نگاه ایران/ ابوالفضل رضایی* مجموعه اظهاراتی که این روزها توسط بعضی نمایندگان مجلس و فعالین سیاسی هوادار رئیس جمهور سابق و وزرای سابق دولت نهم و دهم درباره شان و جایگاه مجلس و زیرسوال بردن آن توسط وزیر امور خارجه بیان می شود هر ذهن بی طرفی را به این سوق می دهد که چرا در زمان گذشته که مجلس توسط رئیس جمهور وقت به زیر سوال رفته بود و وقایع تلخی چون یکشنبه سیاه و اظهارات ناراحت کننده علیه نمایندگان مجلس بیان شده بود یا ساکت بودند و یا تمام قد پشت رئیس جمهور وقت ایستاده بودند. اکنون تنها چون دولت با خط مشی آن ها قرار ندارد به خود اجازه می دهند علیه آن موضع تند بگیرند و صحبت از این کنند که شان مجلس و نمایندگان لطمه خورده است. البته رای گیری درباره صحبت های وزیر خارجه در پایان سوال از وی نشان داد که اکثریت نمایندگان باور توهین از سخنان ظریف را قبول نکردند و در عوض هجمه و خیانت کار دانستن مجموعه وزارت خارجه را مورد مخالفت قرار دادند. هرچند وزیر خارجه نیز برای نشان دادن حسن نیت خود سعی کرد با ارسال یادداشتی نشان دهد که به هیچ وجه به ساختار مردمی مجلس اسائه ادب نکرده است. این را در مقابل کسانی قرار بدهید که با همه هجمه ها به مجلس و زیرسوال بردن جمله تاریخی امام «مجلس در راس امور است» همیشه در مقابل آن به بحران آفرینی پرداختند و عذرخواهی نیز نکردند! در این میان اظهارات نماینده محترم رودسر نیز در نوع خود جالب است. وی در گفت و گویی مطرح کرده است: «نمی خواهم به جلسه روز یکشنبه مجلس بگویم یکشنبه سیاه، اما باید گفت جلسه علنی روز یکشنبه روز ناگواری برای شان و منزلت مجلس بود.» استفاده از اصطلاح «یکشنبه سیاه» توسط این نماینده ما را به یاد همان «یکشنبه سیاه» بهمن 91 می اندازد که اگر برای مجموعه نظام ضرر ایجاد کرد حداقل برای این نماینده محترم حامل خیروبرکت بود و موجبات وزارت وی را فراهم کرد . وقتی صحبت از یکشنبه سیاه می کنیم باید چهارستون بدنمان بلرزد که در آن روز به روسای دو قوه علنا اتهام زده شد و با همان ادبیات «بگم بگم» ساحت مقدس مجلس زیر سوال رفت و ناراحتی همگان از جمله مقام معظم رهبری را بوجود آورد، به طوری که صراحتا علیه آن موضع گرفتند. اگر نماینده فعلی و وزیر قبلی به مانند امروز برای شان مجلس احترام قائل بود مسببان آن را زیر سوال میبرد نه آن که با پیشنهاد وزارت خود موافقت کند. یادمان نرفته که همه آن دعواها برای پست رئیس وقت سازمان تامین اجتماعی بود که وزیر بعدی نیز حاضر به برکناری وی نشد. چطور می توانیم حال از شان و منزلت مجلس سخن بگوئیم و وزیر خارجه را به دلیل دفاع از کارکنان خود و اتهام خیانت زیرسوال ببریم ولی یادمان نرود که خودمان در تلخ ترین ماجرای توهین به شانیت مجلس پشت رئیس جمهور وقت ایستادیم و از مواهب آن روز کذایی استفاده کردیم. آیا در آن روز به شان مجلس لطمه نخورد؟ اگر به شان نمایندگی مجلس لطمه بخورد باید چه کرد؟ نشست و خودمان را جانشین وزیر استیضاح شده قرار دهیم و به همان شخص مساله دار نمایندگان مجلس اجازه دهیم که ادامه کار دهد؟ اگر ایشان در همان زمان به خاطر همین شان مجلس حاضر بود از پست وزارت عذرخواهی کند شاید می توانست امروز داعیه دار«شان» مجلس در مقابل آقای ظریف باشد. ولی قرار است حتی به قیمت لکه دار شدن «شان» مجلس مقام و منصب ما بالاتر رود پس باید بپذیریم که ما نیز نمی توانیم این شعارهای امروزی ایشان را باور نمائیم. *فعال سیاسی اجتماعی نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.