نگاه ایران: پخش شدن ویدیوی پسربچه سیزده ساله در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی این روز ها سروصدای زیادی به پا کرده است، بحث هایی با موضوعاتی از قبیل کم سن و سال بودن پسربچه، ایرانی بودن یا نبودنش، خودکشی اش، هرزه نگارانه بودن محتوایش، رشد و بلوغ زودرس افراد و مواردی از این دست همه در نهایت بحث هایی حاشیه ای و برآمده از همان فضای شبکه های اجتماعی هستند. موضوع بحث این مقاله بیش از هر چیز بررسی و تحلیل دلایل گرایش جامعه به موضوعات جنسی و تعابیر و تفاسیری از این موضوعات است. جامعه امروز ایرانی نیازمند نگاه فلسفی و عمیق به موضوع جنسیت است، باید خط قرمز ها کمی باز تر شوند و فضایی برای اندیشیدن متفکران به مقوله جنسیت ایجاد شود. فلسفه سکسوالیته یا فلسفه جنسیت به بررسی فلسفیِ سکسوالیته، موضوعات و مفاهیم جنسی و موضوعات مرتبط با نشانه شناسی و ریخت شناسی جنسیت در بافتارهای اجتماعی و فرهنگی می پردازد. اینکه چه چیزهایی باعث به وجود آمدن احساسات جنسی در افراد جامعه می شود یا جایگاه جنسیت در ذات انسان و جامعه چیست از جمله موضوعاتی هستند که نیاز به بررسی های جامعه شناسانه و روانکاوانه دارند. فلسفه ی سکسوالیته همچنین به اخلاقیات جنسی شکل گرفته و کدهای اخلاقی می پردازد. میل به سردرآوردن از زندگی خصوصی افراد و کنجکاوی بیش از حد ما ایرانیان و نداشتن فرهنگ استفاده مناسب از ابزارهای اشتراکی مدرن نظیر شبکه های اجتماعی و پیام رسان های مدرن، دست به دست هم داده اند که درز کردن یک فیلم خصوصی یا غیر اخلاقی در کوتاه ترین زمان ممکن به یک «فاجعه اجتماعی» بدل شود. فیلم های خصوصی در حوزه های گوناگون و متنوع از سیاست تا اقتصاد و از عشق تا هنر و سینما ایجاد می شوند. هر فیلم خصوصی از منظر من یک پیام و یک سند است، سندی برای تایید یک موضوع، یا نشانه ای برای کشف رمز. هر فیلم خصوصی هزاران پشت صحنه و عوامل روانکاوانه دخیل دارد که تاکنون در هیچ دادگاه و مرجعی مورد بررسی و آنالیز قرار نگرفته اند. فیلم های خصوصی با محوریت جنسیت حکایت از سستی و موقتی بودن روابط جنس های مخالف دارند. روابطی که گویا هیچ پشتوانه و ضمانتی از طرف نظم نمادین و ساختار پدرانه و حکومتی ندارند و از این رو در هیچ مقوله و طبقه بندی معتبری جای نمی گیرند. فیلم هایی که گرفته می شوند تا سند و حجتی باشند بر اینکه من با فلانی بودم، یا فلانی با من رابطه داشته است و این فیلم می تواند به استمرار و تحکیم رابطه کمک کند. روابطی بی سرو ته و دوستی هایی فاقد هر گونه ضمانت برای استمرار و ادامه و بدن هایی تشنه و محتاج هر سند و مدرکی برای طول دادن و کش دادن رابطه هایی پا در هوا. سوژه هایی که به خاطر عشق و رابطه در کنار همدیگر قرار می گیرند و به یکدیگر وابسته می شوند ولی هیچ تضمینی برای این روابط نیست، هیچ ثبت نمادین و تایید نام پدر بر روی این روابط نیست، این روابط به ثبت نمادین نیاز دارند تا بعد تر به عنوان سند و مدرک و حجت نمادین مورد استناد قرار گیرند. روابطی که تبدیل به بخش هایی از فیلم های خصوصی می شوند، فیلم هایی که صحنه ها و سکانس هایی از روابط را افشا می کند که نظم نمادین برایش جایی در نظر نگرفته است و از این رو نمایش چنین فیلم هایی و پخش شدنشان در حقیقت «نمایش بی پرده امر واقع» است. نمایش هر آنچه باید تایید و تثبیتی بر امیال بیمارگون جامعه ای باشد که خود را در نقش بازیگران فیلم «پورنو» می بینند و «ویدیوهای خصوصی هرزه نگارانه» از روابط جنسی خود تهیه می کنند. باید درباب لذتی نوشت که در «دیده شدن خود در حال رابطه» است و بی محابا گفت که این لذت از خود رابطه هم بیشتر است، ایمان به بودن در یک رابطه و گرفتن فیلم از خصوصی ترین صحنه ها شاید نشانه ای از بیماری روان مردمی است که روابط تایید شده و رسمی ندارند. مردمی که «مهر تایید» و «نام پدرانه» بر روابطشان حک نشده است و هر رابطه در حقیقت یک ترسیم «ناکامی های در راه» است، پس باید در اسرع وقت به دنبال سند و مدرک و فیلم بود، مردمی که در روابط خصوصی خود نیز «روحیه اطلاعاتی» دارند. مردمی که با فیلم خصوصی از شریک جنسی خود «باج» می گیرند و با فیلم خصوصی «اخاذی» می کنند و با فیلم خصوصی «ارضا» می شوند. مردمی که حتی به «شرکای سیاسی» خود نیز رحم نمی کنند و «فیلم خصوصی دفتر کار» یا معاملات پشت پرده خود را نیز به عنوان حربه ای برای کوبیدن هم استفاده می کنند. فیلم خصوصی دارد کم کم به یک «کالت» تبدیل می شود. در مورد فیلم های خصوصی و دلایل ایجاد و سپس انتشارش تاکنون هیچ حرف و تفسیر جامعه شناسانه و روانکاونه جدی صورت نگرفته است. در اغلب موارد بیشتر تلاش شده است تا کل خبر و حاشیه هایش در کمترین زمان ممکن حذف و محو شود و حتی تاکید شده است که بهتر است به لحاظ اخلاقی و دینی حتی دیگر به موضوع پرداخته نشود و رسانه ای نگردد. ولی دیگر زمان این حرف ها گذشته و موضوع تا حدود زیادی به یکی از روال ها و بحران های همزمان جامعه ایرانی تبدیل شده است. آماری در این زمینه در دست نیست ولی می توان با پرسش ها و رصدهای جسته و گریخته دریافت که حتی در سالم ترین و قانونی ترین روابط میان دختر و پسر در جامعه، میل به تصویربرداری و فیلمبرداری از روابط خصوصی وجود دارد و به این مقوله به عنوان یک فان و تفریح نگریسته می شود. در حالت های دیگر نیز با فیلمبرداری و گرفتن فیلم از یک طرف و بی اطلاعی طرف دیگر مواجه می شویم. به عبارتی میل به گرفتن فیلم های دزدکی از پنهانی ترین روابط و خصوصی ترین بخش های زندگی گویا حکایت از یک آسیب روانی و بیماری روحی دارد. گویا دیگر عرصه خصوصی و اندرونی خانه ها، به یکباره می تواند به عمومی ترین شکل ممکن رسانه ای شود. مرز میان امر خصوصی و امر عمومی در این موارد به یکباره از هم گسیخته می شود و جامعه شاهد خصوصی ترین صحنه ها از روابط میان دو نفر می شود. باید به دنبال راه چاره و برون رفت از این بحران بود، به دنبال فرهنگ سازی در روابط و آموزش ساختن و برپا کردن روابطی با جنس مخالف که نیاز به اخاذی و باج گیری عاطفی نداشته باشد. موضوع فقط فیلم خصوصی نیست، این فیلم ها تنها تکه هایی کوچک و گوشه هایی تیز ار عمق آسیبی هستند که بر پیکره روابط میان زن و مرد خورده است. نمایش چنین فیلم هایی و پخش شدنشان در حقیقت «نمایش بی پرده امر واقع» است. نمایش هر آنچه باید تایید و تثبیتی بر امیال بیمارگون جامعه ای باشد که خود را در نقش بازیگران فیلم «پورنو» می بینند و «ویدیوهای خصوصی هرزه نگارانه» از روابط جنسی خود تهیه می کنند. *محقق و پژوهشگر