نگاه ایران: رئیس کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر رشت به مصوبه ۱ میلیاردی حمایت از سپیدرود اشاره کرد و گفت: بر اساس اسناد ۵۰۰ میلیون تومان کمک نقدی و لجستیک در اختیار این تیم قرار گرفته ولی در عمل یک چک ۱۰۰ میلیون تومانی به دلیل شرایط مالی نقد نشده است و ۴۰۰ میلیون تومان حمایت صورت گرفته است. فرهام زاهد در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه در تمام دنیا حق پخش فوتبال درصد بالایی از درامد باشگاه ها را تشکیل می دهد گفت: شرایط اسپانسر در ایران فراهم نیست.

عضو شورا تصریح کرد: متاسفانه دولت راه ورود جریان خصوصی را به فوتبال تنگ کرده و بیشتر تیم های خصوصی پس از پشت سرگذاشتن اتفاقات تلخ و شیرین از گردونه خارج شده اند.

وی با تاکید براینکه بنده هم به دنبال راهکاری هستم که منابع درامدی پایداری برای این دو تیم در سنوات آتی تعریف کند خاطرنشان کرد: اما امروز سرمایه هایی به نام سپیدرود و داماش داریم که نیاز به حمایت دارند و باید سریعا تصمیمی برای این دو تیم گرفته شود. زمانی که سپیدرود از کمرکش جدول پایین تر برود و وارد حاشیه شود دیگر حمایت هم سودی ندارد.

فرهام زاهد با انتقاد از کمبود فضاهای ورزشی مناسب در گیلان افزود: داماش در لیگ دسته دوم ۲ هزار هوادار به استادیوم می کشد و تیم هایی هستند که در لیگ برتر مجموع هواداران و کادر فنی آنها گاهی ۵۰ نفر هم نمی شود اما متاسفانه در دل کویر استادیوم ۱۵ هزار نفری ساخته می شود و مظلومیت استان ما بیشتر دیده می شود. ما در بسیاری از ورزش ها زبانزد بودیم اما هرچه به سمت حرفه ای تر شدن ورزش ها رفتیم و مباحث مالی و امکانات مطرح شد فاصله گرفتیم. در ورزش حرفه ای تنها با غیرت و با دست خالی نمی توان موفق بود.

وی تاکید کرد: در کمیسیون بودجه مصوب شد ردیف ۳ میلیاردی حمایت از ورزش به ۴ میلیارد افزایش یابد. ۱ میلیارد تومان پیش از این برای سپیدرود در نظر گرفته شده است؛ ۱ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دیگر برای این تیم لحاظ شود و ۸۰۰ میلیون تومان هم به داماش کمک شود. برای سایر هیات های ورزشی نیز ۹۰۰ میلیون تومان در نظر بگیریم. اما هر کمکی که قرار است در نظر گرفته شود سریعا تصمیم گیری شود. دیدار با مسئولین عالی رتبه نیز اگر قرار است صورت بگیرد باید در اسرع وقت باشد.

فرهام زاهد با اشاره به سال سقوط داماش تصریح کرد: داماش به ۲۰۰ میلیون تومان حمایت نیاز داشت اما نهایتا وارد بحران شد و ۶ ماه بردی نداشت. این مسائل تبعات فراوانی در جامعه دارد و نباید به آینده موکول شود.