محمد شعاعی مسئول ستاد دانشجویان دکتر روحانی در استان گیلان ساعت ۱۱ صبحِ یکی از روزهای اردیبهشت، در شلوغی انتخابات، در ستاد دانشجویان به دنبال چند پوستر وارد حساب کاربری ایمیل خود شدم و یک اتفاق عجیب شگفت زده ام کرد! یکی از دانشگاه های کشور مکزیک دعوت نامه ای در خصوص تحصیل تا مقطع دکتری برای من ارسال کرده بود که همچون بمب خوشه ای ساختار ذهن مرا پریشان کرد! سوأل اینجاست که دانشگاهی از کشوری که حتی پرواز مستقیم بدانجا نداریم چگونه توانسته است اطلاعات تحصیلی مرا جمع آوری و دعوت به آزمون و مصاحبه کند ولی از درون کشور هیچ خبری نباشد؟! اینگونه مسائل در کنار دوندگی ناموفق دوست صنعتی شریفی ام برای دریافت «بن ۳۰ هزارتومنی حمایت از اختراعات» برای نسل من دل آشوبی ساخته است که دو گزینه را پیش پایمان می نهد: رفتن و رهسپار شدن در مسیر موفقیت و یا ماندن با هدف تلاش در جهت آبادی این مرز و بوم، آن هم بدون حمایت مناسب! به قول همین دوستمان ۹۰% دانشجویان «مجبور» به رفتن می شوند، با این حال ۹۰% بدو خروج «تصمیم به بازگشت» دارند، اما شاید ۹۰% هیچگاه باز نگردند! مجبور می شویم چون چاره ای نداریم! تصمیم به بازگشت داریم چون ایران را دوست داریم و باز نمی گردیم چون چیزی تغییر نکرده است! موضوع را عینی تر کنیم؛ یکی از دوستان نخبه و مخترع به فرایند ساخت دارویی موثر در درمان سرطان خون دست یافته بود از او پرسیدیم تولید دارو چقدر هزینه دارد؟ گفت یک راکتور می خواهد و چند قلم دیگر، گفتم یعنی ۱۰۰۰ میلیارد!؟ خندید و گفت نه ۱۵ میلیون تومان!! و این یار دیرین ۲۲ ساله ما امروز ۷۰۰۰ کیلومتر از ما دور تر ایستاده است. تا اینجا که فقط گلایه بود اما اعتقاد ما این است که توان دانشجویی موجود در استان و کشور به نحوی است که می تواند عامل ایجاد کننده ی یک رشد معقول در فرایند توسعه و تعالی ایران اسلامی باشد و گلایه ما، نبود «شرایط حداقلی» برای طی این مسیر است که یقینا از طریق «جوان گرایی» قابل تحقق است و خرسند که بذر امیدمان پرنور تر از سابق شده است زیرا استانداری شجاع و جوان در دولت دوازدهم نصیبمان شده است که نگاه رو به جلو دارد و با انتخاب چند جوان خوشنام به عنوان بخشدار مسیر خود را در حال طی کردن است. حال احساس می کنیم که نوبت ماست که مطالبات دانشجویان را بازشماریم. در این راه توان و تلاش خود را جهت برنامه ریزی و تببین مسیر برای تحقق آرمان هایمان بسیج کرده ایم که از طریق شناخت از ظرفیت های موجود در کنار بکارگیری تعالیم علمی پایه ریزی شده است. قبل از آنکه به بررسی اجمالی دو سر فصل خود بپردازیم تبیین می کنیم که مطالبات ذکر شده جزء مطالبات غیر سیاسی دانشجویان است که از نظر ما در اولویت قرار دارد و از طریق ایجاد نقطه ی تلاقی در ظرفیت دانشجویان از طیف های متفاوت در کنار مشورت اساتید و توجه مسئولین قابلیت تحقق دارد. محور اول؛ لزوم نگاه ویژه به طبقه دانشجویان و تلاش در جهت بلوغ آن: جامعه را می توان اندام واره ای تصور کرد که از اعضا و جوارح متفاوتی تشکیل شده است هرگاه اعضا به بلوغ و اندازه واقعی خود رسیده باشند آنجامعه راه را به سلامت طی می کند. اما اندام واره ی جامعه ما همراه با نواقصی است و بعضی از قسمت های آن به کمال خود نرسیده است، در نتیجه ما با «اندام واره ی کاریکاتورگونه» ای مواجه هستیم و طبقاتی مثل جوانان، بانوان، دانشجویان و کارگران با نواقص زیادی روبرو هستند. راه حل نهادگرایی برای این موضوع توجه بیشتر به قسمت های ناقص است؛ به شکلی که برای هر تکامل هر بخش «برنامه مناسب و منحصر به فردی» ارائه می شود. و در این مسیر وضعیت نامناسب دانشجویان جسارت بخش ماست تا با صدایی رسا مطالبات خود را پیگیری نماییم. محور دوم؛ هم افزایی علمی_ اجرایی دانشجویان، اساتید و مسئولین: یکی از معظلاتی که باعث عدم کارایی مناسب دانشگاه و دانشجویان شده است نبود اتصال و هم افزایی سه رکن ذیل می باشد. «اساتید» به مثابه کانون علمی سازی تصمیمات، «مسئولین» به عنوان نهاد تصمیم گیرنده و «دانشجویان» به مثابه عاملیت در اجرای تصمیمات که باعث هدر رفت منابع، فرار نخبگان و گوشه نشینی اساتید خبره شده است. راه حل واضح است، این ارتباط باید ایجاد شود. اما چگونه؟ خاطر نشان می سازیم که می توان پاسخ های گوناگونی به این سوال داد اما با توجه به شرایط کلی کشور و نظام بین الملل در کنار استراتژی دولت مستقر راه ما از «نهاد گرایی» عبور می کند به نحوی که مسئولین عالی رتبه پس از احساس نیاز به مسئله ورود کرده و ساختار متناسب جهت بهبود برون داد و ایجاد نقطه کانونی را پی ریزی می نمایند. در یک کلام ما منتظر این «احساس نیاز» هستیم که کی و چگونه صورت می گیرد؟ هر روز برای ما به مثابه یک فرصت سوزی است به نحوی که از فردای انتخابات ریاست جمهوری ۱۸ نفر از دوستانمان «مجبور شده اند» با ما وداع کنند و توان علمی و فکری خود را در اختیار جایی جز ایران قرار دهند که بسیار مایه ی خسران است. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.