نگاه ایران/ مومن صالحی پژوهشگر اجتماعی اولین نشست اتاق شکوفایی شهر رشت با دعوت شهرداری این شهر با دعوت از حدود 190 نفر از فرهیختگان و صاحب نظران رشت از نمایندگان ادوار مجلس و شورای شهر تا اساتید دانشگاه تا بزرگان سیاسی و مطبوعاتی و نویسندگان و پزشکان ومهندسان و معلمان ومدیران قبلی دولتی و...صبح پنج شنبه هفتم دیماه 1396 در تالارگفتمان ساختمان تاریخی شهرداری برگزار شد. نفس عمل بسیار عالی و این  اقدام شهردار رشت ستودنی است. ظاهرا عزم شهرداری رشت در ایجاد کارگروه های تخصصی مشورتی در بخش های اقتصادی و سرمایه گذاری ،عمرانی و فرهنگی و اجتماعی جدی است. انگونه که شهردار رشت میگوید عده ای نیز باید به این جمع اضافه شوند و هر صبح پنجشنبه، این جلسات برگزار گردد. کاری که انجام آن اسان بنظر نمیرسد و در کارنامه قبلی این شهر چنین جدیتی در نظر خواهی از بزرگان از سویی و عدم جدیت نخبگان  و برگزیدگان از سویی دیگر، دوام و قوامی نداشته و بیشتر به نمایش مشارکت  شبیه بوده تا خود مشارکت. ارزوی مداخله فرهیختگان در رقم زدن سرنوشت شهر باران را امیدوارانه ولی سخت باور، به نظاره می نشینیم تا شاید این بار تجربه ای جدید و ماندگار باشد. اما همه حرف امیدوارانه و خوشبینانه نیست. رهبر انقلاب در روزهایی که گذشت در پاسخ به مسولان قبلی دولتی و منتقدان امروز، جمله ای را ارایه نمودند که حاصل تجارب بسیار تشکیلاتی و اجتماعی و سیاسی ایشان است. "انانکه تمامی امکانات کشور در اختیار انان بوده و یا هست باید پاسخگو باشند و نه مدعی" این جمله  شاید ساده بنظر برسد ولی در نگاه من بسبار عمیق است. حضرت اقدس والا که بیش از ده سال در بالاترین سمت استان در امور ساخت و ساز و شهرسازی لابد به خدمت مشغول بودند ،چنان از زیبایی و اصول شهرسازی در توکیو و ونکوور و تورنتو که البته سفری هم گویا به انجاها داشتند، داد سخن میدهند و همزمان انچنان از وضعیت نابسامان شهرسازی و راه و ابنیه و تصمیمات غلط مدیریتی استان، در این باب سخن می گویند، تو گویی تازه از زندگی بعد از تولدشان در فرنگستان به این کوره دهات برگشتند و هیچ نقشی در این وضعیت نداشته اند. و آن مدیر ارشد اسبق شهرداری که  معلوم نیست، این همه ایده های مشعشع خود را چرا و برای چه در روزهای مدیریت خود  درآب و نمک نگه داشته است که امروز از سیر تا پیاز شهرداری و مدیریت شهری را از پیاده راهش تا آسفالت وسط خیابان و زباله های سراوان را برایش طرح و برنامه دارد و منتقد این وضعیت است. و دیگری، که سال های طولانی ریاست یکی از مهمترین دانشگاههای این استان را به نامش سند زده بودند، ناگهان به کشفی بزرگ نایل شده و ایده نوین ارتباط دانشگاه با صنعت وامور و مدیریت شهری را پیشنهاد میدهد و کسی نیست که سئوال کند، جناب مستطاب این پروژه کهنه، ولی عمل نشده را چرا در دوران مدیریت خود قدمی به جلو نبردید که اگر میبردید، قطعا وضعیت زندگی مردم بهتر از این میشده. و کسی که خودش می گوید و خود میشنود. خودش سئوال میکند و خود پاسخ میدهد و بیشتر مرا به یاد مسعود شصتچی می اندازد که من اشتباهی بودم. البته و صد البته که هر انسانی حق اشتباه و بازبینی و جمع بندی های جدیدی از دانش خود را داشته و دارد و در این بین مسئولان دولتی و یا دستگاه های عمومی نیز موظف به اصلاح اشتباهات و تجمیع تجارب خود برای انتقال به نسل بعدی میباشند، اما تا کنون نه گزارش مکتوبی از تجارب خود انگونه که مدیران دیگر ممالک متمدن منتشر میکنند را به ثمرنشانده اند و نه در این مواضع و سخنان اثری از اصلاح روش ها و ارایه جدیدی از موضوعات را می شنویم. در این میانه رشت، شهر بی دفاع، در میانه ادعاهای بزرگ و تکراری وحرفهای کهنه و رنگ رو رفته،چهره های تکراری و خسته کننده، نسخه های شفا نابخش و کور کننده و مردم خسته از شنیدن این همه، بی اعتماد به مسئولانی نزدیک به دوران کهولت، که دوره مسئولیتشان بدون باز نشستگی هر روز به رنگی و فرمی دیگر تکرار و تکرار میشود، به انتظار نشسته است. رشت نیازمند افکاری جوان و نوگرایانه است، تکرار و ساده اندیشی را بر نمی تابد، به صبوری و فرآیند های پیچیده چند متغیری نیاز دارد، چهره های جدیدی میخواهد. به دانش نوینی نیازمند است. رشت استراتژی های هوشمندانه و ناشی از تفکر و مطالعه را طلب میکند، به آموزش نیاز دارد. افکار بنجول و نخ نما بدرد این شهر نمیخورد. رشت شهری است که بدست مردم خودش و با مشارکت انان باید ساخته شود. این مشارکت بدون نهاد سازی های حقوقی جدید بی معنی است. رشت برای رشد و توسعه خود به سرمایه نیازمند است. سرمایه امنیت میخواهد. امنیت پایدار را مردم فراهم میکنند و مردم فقط هنگامی که باور میکنند که خود ساز و کار نهادهای جدید اقتصادی و اجتماعی را راهبری کنند، درگیر فعالیت ها شوند، مشارکت نمایند، گفتگو و مدارا و تحمل را تمرین کنند، همبسته شوند،به منافع ملی سرزمین خود بیاندیشند، تعلق خاطربه شهر و محل زندگی خود را بیابند. این همه چگونه تامین میشود؟ سرمایه گذاری به الگوهای حقوقی جدید، تعریف شده و اعتماد بخش احتیاج دارد. چرا باور نمی کنیم که توسعه دستوری نیست و نمیشود. توسعه به باور همگانی شهروندان نیازدارد. مشکلات انسانی و اجتماعی از بزرگترین موانع توسعه شهرها بویژه شهر رشت است. مشکلی که بسیار کم بدان پرداخته میشود و سال ها است که برای حل این مشکل در جا می زنیم و سرنا را از سر گشاد آن می دمیم که جز اندک و صدای ناخوش از ان به گوش نمیرسد. ایا روزی میرسد که لحظه ای توقف کنیم و باور کنیم که راه حل های مدیریتی، تکراری و ساده اندیشانه تا به امروز را اگر کنار نگذاریم هیچ تغییری بروز نخواهد کرد. تشکیل نهادهای اقتصادی و اجتماعی مردمی  در رشت را به عنوان گام اول و اساسی توسعه،جدی بگیریم. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.