نگاه ایران/فرشته رضایی اجرای پروژه های عمرانی و شهری برای هر منطقه و استانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اینکه هر کدام از این پروژه ها به بهترین نحو اجرا شوند هم مهم است. اگر چه گیلانی ها با دو پروژه دیرسال و دیرانجام آزاد راه قزوین- رشت و راه آهن قزوین- رشت- آستارا نشان دادند، صبر بسیار در اجرای چنین پروژه هایی دارند. پروژه هایی که گیلان را نه الزاما به توسعه، که تازه به تحقق بخشی از زیرساخت ها مجهز می کند. با این حال و در شرایطی که در سال های اخیر بسیاری از فرصت های مربوط به تکمیل پروژه ها (مثل اتمام سد ها) از دست رفته و حتی برخی از آن ها توجیه اقتصادی، فنی و حتی کشاورزی و... خود را از دست داده اند، و حتی برخی از پروژه های شهری - استانی که مربوط به دولت قبلی یا فعلی بوده است، همچنان پابرجا هستند، ابراز نگرانی مقامات دولتی در خصوص پروژه های شهری تامل برانگیز است. در روزهای اخیر چند بار شاهد انتقاد نماینده عالی دولت در شهرستان رشت، یعنی فرماندار رشت در حوزه شهری بوده ایم. اولین انتقاد جنجالی ایشان مربوط به افزایش و گرانی کرایه تاکسی ها بود. افزایش اعداد و ارقامی که پیش از تصویب قطعا برای ایشان ارسال هم شده بود، اما به گفته مدیران مرتبط شهرداری، عدم اعلام موضع به موقع ایشان موجب تصویب کرایه فعلی تاکسی ها شده است. پس از آن نیز انتقاد آقای عیسی مهدوی مربوط به اتوبوس های بی آر تی بوده است. ایشان در جلسه شورای ترافیک اظهار کرده اند که «ما به مردم قولهایی داده ایم اما مردم نه تنها هیچ آثاری ندیده اند، بلکه فقط تبعات آن را می پردازند و ما در قبال آن مسئولیم. زیرا طولانی شدن کار باعث ایجاد مشکلات شده و باید هر چه زود تر این پروسه پایان پذیرد.» صدالبته در دلسوزی شخص فرماندار که انسان محترم و منصفی است، شکی نیست. ایشان از جمله معدود فرمانداران پرتلاش و همگرا با سیاست های دولت هستند. اما با این حال باید پرسید آیا تنها دغدغه ایشان مربوط به پروژه های شهری است و دیگر پروژه هایی که یا مربوط به دولت فعلی است یا میراث دولت گذشته بوده و بر آن ها گرد فراموشی و زنگار نشسته برای مردم تبعات ندارد؟ آیا مردم از وضعیت عمرانی و زیرساخت های انجام نشده در سطح شهر ها و روستا ها در رنج نیستند و تنها با عدم اجرای بی آر تی تبعات می پردازند؟ بی شک چیزی که واضح است همه ما در حال پرداخت تبعات هستیم. تبعات از توسعه نیافتگی گیلان و رشت، تبعات از نبود جاده های مناسب، تبعات از نبود صنایع پویا و برند، تبعات از بابت داشتن روستاهایی که از نظر شاخص های زیرساختی از بسیاری از استانهای محروم هم عقب مانده ترند. در چنین شرایطی و در ایامی که دولت روحانی موجب همگرایی بیشتر دولت و شهرداری ها شده و پس از ۸ سال شهردار تهران را به جلسه با هیات دولت دعوت می کند تا اشتباهات دولت های گذشته در همکاری با مدیران شهری تکرار نشود، کمی باید در همگرایی فرماندار رشت با دولت روحانی تردید کرد. در فوتبال مثالی است که وقتی داوری با تیمی مدارا می کند و چشم بر خطاهای متعدد تیم می پوشد تا به هر نحو ممکن آن تیم برنده بازی شود، می گویند فلانی یار دوازدهم تیم برنده شده بود. حال با توجه به وضعیت شهر رشت و نگاه ها و انتقادات غیرمنصفانه پارلمان شهر از مدیریت شهری رشت، و همسویی فرماندار رشت با دیدگاههای برخی از اعضای شورا، بهتر است فرماندار محترم رشت (با توجه به سوابق و معلوماتی که از ایشان سراغ داریم)، تبدیل به یار شانزدهم شورای ۱۵ نفره رشت نشود! شاید برخی این انتقاد را به مدیریت فعلی شهر رشت وارد کنند که یکی از اشتباهات شهردار اجرای همزمان چندین پروژه مهم و اساسی و به اصطلاح بلند کردن چند هندوانه با یک دست بوده است. یعنی اجرای همزمان پروژه بی آر تی با پیاده راه، اجرای سرای محلات، تغییر سیمای شهر، احداث بازارچه ها و... اما به قول فرماندار همان مردمی که شب و روز دارند «تبعات» می پردازند، آنقدر در این سال ها بر مدار تکرار وعده ها چرخیده اند و رشت آنقدر عقب ماندگی دارد که اگر شهردار فعلی رشت یا هر مدیر دیگری با یک دست، صد هندوانه هم بردارد کم کار کرده است. از این رو فرماندار محترم رشت بیش از هر کس دیگری به مشکلات و چالش های ایجاد زیرساخت در روستا- شهری که نام کلانشهر را با خود به یدک می کشد آگاه تر است. به این خاطر تداوم گلایه ها ازعدم اجرا شدن پروژه هایی که خود مدیران شهری مشتاق تر به انجام و اتمام آنند، (و از سویی خواهان کمک همه ارگان های یک شهر هستند) جز تکرار و بی اثر بودن اندرز ها و دلواپسی ها اثر دیگری نخواهد داشت. سخن گرچه دل بند و شیرین بود سزاوار تصدیق و تحسین بود / چو یک بار گفتی مگو باز پس که حلوا چو یک بار خوردند، بس» (سعدی) نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تأیید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.