اختصاصی/نگاه ایران: [caption id="attachment_3148" align="alignnone" width="146"] بهرنگ تاجبخش[/caption] اینجا پای مرگ و زندگی در میان است. اینجا  کسی دلش برای خانه تنگ نمی شود.  اینجا همه چیز به خاطر زنده ماندن است و هویت انسان به ذاتِ دقیقِ "نبرد برای بقا" بر می گردد. اینجا همان لامکانی است که یک دستگاه و چند لوله، نفس کشیدن ات را به خدا وساطت می کنند؛ لوله هایی مثل اختاپوس که دور بدن ات می پیچند و هفته ای سه دفعه جان ات را نجات می دهند. بهتر اگر بگویم، واژه ها اینجا از توصیف دقیق "وضعیت" عاجزند... در بخش دیالیز بیمارستان رازی،  برای زنده ماندن باید پیه همه چیز را به تن مالید؛ از دردِ مُدام گرفته تا ساعت ها خستگی و انتظار. در بخش دیالیز بیمارستان رازی، همه چیز رنگ  تعلیق دارد؛ تعلیقی میان ماندن و مُردن. از نگاهِ خسته ی دخترکِ دیالیزی گرفته تا حسِ عجیبِ خوشبختی که اینجا به معنای رهایی از تخت هاست. در بخش دیالیز بیمارستان رازی، « ترس » آنقدر پررنگ است که هر دم و بازدمی بوی فرار می دهد؛  آدم ها اینجا حوصله حرف زدن ندارند. همه چیز مانندِ ساعتِ روی دیوار یخ زده و مسافرانِ اتوبوسِ خسته کننده و دیوانه، در انتظار توقفی کوتاه به ستوه آمده اند.   اتاقِ مستطیل شکلِ دیالیز در بخش دیالیز بیمارستان رازی رشت «40» دستگاه  کنار هم قرار گرفته اند که دو تای آنها دیگر نای چرخیدن ندارند. به گفته سرپرستار بخش،  316 بیمار ثابتِ دیالیزی  به جز بیماران میهمان وجود دارند که ماهانه نزدیک به 4000 مورد دیالیز انجام می دهند. برای زنده ماندن 316 بیمار، فقط همین یک مرکز دولتی وجود دارد که آن هم به صورت سه شیفت(صبح، ظهر و شب) هر روز فعالیت می کند. این یعنی برای "هرهشت بیمار" در بیمارستان رازی فقط «یک تخت» در نظر گرفته شده که با استاندارد جهانی "هر سه بیمار، یک تخت" فاصله معناداری دارد. - آدم هایی را تصور کنید که آن هفت نفر دیگر را به چشمِ اشغال کننده می بینند و برای زنده ماندن به جان هم می افتند! – بیمارانِ گُلِ بیمارستان رازی اما، با همین امکانات کم و فرصت محدود، نجیبانه حالِ هم را رعایت می کنند و مثل فیلم های "کیمیایی" رفیقند. همین حالِ آدم را خوب می کند...     کلیه و بیمار، پیوندی که در آسمانها بسته شد اینجا همه نیازمند کلیه هستند. « یا باید پیوند کلیه بزنم و یا باید به طور دایم دیالیز کنم.» به عنوان یک روزنامه نگار حق ندارم احساساتِ شخصی ام را واردِ متنِ گزارش کنم، اما ترجیح می دهم مانند شهروندی عادی و حق به جانب، غصه بخورم که این جوانِ خوش چهره و مودب حتی در تامین هزینه کرایه تاکسی رفت و آمدش مشکل دارد؛ چه برسد به تهیه هزینه های میلیونی پیوند و پیگیری های بعد از آن. « هفته ای سه مرتبه دیالیز می کنم. » هفته ای سه مرتبه دیالیز می کند: « اکثر افرادی که می خواهند کلیه اهدا کنند مشکل مالی دارند و قیمت گزافی بالایش طلب می کنند. وسع ما نمی رسد آقا.» این میان اما تجارت شومِ دلالانِ کلیه هم قصه ی تلخی دارد که روایت کامل اش بماند برای بعد. خبرگزاری ایلنا سوم خرداد ماه امسال نوشت: «این روز ها خرید و فروش کلیه از محدوده خیابان اطراف انجمن حمایت از بیماران کلیوی خارج و وارد فضای مجازی شده است. سایت های متعددی در این باره فعال شده اند و خود را انسان دوست و خیرخواه معرفی می کنند. در این آشفته بازار خیریه ها نیز بیکار ننشسته و دستی بر آتش خرید و فروش کلیه دارند. گرچه به گفته قاسمی رئیس انجمن حمایت از بیماران کلیوی «این اقدامات غیر قانونی است». وی اما عنوان می کند: «هر کاری کردیم حریف برخی از خیریه ها نشدیم» به نظر می رسد عدم توجه مناسب به بازار دلالی کلیه سبب شده که مشکلات دیگری نیز سر راه بیماران و فعالان قانونی این حوزه قرار بگیرد؛ مشکلاتی که وزارت بهداشت برای رفع آن باید با حساسیت بیشتری اقدام کند.»   فقر امکانات، بلای جان بیماران بیرون از درهای بخش، پای صحبت مردی نشستم که بیش از بیست سال است دیالیز می کند  و هفته ای سه مرتبه میهمان این تخت هاست. او که پس از بارها اعتراض به مسوولین از گرمای اتاق کلافه شده ، خودش دست به آچار شده است و کولر بخش را تعمیرمی کند: «تعداد بیماران زیاد است و تعداد تخت ها بسیار کم.» از رفتار پرستارانِ مهربانِ بیمارستان راضی ست، می گوید: «این بخش روزانه سه شیفت کار می کند اما باز هم جوابگو نیست.» او در نهایت از مسوولین خواستار تخصیص اعتبار جهت خرید دستگاه های بیشتر و سالن بزرگتر است. کمی آن طرف تر بانوی سالخورده ای از مصیبت هایش می گوید: « سه فرزند دیالیزی  دارم که حتی نمی توانم هزینه رفت و آمدشان را بپردازم.» خوب که نگاه می کنم،  اینجا همه یک شکل هستند و هم بغض: «خیرین به ما کمک می کنند اما کفاف خرج ها را نمی دهد. جانم به لب رسیده. شما بنویس شاید کسی به فریاد رسید...»   در انتظار معجزه آدم ها اینجا با چشمانی گود رفته و بسته، خیره به لوله ای هستند که زندگی می بخشد؛ لوله باریکی که یک سر آن به سیاهرگ و آن دیگری به دستگاه دیالیز متصل است. در چند ساعتی که طول می کشد تا خون مسموم وارد دستگاه شود و خون تصفیه شده به بدن برگردد، دنیا دور سرشان می گردد. در مغزشان اما، غم یار و دیار جولان می دهد و عذابِ جان فرسایِ زندگی تمامی ندارد. حتی تصورش غیر ممکن است! هفته ای سه مرتبه؟  تو چه می دانی یعنی چه...