نگاه ایران:«ایشان در حال حاضر حداقل دو آلبوم آماده با گروه شهناز دارند که لغو ممنوعیت انتشار آنها می تواند تنها کمک مسئولان به روند بهبودی استاد باشد. باید تا دیر نشده، ممنوعیت شجریان در ایران لغو شود، شاید این واپسین تلاش ما برای حفظ روحیه استاد باشد.» «نام «شجریان» که به میان می آید، صدای استاد «مجید درخشانی» مملو از حزن می شود. سابقه دوستی این دو استاد موسیقی کم نیست. سال هاست که همدیگر را می شناسند و لااقل ١٢سال است که همکار و همراه یکدیگرند و شاید از نوروز امسال است که درخشانی دریافته در طول همین سال ها شجریان رازی در سینه خود و میهمان ناخوانده ای در تن خود دارد. این گفت وگو را با همان صدای حزن آلود ادامه می دهد تا از شجریان بگوید؛ بگوید که انسان محکمی است، بگوید که در پس آن صورت تغییر یافته، سخن از امید به زندگی است، بگوید که مسئولان اگر می خواهند کمکی کرده باشند، ممنوعیت پخش صدای شجریان را لغو کنند. پیش از آن که ویدئوی استاد منتشر شود، در جریان بیماری ایشان بودید؟ کم وبیش از طریق دوستان نزدیکی که با ایشان در ارتباط بودند در جریان این بیماری قرار داشتم. ما به هر حال قرار بود که فروردین ماه در ارمنستان کنسرتی با حضور استاد شجریان داشته باشیم که اسفند ماه به ما اطلاع دادند به علت کسالت و بیماری قادر به سفر نیستند و عملا با لغو این کنسرت، ما به طور جدی دریافتیم که حالشان مساعد نیست. برای شما که سال ها دوست استاد بوده اید، شنیدن خبر بیماری ایشان چه حسی داشت؟ حس؟ واقعا گفتن آن سخت است، اصلا به کلمه نمی آید... (سکوت می کند)... من هم مثل خیلِ دوستداران ایشان وقتی که آن پیام ویدئویی را دیدم واقعا تکان خوردم. به قول دوستان، عیدِ بسیاری از مردم و مشتاقان شجریان به نوعی با دیدن آن تصاویر خراب شد و موج نگرانی برای وضعیت سلامت ایشان نه فقط در ایران که در بسیاری از کشورهای دنیا به راه افتاد. پس در واقع این پیام برای شما هم به نوعی تازه بود؟ بله. روز اول که این ویدئو منتشر شد، خبر به همه جا رسید. البته من کم وبیش از کسالت ایشان مطلع بودم چون در اسفند ماه کنسرت ارمنستان را لغو کرده بودیم و می دانید که لغو یک کنسرت علاوه بر ضرر مالی چه هزینه های هنگفت دیگری دارد. همین مسئله باعث شده بود که یک جور پیش آگاهی در این زمینه داشته باشم اما طبیعی است که با دیدن آن ویدئو و چهره استاد، احساسی به سراغ من آمد که سوای احساسات پاک دیگران بود. می دانید، صحبت سال ها دوستی و مؤانست است. در این مدت با ایشان تماسی هم داشته اید؟ چند باری تماس گرفته ام، خصوصا در تعطیلات نوروز اما تنها توانسته ام با نزدیکان ایشان صحبت کنم. بالاخره این واقعیت است که داریم درباره بیماری شجریان حرف می زنیم. انتشار همین خبر کافی است که صدای تلفن خانه ایشان برای یک لحظه هم قطع نشود. همه نگران هستند و می خواهند حال ایشان را بپرسند، شاید بد نیست که ما نزدیکان در این شرایط، کمتر مزاحم ایشان بشویم و از طریق کانال های دیگری، پیگیر احوال ایشان باشیم. فکر می کنید چه می شود کرد؟ راستش جز اظهار تأسف و دعا برای سلامتی ایشان، هیچ! در کف شیر نر خونخواره ای/ غیر تسلیم و رضا، کو چاره ای؟ نه منظورم یک تلاش پزشکی نیست، بیشتر درمورد حمایت روحی و معنوی مردم پرسیدم. خوب است که مردم، علاقه مندان و دوستداران، اشتیاق خود را به استاد نشان دهند. می دانید، شنوندگان و دوستداران صدای شجریان کم تعداد نیستند، شبکه های اجتماعی هم امروز فضای خوبی ایجاد کرده اند که این اشتیاق زمینه بروز پیدا کند. البته خود استاد می داند که چقدر در قلوب مردم جا پیدا کرده و چقدر طرفدار و مشتاق دارد اما وقتی که مردم اشتیاقشان را بیان کنند، قطعا مرهمی برای وضع جسمی ایشان است. ما هنرمندان بسیاری داریم که محبوب جامعه خود هستند اما هر بیان مردمی ای، حتی اگر ساده و عامیانه باشد باز هم روی روحیه هنرمند تأثیرگذار است، خصوصا که امروز شرایط ایشان هم مناسب نیست. روحیه استاد چطور است؟ واقعا همان روحیه ورزشکاری را همچنان دارند؟ شجریان روحیه بسیار عالی ای دارد... . خب واقعیت این است که برای من حرف زدن در این باره واقعا سخت است. ما در این ١٢ سال اخیر خیلی به یکدیگر نزدیک بوده ایم و ناراحت کننده است که حالا زمانه و تقدیر، شرایط را به این شکل رقم زده اند. این را می دانم که هیچ یک از دوستداران آقای شجریان، دوست نداشتند حال استاد را این طور ببینند اما من هم مثل مردم، در پشت آن چهره ای که موهایش کوتاه شده و به سختی حرف می زند، موجی از امید را دیدم. از طرز سخن گفتنشان پیدا بود که آدمی محکم و قوی پیش روی ماست و آمده تا بی پرده از بیماری اش با مردم سخن بگوید. این روزها فقط استاد شجریان نیست که دچار کسالت شده اند، آقای کیارستمی هم در بستر بیماری افتاده اند. فکر می کنید دولت ها چه کاری می توانند در این زمان انجام دهند تا مرهمی بر این زخم باشند؟ واقعیت این است که آقای شجریان نیاز به حمایت پزشکی ندارد. ایشان الان تحت نظر پزشکان خوبی هستند که روند درمان ایشان را پیگیری می کنند اما ای کاش که این ممنوعیت ها اتفاق نمی افتاد. تنها چیزی که می توانست به روند بهبود شجریان کمک کند همین وضع نشدن ممنوعیت ها بود. تأسف آور است که هنرمندی چون شجریان سال ها با شرایط بد جسمی مشغول فعالیت باشد اما اجازه انتشار آثارش را در کشور خود نداشته باشد. این را من می گویم که یک سال ونیم درگیر چنین ماجرایی بودم و می دانم برای یک هنرمند، ممنوعیت تا چه میزان گران تمام می شود. ایشان در حال حاضر حداقل دو آلبوم آماده با گروه شهناز دارند که لغو ممنوعیت انتشار آنها می تواند تنها کمک مسئولان به روند بهبودی استاد باشد. باید تا دیر نشده، ممنوعیت شجریان در ایران لغو شود، شاید این واپسین تلاش ما برای حفظ روحیه استاد باشد.