مهدی شیرین پور 36 سال پیش،سنه  57، شهر و روستا در تب و تاب انقلاب، روز سه شنبه ، بازار هفتگی شهر ؛ روزی که دلمان را به حضور بیشتر مردم که ازسطح روستاها به بازار خواهند آمد خوش کرده بودیم ،آیا مأمورین از پس این همه جمعیت؛ برخواهند آمد؟! شور و حال دیگری داشتیم، امیدوار به انبوه  جمعیت و راه اندازی یک راه پیمایی بزرگ! البته همه روستاها و محلات ، کم و بیش درگیر بگو و مگوهای انقلاب بودند ولی مسلما توجه ی کلی به شهر بود و استان و بیش از همه به تهران که کانون اصلی انقلاب بود. همه جای کشور، التهاب بود و انتظار، چه خواهد شد؟سرکوب مردم یا ادامه تظاهرات و جنگ و گریز. نگاهها به پاریس دوخته شده بود . امام چه می گوید ؟ اعلامیه ها کی می رسند؟ خبر ها دیر می رسید .ارتباطات خبری مثل امروزه ، سهل و آسان نبود. صبح ؛ خبر از روز پر مخاطره ای می داد، هوا ابری و گرفته بود ،انگار حرف های زیادی برای گفتن داشت و شهر ؛ آبستن حوادث بود. حضور جوانان لحظه به لحظه پر رنگتر می شد و اوضاع را ورانداز می کردند که چه باید کرد؟چرا که طبق معمول، جوانان  "پرشور انقلابی" ؛ صحنه گردانان  قیام و حضور بودند. دو خیابان مرکزی شهر –  حدفاصل بین مسجد بالامحله و میدان شهرداری ؛ مرکز تجمعات و گردهم آیی های معترضین بود که دانش آموزان نیز از مدرسه  کوروش سابق و توحید فعلی با تظاهرات و راه پیمایی به این کانون پیوستند. چهارم دی ؛نقطه  عطفی است در تاریخ مبارزات سیاسی مردم فومن ،  روز حماسه، قیام ، عشق ، ایثار ، فداکاری ، همبستگی ، امید و عزم و اراده برای ماندگاری و استقامت در پناه آزادی.روز حضور حماسی مردم اعم از زن و مرد ،پیر و جوان، شهری و روستایی ،جمعا" خاطرات خوشی رقم می خورد – تلخ و شیرین و پایانه های شب ؛ نویدبخش طلوع فجر بود. چهارم دی ؛ روز همبستگی با ولایت ؛ روح منی خمینی! بت شکنی خمینی! که شعار اصلی و محوری مردم معترض بود و روز تبری و بیزاری جستن از طاغوت با شعار ؛ بگو! مرگ بر شاه! که ترجیع بند اشعار انقلابی این ایام بود. چهارم دی ؛ روز تاریخی حضور و خلق خاطره های خلق قهرمانی که وارث خون های انقلابیون جنگل بودند و به ندای رهبر آزادیبخش نهضت جنگل- میرزا کوچک خان جنگلی ؛ لبیک گفتند. چهارم دی ؛ روز فریاد بر اهریمنی بود که " آزادی" را به "مسلخ" برده بود . روز اعلام انزجار از هر چه ظلم و بیدادگری.روز برائت از پلیدی و پلشتی ها ، روز بیزاری از مارقین ، قاسطین ،ناکثین . چهارم دی ؛ روز خیزش و رویش ها .روز تبلور ایمان و صلابت .روز صراحت و شهامت. جویباری بود که به رودخانه خروشان انقلاب می پیوست و طلیعه پیروزی را نوید می داد. چهارم دی ؛ روز آرمان و آرزوها بود ، روز  "ماشدن" من ها .روز تجربه ی شدن ها. روز کمال و هم افزایی .روز همگرایی و وحدت. روز انسجام و ایستادگی .روز گذشت و ایثار.روز بازگشت به خویش و آزمون همت و تلاش. آن روز، اوج حضور و شدت عمل مردم بود .هر چه که نشان دولتی داشت مورد تعرض و خشم جوانان انقلابی قرار گرفت.بانک ها ، ادارات و فروشگاههای دولتی و برخی از اماکنی که بنظر می رسید به وابستگان دولتی تعلق دارند ؛ همه تخریب شده و به آتش کشیده شدند. بعد ازظهر،  وضعیت فوق العاده اعلام شده بود .آتش و دود بر آسمان شهر سایه افکنده بود ، شلیک گلوله ها و گاز اشک آور بهم  آمیخه بود ؛ به طوری که نیروهای کمکی دولتی اعم از کماندوها و ماشین های آتش نشانی ها از سطح استان به کمک آمده بودند. تظاهر کنندگان را مورد ضرب و شتم قرار دادند ، دستگیر کردند ،زخمی کردند  ، مصدوم کردند ، نگارنده نیز خود دو بار بشدت مورد ضرب و شتم نیروهای نظامی قرار گرقت و مصدوم شد و در حال فرار به یکی از خانه ها که برای کمک به جوانان ، درب گشوده بودند پناهنده و  تا پاسی از شب مخفی شد. شلوغی و دامنه  خرابی در شهر بحدی بود که موجب تعجب و حیرت نیروهای کمکی از استان شده بود که می گفتند مگر اینجا شهربانی ندارد؟! با این شدت و حدت انقلابی که فومن پیشروترین شهر در سطح استان بود؛ولی جای سئوال است که چگونه قضیه ختم به خیر شد و بدون هیچ کشته ای ، امور مدیریت شد و انقلاب به پیروزی رسید؟! عمده ترین دلیل این که ریاست شهربانی خود – انسانی متعهد ، خردمند و آینده نگر بود و با سعه و صدر معقول ، امور را به نحوی مطلوب ، هدایت و مدیریت کرد تا پس از گذشت 47 روز ،یعنی روز 22 بهمن تحویل انقلابیون داد و متقابلا مورد تقدیر و سپاس مردم قرار گرفت(حناب سروان آریاپاد) و اگر غیر از این بود شاید که امروز دهها شهید و مجروح انقلاب داشتیم. چهارم دی ؛ برگه ی زرین و طلایی حضور سیاسی – انقلابی فراگیر مردم حماسه ساز فومن در تاریخ انقلاب است که سرنوشت و هویت انقلابی مردم را رقم زده است، ولی جای بسی حیرت که چرا این خاطرات خوش انقلابی ، بازخوانی و یادآوری نمی شود؟! برخی از طراحان و جوانان پیشقراول آن روز چهارم دی  از قبیل ؛ ایوب خوش سعادت ، رضا عامر ، محمدرضا کدیور ، جعفرتیغ نورد، مجید مرات و رضا ادبی و ... در دوران دفاع مقدس به درجات رفیع شهادت نائل آمدند که یادشان گرامی باد .و البته در این راستا نباید از "نقش آفرینی" دو جوان انقلابی شایسته آنروز نیز غافل ماند یعنی ؛ یوسف ابرشهر که از متقدمین و پیشروان صحنه ها بود و بلندگو بدست همه را به قیام و حضور می طلبید و دیگر رحیم افتخاری که بر اثر اصابت تیر مأمورین نظامی ، مجروح شد و بحق، جانباز انقلاب لقب گرفت. اگر نسل انقلاب که خود بطور مستقیم در بطن و متن انقلاب بوده ، عرق و تعصب انقلابی اش فروکش کند! چگونه باید نسل حاضر و نسل های آینده را با تاریخ و هویت انقلاب آشنا کرد؟! بی اعتنایی و کم توجهی به حماسه سازان و نقش آفرینان مسلم انقلاب که هم اکنون ؛ حی و حاضرند؛ یقینا" هزینه ساز خواهد بود و تعهد انقلابی ما را به عنوان وامداران انقلاب که بویژه در پست های مدیریتی و اجرایی شهرستان قرار داریم زیر سؤال خواهد برد. پاسداشت ایام الله و  تاریخ زنده  انقلاب ؛ توجه  به ریشه ها، اساس و ارکان انقلاب و نظام است که اگر احیانا" گرد فراموشی و غفلت بر آن بنشیند این غفلت اجتماعی یقینا" با اهداف راهبردی انقلاب ، سازگاری نخواهد داشت. گرامیداشت این روز بزرگ تاریخی ؛ در راستای حفظ اصالت هاست . همانی که باید ما را به انجام تعهدات انقلابی و انسانی مان گسیل دارد.