٢٠٦- بن سان پنجشنبه گذشته بیست و هفتم مهر به دنیاى ما اومد و انقدر تو این یک هفته درگیر ماجرا بودیم که نتونستم چند خط براتون بنویسم. به جاى این چند روز تأخیر یه سورپرایز باحال دارم که به زودى تقدیمش مى کنم به شما. ٢٠٧-  به نظرتون بچه باید چند روزش باشه که بتونه سوار هواپیما بشه؟! سى روز؟ چهل روز؟ پنجاه روز؟ خلاصه ما کم کم داریم چمدونا رو جمع و جور مى کنیم و این حرفا. ٢٠٨-  بالاخره من قبل از این که پدر این دو تا عزیز بشم، براى دل خودم و دل شما از عشق خوندم همیشه. حالا نمى خوام تو این پست همه چیو بگم ولى در یک جمله: #صداى_خوبى_ندارم_مى_دونم_براى_عشق_تو_اما_مى_خونم ٢٠٩-  عجب بالا و پایین داره دنیا. ولى دنیاى من وقتى خیلى غمگین می شه خودم رو با همه عشق هاى به وصال رسیده خوشحال مى کنم. وقتى هم که مثل حالا دنیاى من رفته بالا و حالش خیلى خوبه، حال دلم رو به یاد همه عشق هاى بى وصال متعادل مى کنم. ٢١٠-  گاهى براى یک صحنه شدیدا عاشقانه در یک فیلم می شه سال ها اشکى شد یا براى خوشحالى خانواده دکتر ارنست بعد از رسیدن به ساحل می شه غصه ها رو فراموش کرد. ٢١١-  توى این حال خوب آرزو مى کنم که هر کدوم از شماها به خواسته اى که همین الان در قلبتون پنهونش کردین برسید. دوستتون دارم بیشتر از دیروز و احتمالا کمتر از فردا.»