نگاه ایران/ ابوالفتح فخرمحمدیان

کارشناس ارشد علوم سیاسی

در تاریخ سیاسی ایران اسلامی،انتخابات ریاست جمهوری سال 96 را می توان در زمره انتخاباتهایی دانست که حامل گفتمانها وارزش های سیاسی واجتماعی مختص به زمان خود بوده ودر یک فرایند به بالندگی و پویایی نائل آمده است. آنچه که در اردیبهشت سال 1396 منجر به پیروزی بلامنازع وقاطع دولت تدبیروامید شد چیزی جز همپوشانی و وحدت رویه میان دو گفتمان جاری کشور یعنی اصلاحات واعتدال نبود.که توانست در یک توازن منطقی با پشتوانه بدنه اجتماعی ،پیروزی دولت تدبیر وامید را با فاصله آرای بسیار زیاد از رقیب رقم زند. حال که حدود یکسال از آن انتخابات سپری شده است،می توان با بررسی ومداقه بیشتری نسبت به وظایف دولت در قبال رایی که برآمده وحامل دو گفتمان مذکوربوده،پرداخت. آنچه که متصور و منطقیست این نکته حائز اهمیت می باشد که دولت تدبیر وامید در جهت پاسداری بیش از پیش از اکثریت قاطع جامعه ای که ، مقبولیت وزمینه ساز استمرار این دولت را رقم زده اند بکوشد و در جهت مدیریت سیاسی که ثمره و نتیجه عملکرد او را به همگان نشان می دهد ، پیام واضح،مبرهن وآشکارای ملت را در انتخاب خود و این راه موعود بنگرد. فلذا یادداشت حاضر مدیریت سیاسی توسعه مند وتوسعه ساز دولت را در گرو درک مشترک و یا به تعبیری واضح تر فهمی مشترک از پیام ملت در اردیبهشت 96 می داند. انچه که در مدیرت سیاسی توسعه مند مطرح است ابتدا فهم وسپس اعتقاد مدیر سیاسی در هر رسته ای به مفاهیم و اولویت های توسعه است.وآنگاه به تناسب نمود این توسعه را می توان در مسئله اقتصادی،سیاسی،اجتماعی واقتصادی مشاهده نمود. مدیریت سیاسی می تواند توسعه ساز باشد ،که پیام های دولت در زمان انتخابات را شنیده باشد و در پی فهم وتبیین آن به جامعه بوده و درکاربست مدیریتی خویش بکوشد. اگر به شعارها واهداف دولت تدبیر وامید نظر کنیم سه نکته کلیدی واصلی که به نوعی لوازم مدیریت سیاسی توسعه مند هستند را نمایان می سازد: 1-تعامل با جهان2-نجات اقتصاد 3- احیای اخلاق اما اصل مهم مدیریت سیاسی توسعه مند ،یک اصل راهبردی بنام شایسته سالاری است ،که در معنی عام ،آنچه که از آن مستفاد می شود در باب بکارگیری شایستگان در مسند امور خواهد بودکه یکی از گذرگاه های انتخاب شایستگان در قالب احزاب است که میتوان بیش از پیش؛ بدین مسئله بنیادین نائل آمد.احزاب دارای بخش های گوناگونی هستند در اقتصاد،سیاست داخلی،سیاست خارجی،امور اقتصادی وفرهنگی دارای مواضع شفاف و مکتوب هستند و اعضا به فراخور اندیشه و خطوط فکریشان می توانند در احزاب مختلف واردشده و مباحث خود را پیگیری نمایند.همه این امور می تواند به تسریع کارجمعی ، روحیه شور و مشورت جمعی و والاتر از آن ثبات سیاسی کمک شایانی نماید اما انتخاب مدیران سیاسی دولت در واقع می بایست از جنس افرادی باشد که ضمن اعتقاد کامل به خط مشی های دولت در امور سیاسی،اقتصادی،اموزشی،فرهنگی واجتماعی بتوانند بعنوان تببین گر و مروج گفتمانهای یاد شده عمل نمایند. در واقع مدیریت سیاسی توسعه مند وتوسعه ساز در گرو عمل به آنچه که امید آفرین و عمل مدبرانه است.مدیری در این گذرگاه می تواند توسعه ساز وتوسعه مند باشد که بتواند متداوم ومتدرجا با جامعه رایی که برخاسته از رای آن است ارتباط دوسویه بگیرد و نقصان ها و کاستی ها را نیز بطور واقع گرایانه و امید افرین منتقل نماید. او همچنین می بایست تجهیز به علوم روز و بنیانهای نظری توسعه سیاسی وتوسعه اقتصادی باشد تا بتواند در کاربست سیاستگذاریهای محلی،منطقه ای ،استانی وکشوری ان موارد مشخص را اجرا نماید و در این راه از مشورت با اهل علم ومتخصص بی بهره نباشد ودر گماردن مسئولیتها و همکاری ها با قشر جوان و پویا که دراین سالها عمدتا از فضای اجرایی دور بوده اند،بکوشد. این یادداشت در مقام اسیب شناسی و بررسی میزان و ارائه آماری از وجود ویا عدم وجود مدیریت سیاسی توسعه مند وتوسعه ساز در رسته های مختلف نبوده و صرفا تبیین گر وجوه عینی ونظری و ارتباط دوسویه در قبال این دو مسئله می باشد.