سحر اخوان کاظم زاده * فرجام استیضاح روز پنجشنبه هر چه باشد، چیزی که از این کارزار سر بر می آورد ، شهر خسته من است. شهری که گرفتار دایه های مهربان تر از مادر است. غروب روز پنجشنبه ، چه دکتر محمد علی ثابت قدم شهردارمان بماند، چه کسی دیگر، رنجی که در طول روزگاران باقی می ماند ، نصیب مردمی می شود که دلشان برای رشت می سوزد و روزهای شان در این شهر سپری می شود، آن مردمی که این خاک ، خاک پدران و پدربزرگان شان بوده ، نه آن ها که چند صباحی می آیند و مسافرند  و چون باد در گذرند و می روند. اگرچه دنیای امروز، دنیای ریشه های مجازی بر مبنای سرمایه است ، اما هنوز امیدوارم به خرده معرفت ها و خرده بزرگ مردی هایی که ریشه های کهن اش در شهرم باقی مانده است و حتی اگر بازی سیاسی این روزها ، برای توسعه یک شهر فرهنگی ، باخت را نصیب شهر کند، می دانم و امیدوارم این شهر بار دیگر نفس خواهد کشید و در خاطرم می ماند که این روزها، چه کسانی ، در لباس های رنگین و ماشین های رنگین تر و مدارک علمی سنگین تر چگونه تبر به دست ، تیشه به ریشه های شهر می زنند. چه دکتر محمدعلی ثابت قدم بماند یا برود،  بعد ها که از خیابان های قدیمی شهرم رد شدم در ذهنم تداعی می شود که حالا وظیفه خیابان های شهرم فقط این نیست که بشود از آن رد شد. خاطرات این روزها و تلاش ها زنده می شود وقتی در آن توقف می کنم ، می ایستم ، استراحت می کنم ، خرید می کنم، با دوستانم قرار می گذارم، آسمان و زمین اش را بدون ترس می بینم و بدون واهمه ماشین از آن سرخوشانه عبور می کنم و چه حس لذت بخشی می شود وقتی با خودم می گویم ، خیابان تاریخ ماست. رشت من ، شهری که دوستش دارم ، امروز گرفتار کسانی است که نمی خواهند بپذیرند ، شهر رشت ، شهری در گذر است ، گذر از رخوت به شادی و پویایی، گذر از کسالت و خمودگی، به شور و حرکت، کسانی که یادشان  می رود که نفع شخصی جایی برای مطرح شدن در منفعت جمعی ندارد، کسانی که فراموش می کنند برای بهتر بودن باید سختی کشید، کسانی که درگیر پول و زمین و ماشین اند و یادشان رفته سال ها بعد اثری از هیچ کداممان نخواهد ماند ، الا به نام نیک یا بد، الا به خاطره خوش یا کابوس. رشت من ، شهری که دوستت دارم ، که هر کجای این دنیا باشم ، دوستت خواهم داشت ، که کوچه کوچه و خانه خانه اش ، گذشته من است و کوچه کوچه و خانه خانه ات ، امید آینده ام ... این روزها تو را در ذهنم مرور می کنم آرام آرم زمزمه می کنم «سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل / بیرون نمی توان کرد الا به روزگاران»... *کارشناس فرهنگی نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.