رضا صادقی به همان اندازه که دیدارها، آشنایی ها و دل بستن ها دل انگیز و گواراست؛ بریدن ها و رفتن ها و جدایی ها تلخ و جانکاه است. بسیاری از آشنایی ها و رفاقت ها در مسیر زندگی به طور تصادفی رخ می دهد لیکن معدودی از آن ها ماندگار و تبدیل به سرمایه عمر انسان می شود. آشنایی و دوستی با مرحوم محمدرضا قربانی یکی از بهترین اتفاقات زندگی و از سرمایه های عمر من بود و تصور اینکه او بدرود حیات گفته و دیگر در میان ما نیست برای من بسیار تأثربرانگیز و جانکاه است. اتفاق آشنایی با آن مرحوم ثمره فعالیت های اجتماعی این جانب بود و تجربه های من در طی این سال های رفاقت، از محاسن و مکارم او بسیار متعدد و فراوان است و در قالب یک متن یادداشت نمی گنجد. نمی دانم کدام برگ از خاطراتم با ایشان را برکشیده و به رشته تحریر درآورم؛ از صداقت و صفای باطنش بنویسم، از خوش رویی و آراستگی همیشگی، از متانت و استغنای مزاجش یا کدام حسن او را بیان کنم... به سخن کوتاه می توانم بگویم محمدرضا قربانی بسیار دوست داشتنی و از تبار انسان های وارسته و نیک مردان کمیاب روزگار بود. از خداوند مهربان می خواهم روح بزرگ او را در گستره رحمت خود شاد و کامیاب فرماید.