نگاه ایران / علیرضا طیاری منتقد تئاتر روایت نمایش "مراسم قطع دست در اسپوکن"، در یک اقامتگاه معمولی می گذرد که "مروین" مسوول پذیرش آن است. مروین با شنیدن صدای شلیک تفنگ وارد اتاق "کارمایکل" می شود. کارمایکل شخصیت محوری این نمایش است که در نوجوانی دست چپ اش را از دست داده.(گزارش تصویری نمایش در رشت) به گفته کارمایکل افرادی با قرار دادن مچ وی روی ریل حین عبور قطار، دستش را بی رحمانه قطع کرده و سنگ دلانه با همان دست بریده با او "بای بای کرده اند!" و این آخرین تصویری است که در حافظه ی کارمایکل به شکل دردناکی باقی مانده است. "تونی" و "مریلین" دختر و پسر جوانی هستند، که می خواهند در ازای دریافت پول، یک دست قطع شده ی دیگر را به کارمایکل غالب کنند! اما از آنجا که دست قطع شده، همان دست کارمایکل نیست، گرفتار خشم او می شوند و در گیر و دار و تلاش رهایی از در بند شدن شان است که موقعیت های متعدد نمایشی شکل گرفته و داستان نمایش ادامه می یابد. "یک کمدی طنز ترسناک"، توصیف خوبی از نمایش مراسم قطع دست در اسپوکن، به کارگردانی فرشید شعبانزاده بصیر است، که اگر چه شروعی هراسناک دارد، اما گاهی، این وحشت جایش را به خنده می دهد! صحنه ی این نمایش با سطوح سفیدی پوشانده شده و نور مهتابی های روشن از سقف اتاق اقامتگاه، به مساحت و عمق این سپیدی می افزاید که در نوع خود غلبه ای نو آورانه و خوش آیند بر تاریکی عادت شده ی صحنه های سیاه تئاتر (که انگار از روزگارمان رنگ گرفته!) دارد. نمایشنامه ی "مراسم قطع دست در اسپوکن" طنز سیاه نمایشی "مک دونا" نویسنده ی لندن نشین دهه ی نود میلادی است که با نیم نگاهی به خرده تقابل های نژاد پرستی سفید و سیاه پوستان، فرهنگ متفاوتی از اکنون مان را ارایه می دهد، اما آنچه می تواند به تاویل معنایی این نمایش بیافزاید و آن را به روز تر کند، جستجوی نماد ها و مفاهیمی است که بیرون از دایره ی زمان، عمومیت بیشتری دارند. کارمایکل، مرد اول نمایش در جستجوی قطعه ی گم شده ای از کالبدش است که با تیغ قساوت جدا شده و این کنکاش، تأمل دوباره ی مخاطب را می طلبد؛ چرا که او دردپیچ زخمی است که از کودکی اش به تلخی جامانده! پس متن در بازتاباندن رذالتی نمی کوشد و نمایشی از فرومایگی نیست، و با توجه به این که هر خشونتی، نتیجه ی منطقی عوامل ریشه ای موثر در پدیداری اش هست، جمله ی زیر از زبان کارمایکل (شخصیت دست بریده ی محوری نمایش) به درک چراییِ خشم اش کمک می کند: "می دونین چقدر سخته یکی با دست خودت باهات بای بای کنه؟" و اما "مَریلین" و "توبی" دو شخصیت مغضوب و گرفتار نمایش اند که هر کدام در تعاملی طنز گونه، بخشی از قصه ی تاریک روایت را به خوبی پیش می برند؛ آنها در اتاق اقامتگاه در حالی به زنجیر می شوند، که شمارش معکوس اضطراب آوری برای انفجار، از پیش آغاز شده است! مَریلین دختر جوان مخدر فروش ساده لوحی است که بارها با اصرار بر راست گویی؛ موقعیت نمایشی مضحکی را می سازد. توبی پسر جوان شرورنمای سیاه پوستی است که با تمام شیطنت خنده آورش، بیشترین تلاش را برای زنده ماندن می کند. بی تردید شخصیت پردازی قابل قبول و تفکیک پذیر هر چهار پرسوناژ نمایش (حتی "مادر کارمایکل") از تعهد نویسنده در پردازش متن و تسلط روانشناسانه او مایه می گیرد و البته نقش آفرینی تحسین برانگیز هر چهار بازیگر (شاهد غروی (کارمایکل)، وحید فرزام فر (مِروین)، پردیس باقری(مَریلین)، روزبه اخوان (توبی)، در فعلیت و عینت بخشی به تقابل شخصیت های این نمایش موثر و ستودنی است. در مروری مختصر باید به اجرای موقعیت های نمایشی موفقی اشاره برد، نظیر صحنه ی اجرای دقیق مکالمه تلفنی بازیگران به ویژه مونولوگ توبی با مادر کارمایکل، صحنه ی چالش زنجیر شدن توبی و مَریلین به هم و تلاش ناکام شان برای رهایی، صحنه ی باز شدن در چمدان پر از دست های قطع شده، صحنه ی فریب احمقانه ی کارمایکل توسط توبی، صحنه ی دلبری های خنده آور مَریلین در مجاب کردن متصدی پذیرش برای خاموشی شمع کارگذشته شده روی ظرف بنزین و لحظات نمایشی دیگری که موجب خنده و یا ترس تماشاچی می شود. اگر گریم ماهرانه ی مخوف چهره ی کارمایکل، زیر اتصال منقطع نور صحنه و صداهای گنگ خوفناک داخل کابینت در ترکیب ضربه های صوتی شوک آور مکرر برخورد ساتور به سطح فلزی متحرک و موزیکِ پس زمینه کوبشی و تپش آور و بازی پرانرژی نقش آفرینان موفق این نمایش، بعلاوه ی هوشیاری و تسلط کارگردان در بکارگیری همه ی تمهیدات صحنه و میزانسن قابل قبول، با پشتوانه ی شش ماه تمرین، را تجمیع کنیم، نتیجه؛ اجرای قَدَری می شود که باید آن را ببینید! با این اوصاف پر بودن صندلی های سالن تئاتر برای هر هشت شب اجرای این نمایش دور از ذهن نیست! ناگفته نماند، اگر چه اجرای متون ترجمه شده، تنها به چربی دور شکم تئاتر تنبل روزمان اضافه می کند و بخشی از معضلات کم مایگی تئاتر ملی مان از فقدان عضلاتی است که توان کشش متن های وزین ایرانی را داشته باشند، اما از آنجا که این کوتاهی در لحظه ی انتخاب متن به دلالت کارگردان واقع می شود، می توان حساب اش را کنار جام و به جایش؛ تلاش عوامل صحنه را ارج گذاشت. تهیه کننده: عامر عظیمی، منشی صحنه: فرانک کشاورز، مدیر صحنه: میثم شارمی، طراح لباس: هانا شکوری، طراح گریم: مریم خشکبارچی، اجرای گریم: لیلا حسین زاده، وحید فرزام فر، طراح پوستر: حدیث باقری، اجرای موسیقی: هانا شکوری، اجرای نور: میثم شارمی، ساخت تیزر: علیرضا رضایی، روابط عمومی: سوگند رمضانی، مهرورز میرجعفری، بازیگران: شاهد غروی (کارمایکل)، وحید فرزام فر(مِروین)، پردیس باقری(مَریلین)، روزبه اخوان(توبی)، کاری از آموزشگاه میم به مدیریت فرشید شعبانزاده بصیر. گفتنی است اجرای این نمایش مهیج از چهار الی یازده اردیبهشت، ساعت 18:30 در محل سالن رحمدل مجتمع خاتم برای علاقمندان برقرار است. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.