نگاه ایران/ عقیل اکبرزاده

از دیرباز، در ذهن و جان و روح هر ایرانی، عبارات زیر حک شده است:

صبحانه هستند، نهار و نماز هستند، چند لحظه دیگر می آیند، پشت میزشان نیستند، مرخصی هستند، فردا می آیند، هنوز نیامده اند، ساعت کاریشان تمام شده است ...

این عبارات، به کرات در پس ذهن هر ایرانی ثبت شده است، یا بهتر بگوییم، اگر این عبارات را نشنیده اید یا قبول ندارید، پس ایرانی نیستید!

کم و بیش تمام ما ایرانی ها (البته باید گفت بیش و کم، چون بیشَش بیشتر از کَمَش است) در مراجعه به ادارات و سازمان ها، با نبودن ها، انجام ندادن ها، پیگیری نکردن ها و موارد اینچنینی مواجه شده ایم. به طوری که ذهنیت غالب جامعه این حقیقت را پذیرفته اند که ادارات و سازمان ها با عبارات بالا عجین بوده و اگر غیر از این باشد باید تعجب نمود که آیا خرق عادت اتفاق افتاده است؟

مفهوم نظم، انضباط، وقت شناسی، خوش قولی و از همه ی اینها گذشته، انجام وظیفه در زمان و مکان صحیح، انتظاری بیهوده و گزاف است و نباید طلب شود.

اینکه در ادارات، با درهای بسته مواجه می شوید، با پرسنلی مواجه می شوید که پشت میزشان نیستند، پرسنلی که در حال انجام کارهای شخصی و یا استفاده از تلفن همراه در هنگام رو در رویی با ارباب رجوع می باشند، عملا عادی تلقی شده و هیچ جای بحثی ندارد.

ما واقعا مردم خوبی داریم، ما اصلا خوب هستیم، خودمان می دانیم اگر به طور مثال قرار است صبح به اداره و سازمانی مراجعه کنیم، نباید قبل از ساعت نه یا نه نیم صبح برویم، چرا؟ چون درک می کنیم آنها در حال صبحانه خوردن هستند و نباید مزاحمشان شویم، اصلا مگر منزل و قبل از شروع ساعت کاری وقت صبحانه خوردن است؟ چه سفیه است آنکه اینگونه می گوید، اصلا دیوانه است. البته اخیرا می بایست میزان دَرکمان را بالاتر نیز ببریم، چون بعد از زمان صرف صبحانه، باید زمان دیگری به پرسنل داده شود تا در خصوص اتفاقات روز و شب گذشته هم فکری و جمع بندی نمایند و اگر فرصتی دست داد، ساعتی پیش از ظهر، کار روزانه را آغاز نمایند. البته نگرانی خاصی وجود ندارد، ساعت نهار و نماز و به اصطلاح ما رشتی ها، کَلِ گَپِ بعد از نهار و دورهمی های ثانویه باقیمانده است. زمان هم سرعت می گذرد. بعد از نهار، ساعت خیلی زود به سه بعد از ظهر نزدیک می شود. البته ساعت کاری چهار است، اما از ساعت سه بعد از ظهر به بعد، چه نادان است آنکه انتظار انجام کار اداری را دارد. پس زمان استراحت پایان ساعت کاری پرسنل کی می باشد؟؟

زمان به سرعت می گذرد و مراجعین و مطالبین، سردرگمِ کارِ این خلقِ نامُراد، به دور خود می لولند که پس نوبت انجام کار آنها کی فرا می رسد؟

اگر خوش شانس باشید و البته پوستتان کلفت، می توانید بعد از ساعت ده و نیم و البته قبل از ساعت یک و نیم درخواست خود را عنوان نمایید. البته یادتان باشد که ممکن است در این زمان، با میزهای خالی، تلفن های بسته و هپی تایم پرسنل مواجه شوید. چه کاری است اصلا، امروز مراجعه نکنید، فردا هم روز خداست!

شاید فردا روزی باشد که بعد از صرف صبحانه، خاطرات روز قبل کمتر باشد و کارمند مورد نظر وقت بیشتری برای انجام وظایف خود داشته باشد. البته این حالت را هم در نظر بگیرد که با ذکر دعا، باید این احتمال را که ممکن است مرخصی باشند خنثی نمایید، چون اصولا اگر کارمند واحدی مرخصی برود، اصلا نیازی نیست شخصی جای او را پر کند و به راحتی به شما گفته می شود؛ امروز مرخصی هستند، زمانی بیایید که ایشان باشند.

اصولا، در این بلبشو (اشاره به وضعیت منابع انسانی در ادارات و سازمان های بی نظم)، اگر یک انسان وقت شناس و پایبند به اصول اخلاقی و انسانی، خواستار انجام به موقع و منظم امورات باشد، یا دیوانه خطاب شده و یا منفور می باشد.

جالب تر آنکه، موارد بالا در سالیان گذشته، اکثرا در ادارات و سازمان های غیر خصوصی رویت می شد اما امروزِ روز، دیگر غیر خصوصی و خصوصی ندارد، همه جا همین طور است.

چند وقتی پیش با دوستی در این خصوص مکالمه کوتاهی داشتم، وقتی تمام این درد ها را عنوان نمودم، در پاسخ به من، فقط دو جمله گفت؛ شما خیلی حساس هستید. همه جا همین طور است.

به قول شاملوی فقید، "من درد در رگانم، حسرت در استخوانم، چیزی نظیر آتش در جانم افتاد."

در پایان باید گفت، اینکه اصولی زیر پا گذاشته می شود، و تبدیل به عادت می شود و به سرعت در تمام سطوح جامعه ریشه می دواند، (اشاره به وضعیت منابع انسانی در ادارات و سازمان های بی نظم) عجیب نیست، اما پذیرش ما و هم سو شدن با این بی نظمی های منظم و بی تفاوتی به این لومپنیزم اداره جاتی و تایید آن از سوی خودمان باعث تاسف است.

در پایان از وزارت کار و امور اجتماعی تقاضامندیم، که ساعات کاری ادارات و سازمان های خصوصی و غیر خصوصی از هشت ساعت به سه ساعت (از 10 صبح تا 1 ظهر) تقلیل یابد تا پرسنل در نهایت توان خود اما مفید بتوانند به فعالیت پرداخته و از  ارباب رجوع و یا افرادی که پیگیر امورات خود در مکالمات تلفنی می باشند، تقاضا می شود، فقط در این ساعات با سازمان مربوطه تماس حاصل نمایند تا موجبات مزاحمت و یا خستگی بیش از حد و توان پرسنل فراهم نشود. خدا قوت، صبحانهِ ی در ساعتِ کاریِتان پابرجا و خسته نباشید فراوان ...