نگاه ایران/ مریم صابری: رکود شنای ۱۳۰۰ کیلومتری در آب های آزاد جهان در حمایت از کودکان کار توسط یک ورزشکار ایرانی علاوه بر ثبت یک رکورد جهانی در دل خود پیام دیگری نیز دارد؛ همراهی نهادهای مردم نهاد و ورزشکاران و هنرمندان به عنوان گروههای مرجع در مبارزه با یک آسیب اجتماعی. احمد شعبانی فرد شناگر کشورمان در همراهی با گروههای حامی کودکان کار تصمیم گرفت تا رکورد شنای استقامت دنیا را بزند. وی شعار مخالفت با کار کودک را برای این رکورد زنی خود انتخاب کرده است . قرار است با کمک های مالی در طول مسیر مرکزی برای حمایت از کودکان کار ساخته شود. این شناگر که از 19 تیرماه کارش را از آستارا آغاز کرده است در طول 90 روز می خواهد 1300 کیلومتر شنا کند و در طول مسیر از سه استان گیلان، مازندران و گلستان شنا کند. بعد از پایان کار شعبانی در گیلان  با او در دفتر نگاه ایران در مورد چرایی تصمیمش به گفتگو نشستیم. در این نشست فرشته صدیق یکی از فعالین حقوق کودک رشت نیز شعبانی فرد را همراهی می کرد. آقای شعبانی فرد چطور تصمیم گرفتید که این رکورد جهانی را با شعار حمایت از کودکان کار ثبت کنید؟ رکورد شنا در هر شرایطی زده می شد؛ در بهترین حالت ما تصمیم گرفتیم که در حین کاری که 90 روز طول می کشد و بزرگ ترین رویداد شنای استقامت دنیا محسوب می شود با یک شعار معضلی را پررنگ کنیم. هدفم این بود تا برای بچه ها کاری انجام بدهیم چون رکوردها معمولا شکسته می شود. بعد از تحقیق درنهایت تصمیم گرفتیم که  محور کار من کودکان کار و خیابان باشد که آسیبی خاموش است و برخی از مسئولین حتی نمی خواهند باور کنند که این معضل وجود دارد. قرار شد در طول مسیر کمک هایی  که جمع می شود  را صرف ساخت مرکزی کنیم که کارهای آموزشی و بهداشتی و ورزشی را در این مرکز برای کودکان انجام دهیم. اما برای این کار سه سال دوندگی کردم. در این مسیر اداره ورزش و فدراسیون همگانی من را بسیار اذیت کردند. تا اینکه پیشنهاد امارات برای ثبت این رکورد به نام خلیج عرب در  ۹۴ مطرح شد. دلیل مخالفت ها چه بود؟ می گفتند ما تجربه نداریم برای این کار بزرگ  و اینکه انجمن رکوردگیری نداریم . فدراسیون شنا هم می گفت ما فقط از موادی که در المپیک وجود دارد رکورد می گیریم. در طول سه سال من نزدیک 200 تا 300 نامه به اتاق های مختلف بردم تا اینکه نامه و درخواست امارات را برای ثبت رکود به نام خلیج عربی آمد. بعدازآن توانستیم مجوزهای لازم را بگیریم و شروع کنیم. در حال حاضر این رکورد برای ثبت در گینس زیر نظر وزارت ورزش انجام می شود. در هنگام مطرح شدن این رکورد چه گروه های برای همکاری با شما پیشگام شدند؟ گروه های جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان، جمعیت رنگ خدا  در تهران در ابتدای با من همراه بودند.  البته گروه های فعال در دیگر زمینه ها هم برای این رکورد پیشنهاد داشتند مثل محک. اما ما دیدیم در برابر حمایت خوبی که محک از گروه هدف خود دارد؛ کودکان کار کاملاً بی دفاع و حمایت اند و گروه های فعال در این زمینه زحمت بسیار می کشند اما با آن ها همراهی  نمی شود. پس حمایت از این گروه ها را انتخاب کردم. در استان گیلان نیز گروهایی مانند «برای فردای کودکانمان»، «جمعیت حامیان کودکان کار» و «آوای امید»، «کانون سندروم داون استان» و «خانه سبز اندیشان وطن»، «هیات دوچرخه سواری و هیات کوهنوردی»، «خانه فرهنگ گیلان» و «گروهای محیط زیستی سبز کاران» و «سرزمین ایده آل من» حامی ام بودند. کار از کجا آغاز شد و چند روز تمام می شود؟ کار از آستارا استارت خورد با ۴۳۶ کیلومتر تا چابکسر ادامه پیدا کرد. به گینس اعلام کردیم که 90 روز ولی اگر مشکلی پیش نیاید احتمالا می توانیم در 80 روز تمام کنیم . با توجه به تجربه خودتان حضور ورزشکاران در کنار فعالین اجتماعی را چقدر مفید می دانید؟ تمام هدف این کار این است که پراکنده کار نکنیم  تا با کنار هم قرار گرفتن بتوانیم به هدف رفع مشکلات جامعه و نیز در این مورد به ساخت مرکزی برای کودکان کار برسیم. انجمن رکوردگیری به خاطر کار من شکل گرفته است و می توانیم با تمام ورزشکارانی که ارتباط دارم آن ها را به سمت NGOها بیاورم. می خواهیم که امسال نیز در ماه اسفند رکورد دیگری ثبت کنیم. به نظر شما چرا ورزشکاران چندان برای ورود به موضوعات اجتماعی تمایل نشان نمی دهند؟ ورزشکاران ما این قدر درگیر مالی هستند که به سمت کارهای اجتماعی روی نمی آورند. متاسفانه بودجه زیادی سمت فوتبال می رود. از طرف دیگر  در کشور ما ورزش فقط وسیله ای برای سرگرم کردن مردم شده است.به خاطر همین است که بخش زیادی از بودجه ورزش به سمت فوتبال می رود.در مجموع حتی ورزش برای سلامتی و بالا بردن پرچم کشور در سطح بین الملی هم چندان مورد توجه نیست. تعداد زیادی از ورزشکاران ما در رشته های غیر فوتبال و مخصوصا خانم ها مثلا در قایقرانی و... تلاش می کنند بااینکه می دانند ممکن است ازنظر مالی آینده ای نداشته باشند. همچنین ورزشکاران با استعداد زیادی هم در میان بی توجهی مدیران می سوزند چون بودجه ای به آن ها اختصاص پیدا نمی کند. به نظر می رسد با توجه به چنین شرایطی نقش گروه های اجتماعی پررنگ است و خودشان باید قدم جلو بگذارند فرشته صدیق: ما همیشه از حضور ورزشکاران در کنار خودمان خوشحال می شویم و همین جا اعلام می کنیم که از حضور آن ها در کنارمان استقبال می کنیم. آقای شعبانی فرد شما چند ایستگاه در پیش دارید؟ ۷ ایستگاه در مازندران و یک ایستگاه در گلستان در انتظار ما است. که  البته اکنون ایستگاه رامسر در مازندران را پشت سر گذاشته ام. رکوردهای قبلی شما چقدر بود؟ رکورد5 ساعت و نیم، ۹ ساعته و 13 ساعته داشتم. نزدیک ترین رکورد به رکورد موردنظر شما چقدر است؟ نزدیک ترین432 کیلومتر برای ایرلند است که من در گیلان رکورد این ورزشکار را شکستم. آیا از شرایط میزبانی گیلان راضی بودید؟ خیر، چندان رضایت بخش نبود. مکان خواب و قایقی که در اختیارم قرار گرفت چندان مناسب نبود.  حتی برای ما مراسم اختتامیه  هم نگرفتند. ولی در مازندران با استقبال بسیار خوبی مواجه شدیم. خانم صدیق شما به عنوان یک فعال حقوق کودک از NGOخود بگوید. ما در NGO «برای فردای کودکانمان» سه سال اخیر از وقت خود را عمدتا صرف  آگاهی رساندن به مردم و مسئولین در برابر این پدیده کردیم. جمعیت کودکان خیابان روز به روز بیشتر می شود. باید بدانیم فقط بخشی از کودکان کار ما در  خیابان هستند و بخشی زیادی در کارگاه ها و تولیدی ها کار می کنند . متاسفانه با توجه به عقبه تاریخی معضل کار کودک، ما با این پدیده عادی برخورد می کنیم درحالی که کودک در کشاورزی، صیادی و گردشگری کارگر بی مزد خانواده است. ما باکار به عنوان مهارت آموزی مخالف نیستیم بلکه بسیار موافق هستیم اما وقتی کودک وارد مناسبات اقتصادی بزرگ ترها که بسیار سخت و پرخشونت است؛ می شود کودکی اش کات خورده و به ورطه ی نابودی پرت می شود؛ کاملا در برابر آن موضع داریم. در سه سال اخیر کودکان کار را استارت زدیم صرفا آگاهی رسانی می کنیم تا مردم و نیز مسئولین آگاه شوند و کمک ما باشند و این معضل را پررنگ کنیم تا با مشارکت هم به هدف رفع کامل این پدیده برسیم. مساله  کودکان به هیچ مرز جغرافیایی محدود نیست کودک بسیار بی دفاع بوده و می تواند معضل تک تک  ما باشد. هدف NGO ها یک کار ریشه ای است به جای کار مُسَکنی. در کنار انتظار از مدیران شهری برای بحث خدمات رسانی، چانه زنی هایی نیز در سطح هیات دولت و مجلس داریم تا قوانین نیم بند را به نفع کودکان کار و برای به وجود آمدن زیرساخت های لازم اصلاح و محکم کرده و نیز قوانینی به نفع کودکان تصویب کنیم. ما در کنار مسئولیت دولت مشارکت مردم را لازم داریم. از ورزشکاران و هنرمندان که نامشان برند است دعوت می کنیم و نیز از اقشار مختلف -همه کسانی که دغدغه کودکان رادارند- تا برای حمایت  از کودکان به ما بپیوندند که فعالیت هایذ مثمر ثمری را انجام بدهیم. چه چیزی باید در موضوع کودک در اولویت قرار گیرد؟ کار کودک بازی است تا شاد باشد و مهارت زندگی را بیاموزد- و نیز آموزش. در مرحله بعد چطور آموختن و چه چیز آموختن برای کودک بسیار مهم است . آموزش سرمایه گذاری برای آینده است. پس باید و باید بدون در نظر گرفتن تبعیض برای همه بچه ها رایگان و اجباری و به همراه خدمات دیگر مانند تغذیه و بهداشت مورد هدف ما باشد. نباید فراموش کنیم که بحث جدی مسئولیت دولت است به همراه مشارکت مردم و نیز تعامل بین گروه های اجتماعی است. باید تعامل داشته باشیم و منعطف باشیم تا در سطح ، استان  و کشور به اتحاد برسیم .