نگاه ایران/فاطمه صابری: وضعیت اصلاح طلبان در سراسر ایران این روز ها مصداق بارز ضرب المثل «یک چشم اشک و یک چشم خون است»؛ کاندیداهای شاخص آن ها به دلیل رد صلاحیت اجازه حضور در دهمین دوره انتخابات مجلس را پیدا نکرده اند اما بزرگان این جریان همچنان معتقدند که بدیلی برای انتخابات ندارند؛ پس همچنان باید اصلاحات و نهادینه شدن دموکراسی از مسیر انتخابات بگذرد. باور به همین تئوری بود که علی لاریجانی اصولگرا را در قم بر سرلیست اصلاح طلبان نشاند و در رشت هم غلامعلی جعفرزاده عضو فراکسیون اصولگرایان مجلس نهم به یکی از سه گزینه مد نظر جریان اصلاحات تبدیل شد؛ رویه ای که در بسیاری از حوزه های انتخابیه دیگر هم قابل مشاهده است. بازی به نام تایید صلاحیت این تدبیر تا امروز که چهارمین روز از تبلیغات انتخابات دهمین دوره مجلس در کشور است به طور نسبی باعث انسجام اردوگاه اصلاح طلبان و اعتدالیون شده است. موضوعی که شاید رقبای این جریان تصور نمی کردند با حجم بالای رد صلاحیت ها دستیابی به آن ممکن شود. پس در تمام روزهای گذشته تلاش کردند مانع تصمیم گیری شورای اصلاح طلبان در شهرهای مختلف شوند. نزدیکان این جریان با راه انداختن «بازی» تایید صلاحیت چهره های اصلاح طلب، میانه رو و مستقل که شناخته شده تر از چهره های موجود برای اصلاح طلبان بودند سعی داشته و دارند تا مانع تصمیم گیری شورایی این طیف شوند. هدف اصلی ربودن ساعات طلایی تبلیغات از آن ها بود. می توان گفت این بازی هم با تدبیر شماری از چهره های اصلاح طلب خنثی شد. آن ها به منتظران دریافت مجوز ورود به انتخابات با توجه به پایان رسمی بررسی صلاحیت ها یادآور شدند که اگر تصمیم به صدور مجوز شرکت در انتخابات برای کاندیدایی بود تاکنون صادر می شد و جمله «به زودی سند تایید صلاحیت شما به حوزه انتخابیه تان ارسال می شود» تنها یک بازی سیاسی و تبلیغی فریبنده است. تصمیم بد بهتر از بی تصمیمی در بحبوحه این اتفاقات فعالان جریان اصلاحات مصمم به اعلام رای شدند و تصمیم بد را بهتر از بلاتکلیفی و عمل منفعلانه دانستند. آن ها برهمین اساس با بررسی وضعیت کاندیداهای حوزه های مختلف علاوه بر انتخاب چهره های اندک و شناسنامه دار اصلاح طلب، افراد میانه رو و اصولگرایان منصف را هم با خود همراه کردند. کسانی که قطعا و حتما در مجلس برای خواسته های اصیل اصلاح طلبان تلاش چندانی نخواهند کرد. اما در دوگانه حضور افراد رادیکال در مجلس که نظری جز نابودی جریان اصلاح طلب ندارند و اصولگرایان میانه رو قطعا دومی ترجیح داده می شود. حتی اگر در سابقه هر یک از این چهره های میانه رو هم اظهار نظراتی علیه اصلاحات و اصلاح طلبان وجود داشته باشد. از فریبکاری تا تجاهل اینکه اصولگرایان رادیکال این روز ها اصلاح طلبان را بواسطه بستن لیست هایشان به کمک چهره های اصولگرا مورد استهزا قرار می دهند اگر از روی فریبکاری نباشد قطعا از روی تجاهل است. چگونه ممکن است یک فعال سیاسی کشور دلیل تغییرات و لیستهای جریان اصلاحات و اعتدالگرا را نداند و در مقابل از بهره مندی حداکثری این طیف از فضای تبلیغات و امتیازات ویژه و امکانات زیاد باخبر نباشد؟ طی روزهای تبلیغات انتخاباتی آنچه در اظهارات کاندیداهای اصولگرایان رادیکال مشترک است انتقاد از وضعیت اقتصادی مردم و همچنین زیر سوال بردن توافق هسته ای و قراردادهای اقتصادی دولت با کشورهای مختلف جهان است. به زعم آن ها مدیریت کشور در دست کسانی قرار دارد که هدفی جز معامله بر سر منافع ملی ندارند. در گیلان هم کاندیداهای این جریان از نرخ بالای بیکاری، تعطیلی واحدهای تولیدی، غیر قابل توجیه شدن کشاورزی و تغییر کاربری زمین های کشاورزی داد سخن می رانند. تو گویی تمام این مصایب از سال ۹۲ آغاز شده و مدیریت کشور در یک دهه گذشته در دست افراد غیرهمفکر آن ها قرار داشت. تعدادی از چهره های این طیف به گونه ای فریاد وامصیبتا از معیشت مردم سر داده اند که اگر ناظر خارجی جملاتشان را مشاهده کند باور می کند که آنان در بوجود آمدن این جریان هیچ نقشی نداشته اند. ریشه مشکلات امروز در حالی که می توان با درک نسبی از مسایل هم به این نتیجه رسید که وضعیت نامناسب اقتصادی امروز ایران نتیجه عملکرد غیرقابل دفاع دولت اصولگرای احمدی نژاد طی ۸ سال بود. هنوز افکار عمومی نوع مراوده اصولگرایان مجلس هفتم و هشتم را با دولت احمدی نژاد در خاطر دارند. نمایندگانی که با فراموش کردن وظیفه نظارتی خود محو شعارهای پوپولیستی و ماورایی احمدی نژاد شده بودند تا رشد اقتصادی کشور به زیر ۶ درصد کاهش پیدا کند و تورم هم به رقم کمرشکن حدود ۵۰ درصد برسد. در دوران نظارت منتقدانی که این روز ها به جلد دلسوزان مردم رفته اند، ارزش پول ملی به پایین ترین حد خود رسید و فروش نفت ۱۰۰ دلاری هم نه تنها سفره های مردم را رنگین نکرد که به طرز عجیبی خزانه کشور خالیتر از هر زمان دیگر حتی جنگ ۸ ساله شد. اصولگرایانی که امروز پرچم انتقاد در دست گرفته اند و با بستن چشمان خود بر گذشته فهم مخاطبان و شنوندگان را به هیچ گرفته و با بی صداقتی محض ریشه مشکلات اقتصادی فعلی را نهایتا ۲ سال عقب می برند باید بدانند که حافظه تاریخی افکار عمومی مانند آن ها گزینشی عمل نمی کند و بعضی از مقاطع تاریخی را عمدا یا سهوا از خاطر نمی برد.