امیر مرکبی فعال دانشجویی مشکلاتی که جامعه امروز ایران به دلیل کمرنگ بودن مشارکت فعال و مستقیم بانوان در اجتماع با آن دست وپنجه نرم می کند ، می تواند علل مختلفی داشته باشد و هرکدام از آن علل در یک بخشی کم رنگ و دارای اثر حداقلی است و در بخشی دارای تأثیر بسزا است . درگذشته ای نه چندان دور، زنان و دختران ایرانی از حق تحصیل محروم می ماندند و نقش آنان در اجتماع بسیار کمرنگ تر ازآنچه امروز شاهد آن هستیم بود. امروزه نیز در افغانستان و پاکستان و عربستان (با شدت و ضعف) زنان و دختران به راحتی از حق تحصیل ، رانندگی، مشارکت سیاسی ، انتخاب مسیر زندگی و بسیاری از حقوق ابتدائی انسانی محروم می شوند . اکنون فرصت مناسبی است تا باگذشت چندین دوره مهم فرهنگی از زمانی که بانوان ایرانی از حق تحصیل محروم می شدند، به آسیب شناسی آن رفتارهای محدودکننده پرداخت . عامل مهم تأثیرگذار در بروز این گونه رفتارهای سلبی و محدودیت تاثیرگرفته از اندیشه متولیان امور فرهنگی و اجتماعی است. مسئولان ذی ربط و تمامی افرادی که به صورت مستقیم در چنین اموری نقش محوری ایفا می کنند می بایست ابتدا در مورد اندیشه های نادرست پیشین در ارتباط با بانوان تجدیدنظر کنند و متوجه این امر شوند که نحوه ی نگاه و اندیشه آنان در خصوص مسائل فرهنگی- اجتماعی ، گاها می تواند ضربات سخت و جبران ناپذیری بر پیکره نحیف اجتماع و روابط ناظر بر آن وارد سازد . مادامی که مسئولان ، به بانوان وزنان با نگاه تهدید و خطر بالقوه (اکثراً این نوع نگاه ریشه در باورها و اندیشه اشتباه پیشینی دارد) نظر کنند و راه علاج آن را در پیاده سازی شیوه های محدودکننده جستجو کنند ، در آن صورت عجیب نیست که زنان و خواهران ما پشت درب های بلند کابینه و ورزشگاه آزادی اسیر اندیشه ای بیمارگونه، از حقوق ابتدائی خود در یک جامعه  دموکراتیک بی بهره بمانند . ممانعت از ورود بانوان به عرصه های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در هر یک از ابعاد آن مشروط به آنکه عقلا و منطقاً متضمن کمترین خسارتی نباشد ناخودآگاه ظن استفاده ابزاری از نیمی از جمعیت را با بهره گیری از شیوه های تحمیل زور و اعمال منفی اقتدار تقویت می کند. اما متأسفانه امروزه نیز شاهد این موضوع هستیم که نزد بسیاری از افراد حتی بخش قابل توجهی از دانشگاهیان و صاحبان مدارج بالای علمی، عنوان جامعه موفق-از منظر سلامت اخلاقی و اجتماعی -تنها به جامعه ای اطلاق می شود که در آن «مردان همسرانشان را انتخاب می کنند هزینه زندگی را به تنهایی تأمین می کنند، اندیشه می کنند، از حق تحصیل برخوردارند، از تفریحات اجتماعی استفاده می کنند و صاحب فرزند می شوند.» امروزه ممکن نیست بخش عظیمی از جامعه را که صاحب اندیشه و حق انتخاب است، درون خطوط قرمز فرضی محصور کرد؛ جامعه پویا جامعه ای است که برخلاف نگاه جنسی تک قطبی ، بانوان در آن تهدیدی برای امنیت اجتماعی محسوب نمی شوند ، بلکه حضور آنان در اجتماع فرصتی گران بها برای اصلاح ناهنجاری های اخلاقی-فرهنگی جامعه به شمار می آید. تضادهای جامعه سنتی و نو در ایران ، بیش از همیشه رخ نمایانده است و تنها گزینه پیش رو برای احقاق حقوق انسانی و عقلی و قانونی نیمی از جمعیت جامعه ، تغییر مبنای اندیشه و تفکر جوانان و متولیان نسل های بعدی در خصوص حضور مثبت و موفق بانوان در سطح اجتماع است. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.