نگاه ایران به نقل از گیل پرس: برتولت برشت در نمایشنامه ی "زندگی گالیله" در اپیزود دادگاه انکیزیسیون(تفتیش عقاید) می نویسد: مردم همگی جلوی کلیسا جمع شده بودند، دانشمندان خود را برای تقدیم یک شهید دیگر در راستای اثبات حقانیت خود در راه علم آماده کرده بودند. آندره آ(شاگرد گالیله) می گوید: گالیله توبه نمی کند، او می گفت: "کسی که نمیداند نادان است، اما کسی که می داند و انکار میکند احمق است." ناگهان صدای زنگ کلیسا بلند شد... گالیله توبه کرد... گالیله توبه کرد... گالیله خسته و با بدنی لرزان وارد خانه اش شد و روی صندلی نشست. آندره آ با عصبانیت شروع به توهین کرد: خیکی شراب خور، تن پرور، ترسو، نادان... بیچاره مردمی که تو اسطوره آنها هستی. زمانی که میخواست از اتاق بیرون برود، گالیله با بی حالی گفت: "بیچاره مردمی که احتیاج به اسطوره دارند." وقتی به تاریخ مینگریم، در صدر اسلام، بعد از رحلت پیامبر(ص)، بزرگان انصار و مهاجر در سقیفه ی بنی ساعده خلیفه انتخاب کردند، عُمَر ابن خطاب در روزهای پایان عُمْر جمعی شش نفره متشکل از علی(ع)، عثمان، طلحه، زبیر، عبدالرحمن ابن عوف و سعد ابن ابی وقاص را انتخاب کرد که از آن جمع عثمان انتخاب شد که سال ها بعد علی(ع) در خطبه ی شقشقیه میفرماید: "از همه بدتر این بود که مرا در جمعی برای انتخاب قرار دادند که نه از لحاظ علمی و از لحاظ دینی با من قابل مقایسه نبودند." آیا امروز در انتخابات انزلی، شورای مشورتی توسعه نقش شورای سقیفه ی بنی ساعده و شورای عُمَر را بازی نکرد؟ آیا امروز در قرن ٢١ هم باید مردم به سان ١٤٠٠ سال پیش تن به شیخوخیت مدرن بدهند؟ آیا شیخوخیت در ١٤٠٠ سال پیش جواب داد که امروز جواب بدهد؟ آیا در این انتخابات به سبک علوی رفتار شد یا به سبک خلفای راشدین؟ و سوالاتی که بازهم میتوان پرسید که بزرگان پاسخگو باشند. و اما سخن آخر با اسطوره پرورهای عزیز. عزیزان اسطوره پرور! توجه شما را به قسمت اول مقاله جلب میکنم. در دنیای مدرن و قرن ٢١ دوره ی اسطوره بازی و اسطوره پروری سر آمده ست. بقول برتولت برشت:" بیچاره مردمی که احتیاج به اسطوره دارند."