نگاه ایران: از سوی انتشارات دوات معاصر دو مجموعه داستان روانه بازار کتاب شد. «باغ های هرانک» نوشته علی رشوند، مجموعه داستان های کوتاه سرزمین الموت است که در سال جاری توسط انتشارات دوات معاصر در 166 صفحه به قیمت 15 هزار تومان منتشر شد. و مجموعه داستان «دستکش کاموایی»  نوشته نسیم نیک وش دومین کتاب این انتشارات است. «باغ های هرانک» مجموعه ای با دارای 33 داستان کوتاه است که جملگی اتفاقات آن در روستایی به نام «هرانک» روی می دهد. علی رشوند متولد 1352 از شهرستان قزوین است. وی از سال 1380نوشتن را به صورت حرفه ای آغاز کرده  که حاصل آن انتشار چهار مجموعه داستان به نام های راز آتشفشان، سیالان، چنار خون بار، یادداشت های معنوی است. بررشی از یک داستان : - از «رازمیان» که راه افتادم، تنگ غروب بود. هنوز باغستان را پشت سر نگذاشته بودم که با هجوم گرگ ها رو به رو شدم. آن ها را شمردم، پانزده تایی می شدند. گرگ ها دهان های شان را باز کرده و زوزه می کشیدند. برق چشم های شان مرا سر جایم میخکوب کرد. از اهالی شنیده بودم که شش سال پیش، ده گرگ، «ییلاق میان کوه» به گله گوسفندان آبادی مَدان حمله می کنند و از قضا چوپان گله، دو سگ و بیست راس گوسفند را می درند، آن روزها باور این قضیه برام مشکل بود با خودم می گفتم حتما چوپان مدانی بی عرضه بوده که نتوانسته حریف گرگ ها بشود. تا آبادی «گرمارود سفلی» خیلی راه مانده بود، «شاه کوه» تمام نمی شد. در آن هیر و بیر، یاد علاءالدین شاه، از فرمانروایان الموت افتادم. او هم فرمانروای الموت بوده هم چوپانی می کرد .روزی در چادرش با دسیسه نوکران کشته می شود. علاءالدین شاه و «شاه کوه» و گوسفندانش در ذهنم سیاه و سفید می شوند. کور سوی خانه های کاه گلی از دور نور امید را در دلم زنده کرد. ایستادم و نگاهی به دور بر انداختم، حلقه محاصره گرگ ها تنگ تر و تنگ تر می شد. مرگ را در چند قدمی خویش می دیدم. جسد بی جان و بی روح خویش را می دیدم که هر تکه اش بر دهان پانزده گرگ بود. هم چنان ایستاده بودم. ناگهان در ذهنم فکری جرقه زد و روشن تر شد. مجموعه داستان «دستکش کاموایی»  اما کتاب بعدی هم نخستین مجموعه داستان «دستکش کاموایی» نوشته نسیم نیک وش است که در سال جاری توسط انتشارات دوات معاص98 صفحه به قیمت 8000 هزار تومان منتشر شد. این مجموعه از 7 داستان کوتاه تشکیل شده است. بررشی از یک داستان: انگار اوضاع خیلی غیر منصفانه از دست های پدر و مادر خارج شده بود و آن ها هم راضی بودند و هم ناراضی. با خودم فکر می کنم که شاید همه مان این طور بودیم. نگین به بهانه ی این که کار می کند، گاهی در اتاقش را می بست. اما من می دانستم که همه اش کار نیست. چون تعداد سنگ ها هر روز بیشتر می شد و نگین نحیف تر و رنگ پریده تر. حالا نگین و اشک های نگینی اش هر دو نقش مهمی در زندگی مان بازی می کردند و ما هر دو را می خواستیم. با وجود تمام تجربیات انسانی، فراموش کرده بودیم که به دست آوردن هر چیز بهایی دارد .روزی که نگین راز دیگری را برایم گفت؛ هیچ کس در خانه نبود.