[caption id="attachment_6588" align="alignnone" width="132"] مجتبا پورمحسن *[/caption] عصر یکشنبه تمام کسانی که در ماه های اخیر اخبار درگیری های شهردار و شورای شهر رشت را پیگیری می کردند، روزی متفاوت بود. بازوهای رسانه ای مخالفان سرسخت شهردار رشت – آن دسته از مخالفینی که تحت هر شرایطی می خواهند ثابت قدم نباشد- چنان داغ کرده بودند که انگار قرار است، همان شب شورا حکم برکناری شهردار را بدهد دستش و از فردا دیگر ثابت قدم بی ثابت قدم. این خیال آنقدر برای شان شیرین بود که قوانین ابتدایی را هم فراموش کرده بودند، اینکه حتا در صورت مطرح شدن استیضاح در جلسه نیز، شهردار چند روزی برای دفاع از خود فرصت خواهد داشت. اما شب یکشنبه، در بر پاشنه دیگری چرخید و برخلاف انتظار دوست و دشمن، ساختمان شورای شهر رشت، شب آرامی را تجربه کرد. نه از نطق های بی حساب و کتاب جنجالی خبری بود نه از خط و نشان. جلسه به آرامی برگزار شد و حتا یکی دو عضو شورای شهر که پیش از این مخالف شهردار بودند، در نطق های خود صراحتاً رأی به ادامه کار شهردار دادند. خروجی جلسه شورا، یک فنجان آرامشی بود که برای مدیریت شهر رشت از صد مصوبه هم ضروری تر است. اعضای شورای شهر تصمیم گرفتند فعلاً طرح سؤال از شهردار را مسکوت بگذارند تا شاید دوشنبه، روز بهتری باشد. فارغ از این که این سکوت چه دلیلی دارد، شهردار رشت باید آن را به فال نیک بگیرد. این سکوت هر دلیلی که داشته باشد، قطعاً تعامل شهردار با اعضای شورای شهر، بر دوام آن خواهد افزود. صدای پالس هایی که در جلسه یکشنبه شب از سوی شورا فرستاده شد، آن قدر بلند بود که به گوش شهردار رشت که در جلسه حاضر بود، برسد. گاهی سکوت از هر صدایی رساتر است. پیش از این درباره مشکلات شهرداران رشت با اعضای شورای شهر نوشتم و به شدت از تحرکات بعضی از اعضای شورای شهر انتقاد کردم. در همان جا هم گفتم که شهردار رشت، چون منتخب همین شوراست، باید با این نهاد تعامل کند، این هم شرط عقل است، هم الفبای سیاست. با وجود انتقاداتی که به شورای شهر داشتم و دارم، عملکرد ثابت قدم در راستای تعامل با شورا خیلی قابل دفاع نیست. بله، شاید با شهردار رشت درباره «نیت بد» بعضی از اعضای شهر «همدل» باشیم، اما شهردار رشت اگر می خواهد شهردار رشت بماند و به این شهر خدمت کند، حتا باید با همین اعضایی که شاید نیت خیر هم نداشته باشند، کنار بیاید. «کنار بیاید» به معنای «باج دادن» نه، بلکه به معنای متمرکز شدن روی نقاط مشترک، حتا اگر بسیار کوچک باشد. شهردار رشت، نه در بین مخالفانش که حسن هایش را نمی بینند، بلکه در بین موافقانش شهره است به لجاجت. اگر پای منافع شهر در میان باشد و جلوگیری از نفوذ، تحرکات مخرب، لجاجت نه تنها بد نیست، بلکه لازم هم هست. اما کیست که نداند لجاجت، گاه چاقویی است که دسته خودش را می بُرد، چه از سوی شهردار باشد چه شورا. شورای شهر عصر یکشنبه گام اول را برای نزدیک شدن برداشت و درحالی که می توانست تا ته جاده استیضاح یکسره براند، ترجیح داد همچنان در فرمان هدایت مدیریت شهر با ثابت قدم شریک بماند. بدترین اتفاق ممکن این است که شهردار رشت تصور کند تصمیم شورای شهر از سر ضعف بوده، و بعد براساس این تصور غلط گوشش را بر پالس های مثبت شورا ببندد. اگر این اتفاق نامیمون بیفتد، اشتباه بزرگی خواهد بود که نه تنها به ضرر او، بلکه به ضرر شهری خواهد بود که سال هاست تشنهٔ توسعه است. برای ما چه موافق شهردار باشیم چه مخالف او، بی تعارف اگر بگویم، نه برنده بودن شهردار به تنهایی اولویت دارد نه پیروزی شورا؛ آن چه برای ما ارزش زیادی دارد، شهر رشت است. بنابراین با هر نگاه و هر نظری، امواج پالس های مثبت دُر گرانبهایی است که همه باید قدرش را بدانند. امیدوارم شهردار رشت، درباره تصمیم شورا دچار اشتباه محاسباتی نشود و قدر این حرکت و پالس ها را بداند و تعاملش را با شورا بیشتر کند.