صبح های سرد و زمستانی اگر فقط چند قدم در کوچه و خیابان های شهر برداریم دستانی را میبینیم که آکنده از دستکش ولی باز می لرزند… آری! کار رفتگران سخت و طاقت فرساست، همه این را می دانیم و می گویند، اما تا در کنارشان نباشیم و نبینیم، نمی توانیم درک کنیم معنای این سختی چیست؟ تا یک شب زمستان از خانه گرممان بیرون نیاییم و جاروکشیدن و جمع کردن زباله های کنار خیابان را نبینیم، نمیتوانیم این سختی را درک نمی کنیم. اگر دم دم های صبح که سرما استخوان را می سوزاند با آنها کنار پیت حلبی ای که تکه های چوب در آن شعله ور است، ننشینیم و جرقه های آتش به سر و رویمان نپرد، عمق این کار طاقت فرسا را درک نمی کنیم! نه من و نه تو اینها را نمی دانیم؛ که اگر می دانستیم، بی خیال و گاه از سر تفنن زباله ها را از پنجره ماشین به خیابان پرتاب نمی کردیم. که اگر می دانستیم، کیسه های زباله را بی خیال در کنار پیاده رو رها نمی کردیم، به واقع نمی دانیم که این طور رفتار می کنیم! نمی دانیم که این شب ها رفتگر محله ما چه می کند! شاید فیلم ها و قصه ها گوشه ای از زندگی این انسان های شریف را باز بگویند؛ اما دریچه دوربین و مرکب قلم ها هم راهی به عمق جان آنها ندارند. هیچ یک از ما نمی دانیم وقتی آن جاروی دسته چوبی در دستانی پینه بسته بر آسفالت خیابان می ساید و برگ های پاییزی را با تلی از زباله می زداید، در دل آن نارنجی پوش چه می گذرد؟ هیچ یک از ما نمی دانیم در سرش چه غوغایی است، درست همان دم که پیش از طلوع خورشید زیر لب نوای مرغ سحر را زمزمه می کند. گویا این انسان های شریف و مهربان در هیاهوی شهر و محله های امروزی همان خلق وخوی دیرین را در سر و دل حفظ کرده و امین مال و جان مردم هستند. بعضی وقت ها با خودم فکر می کنم انگار اینان، اینها که کمتر از مال دنیا بهره دارند، دلشان دریایی تر است، انگار جارویی جادویی دلشان را از زنگارهای این دنیا پاک کرده است. آری! پاکبانان را میگویم… لباسشان نارنجی است و دلشان آبی، نان بازویشان را می خورند، نان آفتاب خوردن هایشان را و نان کبودی دستانشان را از سردی بی رحم هوا در فصل خوب زمستان، می گویند کار برای مرد حکم جهاد دارد و چه صادق است این عبارت برای چنین مردانی، برای همه مردانی که برای کسب روزی حلال و اعتقاد به آموزه های دینی و عمل به وظایف انسانی و دینی خود، گرد و خاک را به جان خود می خرند تا مبادا دل خاکی خود را اسیر بی رحمی ها کنند. رفتگران، قشر زحمت کش و قابل احترام جامعه اسلامی ما می باشند که هرگز نمی توان زحمات آن ها و خدمتی که به مردم در جهت حفظ نظم شهرها می کنند را نادیده گرفت، اینانند قشر مظلومی که حرف دلشان از نامهربانی هاست، از نادیده گرفتن شأنشان در برابر دیگران، از رفتارها و واکنش های نه چندان مناسب… رفتگرانند کسانی که رویای خانه های آنچنانی، وسایل نقلیه گران قیمت، تفریح و سفرهای زیاد را به فراموشی سپرده اند و به آوردن نانی حلال بر سر سفره خانواده خود راضی؛ اما توقع برآورده شدن کوچک ترین توقعشان که همان احترام و رفتار در شأن شان می باشد را دارند. بیان این نکته ضرورت دارد که خوشبختانه مردم فهیم گیلان واقفند که در این فصل سرد و سرما حتی با یک زباله کمتر در خیابان، پاکبانان عزیزمان میتواند زودتر به خانه هایشان بروند و این حس خوب مثل همیشه بین مردمان گیل و دیلم تقسیم خواهد شد. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.