مختار جباری تابستان ٧۴ بود، جلسه در ارشاد شروع شد، و همه منتظر بودند براى شنیدن یک گزارش. شروع کرد به گزارش دادن؛ با هیجان و تند و پر شور صحبت می کرد. براى متقاعد کردن دیگران و بهتر بگویم مقهور و مجذوب کردنشان همیشه از این شیوه استفاده می کرد، با حرارت حرف می زد، واژگانى که بکار می برد درست حساسیت هاى مخاطبینش را هدف قرار می داد و جواب هم می داد! حدود نیم ساعت گفت و گفت با همان حرارت که شروع کرده بود با همان حرارت تمام کرد! بعداز صحبت هاى او براى چند ثانیه سکوتى سنگین بر جلسه حاکم شد، سکوت را رییس جلسه شکست و جمع بندى و نتیجه این شد که «گیله وا» تعطیل شود! برایم این نتیجه خیلى سخت بود، نمى توانستم شاهد یک فاجعه ی فرهنگى باشم. «جکتاجى» (بیشتر بخوانید) مرا نمى شناخت نه به اسم نه به رسم؛ اما من که گیله واى او را مى شناختم و هر وقت از چهارراه میکائیل رد می شدم امکان نداشت کنار کیوسک مطبوعاتى روبروى گل فروشى شکوفه سرا توقف نکنم و سوال نکنم که: آقا گیله وا اومده؟ گیله وا نباید تعطیل می شد. گیله وا فقط یک مجله نبود، گیله وا وجدان جمعى ما گیلانیان بود، گیله وا آگاهى تاریخى ما بود! پس از صحبت رییس جلسه، از ایشان خواستم چند دقیقه صحبت کنم، با حرارت شروع نکردم، آرام سر حرف هایم را گشودم، سعی کردم استدلال هاى دوستى که با شور و حرارت خواهان تعطیلى گیله وا شده بود را رد کنم یا در آن ها تردید ایجاد کنم. حدود یک ربع یا بیست دقیقه صحبت کردم وقتى صحبت هایم تمام شد او که روبرویم نشسته بود و تمام هیجان کلامى خود را در نیم ساعت بکار برده بود تا جلسه را متقاعد کند که گیله وا باید تعطیل شود، نگاهى پر از خشم بر من داشت. رییس جلسه ناگهان این نگاه سنگین او بر من را برید و خطاب به حاضرین گفت در این جلسه براى تعطیلى گیله وا تصمیم گیرى نمی شود بماند براى هفته آینده تا مستندات و استدلال هاى هر دو ادعا مجدداً مرور شود! از جلسه که خارج می شدیم آمد کنارم و به آرامى اما با همان ناراحتى و خشم گفت: تمام زحمات ما را به باد دادى.... گیله وا دیگر بسته نشد، ماند و هنوز هم هست و خواهد ماند از آن جلسه هیچ نمانده است جز خاطره اى که بخشى از تلخى های ما شده است. بودلر در قطعه اى مى نویسد: «هیچ چیز به بلنداى روزهاى تاریک نیست» نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.