نگاه ایران/مانیا شیرین بخش ماسوله در تیررس حوادثی که گریبانگیر مردم ایران می شود، چیزی وجود دارد که بسیار جانکاه تر و غم انگیز تر از از دست رفتن جان انسان هاست و آن، درس نگرفتن و نیندیشیدن است. دی ماه ، در غمارغم سردی و تیرگی زمستان، چندین بار دیگر نیز هنگامه ی اتفاقاتی بوده است که احساسات عمومی ایرانیان را جریحه دار کرده است. سال ها پیش در پی زلزله بم، تمام مردم این دیار سوگوار و غمزده شدند. دقیقا یکسال قبل، حادثه پلاسکو، موجی از اندوه و دلشکستگی را روانه خانه های این سرزمین کرد. و حالا، سوختن و به ابدیت پیوستن دریانوردان، تلخی عمیق و شومی را با خود آورده است. فصل مشترک تمامی این وقایع این است. حادثه! اتفاق ناگوار. پیش آمد غمناک. در پس روزهایی که می گذرد اما، چیزی که فراموش می شود، بررسی ابعاد فاجعه و درس گرفتن همه جانبه از تمام اتفاقاتی است که افتاده است. همسر یکی از ملوانان در مصاحبه با صدا و سیما می گوید: «هشت روز است که نه شبمان شب است و نه روزمان روز». غیر از این بوده است که همیشه در مواقع این چنینی، تنها دعا کرده ایم و امیدوار بوده ایم و صبر پیشه کردیم؟! چیزی هست که جایش اینجا خالی است و آن درس گرفتن است. تدبیر اندیشیدن است. بررسی کوچک ترین اشتباهات و سهل انگاری هاست برای آنچه می شد بشود و نشد. گفتنی ها زیاد است. می گویند چینی ها کوتاهی کردند در نجات خدمه کشتی ایرانی. می گویند سیستم رادار کشتی چرا نتوانسته از وقوع حادثه پیشگیری کند. می گویند اجازه دادند کشتی بسوزد تا آبهای چین آلوده ی نفت نشود. خیلی چیزهای دیگر هم می گویند. گرفتار دور باطلی هستیم. درد فاجعه اگر اینقدر جانسوز نبود، در شبکه های اجتماعی لطیفه هم برایش ساخته می شد! واقع بین باشیم. از کشورهای دیگر درس بگیریم. به اشتراک گذاری عکس ها و متنهای سوزناک و ویدئوهای اشک و آه بازماندگان، دردی دوا نمی کند. سوگواری راه های بهتری هم دارد. بررسی ابعاد اتفاقات و به کارگیری تمام توان و بودجه برای پیشگیری از اتفاق دوباره آن ها... بم فرو ریخت. کرمانشاه عزادار شد. چه کردیم برای مقاوم سازی ساختمان ها؟ تا دوباره اندوهگین فرزندان این خاک نشویم؟؟ آتش نشانان پلاسکو زنده در آتش سوختند. چه تدبیری برای تجهیزات پیشرفته اطفای حریق حداقل در پایتخت، اتخاذ شد؟ کدام مدیر به رسانه ها آمد و از تصمیم همه جانبه و عملی برای پیشگیری از حوادث مشابه گزارشی ارائه داد؟ اندوه عمیق تر از آن است که مجال فکر کردن دهد. ولی باید فکر کرد. آیا تمام کشورهای دنیا همین عکس العمل را به اتفاقات ناگوار دارند؟ ضعفی هم اگر برای نجات جان جوانانمان داشتیم، می توانستیم از تمام کشور ها «عاجزانه» بخواهیم به میدان بیایند. تجربه و تجهیزاتش را در اختیار ما بگذارند. باید می فهمیدیم حتی ثانیه ها، در جهت نابودی پیش می روند و «مجال بی رحمانه اندک است.» شاید باز هم نمی شد که نجاتشان دهیم اما می شد ثابت کرد که تمام تلاشمان را کرده ایم. بازماندگان تاب دوری عزیزانشان را ندارند. درد، سخت جانکاه است. و چه بسیارند دیگر نفتکش ها و کشتی ها و هواپیما ها و قطار ها. ملوانان سانچی رفتند. اما لااقل مرد و مردانه عزمی جزم کنید بر جلوگیری از وقوع حوادث مشابه. یکبار هم که شده بیندیشید. شاید می شد نجات پیدا کنند. شاید بشود آیندگان را نجات داد. شاید بشود که دیگر این درد ها، نشود بلای جان شب ها و روزمایمان... نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.