای شهری با منابع مالی چه راهکارهایی لازم است؟ در وهله اول رفتارهای مدیریت شهری نسبت به موضوعات شهری باید سنجیده و تنظیم شود. جایی که نقش سوبسید مشخص می شود میزان عرضه و تقاضا نیز مشخص می شود. مدیریت شهری یا به اداره و نگهداشت شهر یا به اجرای پروژه های موجود فکر می کند. بر این اساس شهرداری دارای 2 نوع هزینه است: اول هزینه ای که ناشی از نگهداشت فضای موجود است که به صورت غیر مستقیم مانند عوارض اخذ می شود و دوم هزینه ای که به صورت مستقیم مانند بلیت اتوبوس ها تامین می شود. البته در این زمینه باید هزینه ها واقعی سازی شوند اما شهروندان عمدتا با نگهداشت فضای موجود موافق هستند و فکر می کنند اگر مدیری بتواند هزینه های موجود را حفظ کند موفق است. در حالی که توانمندی یک مدیر در اتمام پروژه های موجود نمود پیدا می کند. پارامترهای زمان و مکان برای تشخیص هزینه ها باید سنجیده شود. مثلا باید بدانیم در حوزه جغرافیایی آمار عرضه و تقاضا چقدر است؟ این هزینه ها باید واقعی سازی شود و البته باید پشتوانه مشارکت مردم را در هم این زمینه داشته باشیم. برای نگهداری شهر، هزینه ها با تعداد واقعی شهروندان برابر نیست. به طوری که امروزه با 200 هزار شهروند مواجه هستیم اما در عمل برای 120 هزار نفر فیش عوارض صادر می کنیم؛ یعنی عملا یک سوم هزینه ها از مردم دریافت نمی شود و این نشان از استراتژی های غلط شهری برای رسیدن به یک درآمد پایدار است. برای اجرایی کردن درآمدهای پایدار چه اقدامی لازم است؟ برای این کار باید با نظام پلکانی جلو برویم تا مردم نیز شاهد خدمات رسانی مسئولان باشند. در توسعه شهری با 2 رکن توسعه کالاهای عمومی و خصوصی مواجه هستیم. در ابتدا باید ببینیم حیطه مسئولیت های شهرداری چیست تا هزینه و چگونگی هزینه کرد پروژه ها مشخص شود. اما حیطه وظایف شهرداری هنوز هم واقعی سازی نشده است. اولین مانع در مدیریت شهری برای تحقق این هدف چیست؟ اولین مانع در مدیریت شهری، تخصیص نیافتن وظایف و اختیارات دولتی در سرمایه گذاری است. اگر این وظیفه در اختیار شهرداری گذاشته شود قاعدتا بسیاری از فرایندهای شهری از جمله سرمایه گذاری نیز کوتاه می شود. بسیاری از مواقع برای توسعه شهری بی دلیل هزینه می کنیم؛ مانند آسفالت کردن ها و خراب کردن های دائم برای انجام امور زیربنایی مثل فاضلاب. در واقع می خواهیم به هماهنگی برسیم اما این هماهنگی های برنامه ریزی نشده عملا بی فایده است. بنابراین اولین مانع جدی در مدیریت شهری، تفکیک نشدن وظیفه است. بودجه شهرداری در سال 95 چقدر تعیین شده است و برنامه شما برای استفاده از این بودجه چیست؟ بودجه شهرداری برای سال 95 به میزان 604 میلیارد تومان تعیین شده است. نگاه اجرایی ما در سال 94 این بود که از داخل، سیستم شهرداری را قوی کنیم که البته این ایده هنوز به خروجی یا اجرا تبدیل نشده است. استراتژی دیگر شهرداری این است که در جاهای دیگر ایجاد ثروت کند و آن را در داخل شهر خرج کند. مثلا با کاهش عوارض به دنبال ساخت سینما، هتل و بیمارستان هستیم. آزادسازی زمین های حاشیه رودخانه ها را در دست داریم که با این عمل سه و نیم متر از فضای سبز شهری افزایش می یابد. در یک ماه گذشته 2 پارک در رشت افتتاح شد و 2 پارک دیگر نیز در دست افتتاح است. واقعیت این است که توزیع فضای سبز در شهر متوازن نیست. در مجموع 41 پارک ساماندهی شده در رشت وجود دارد که آمار خوبی نیست. همچنین در حال رایزنی برای اضافه شدن باغ های رها شده به فضای سبز هستیم. رشت یکی از شهرهای کوچک گیلان با تراکم جمعیت بالاست. قیمت تمام شده زمین در هر متر مربع در شهر بالاست و به همین دلیل ساخت هتل در رشت خیلی توجیه پذیر نیست. اما هتل ساز می تواند بیرون از شهر که قیمت زمین ارزان تر است با ساخت هتل به سرمایه گذاری بپردازد. چرا باید فکر کنیم که همه چیز را باید همه جا داشت؟ لازم است که واقعیت اقتصادی و توانمندی شهری پذیرفته شود.