نگاه ایران/ شهرام شاهی یکی دو روز بود به خودم قول داده بودم که اجرای تئاتر «مکانیک» کاری از دوست و همسایه دوران کودکی و نوجوانی ام مهرداد هنرمند را از دست ندهم. آخرین تئاتری که در رشت دیدم «ملودی شهر بارانی»  مرحوم اکبر رادی بود و سال ها از دیدن تئاتر غافل و محروم . بالاخره جمعه شب و آخرین روز اجرا فرارسید به اتفاق همسرم و با پای پیاده اما با سرعت به سمت سالن اجرا روانه شدیم جمعیت پشت در سالن منتظر و برخی در حال خرید بلیت و من نیز. مهرداد شرط رفاقت را به جا آورده و دو جا را به تقاضای من رزرو کرده بود. بلیت ها را خریدیم و انتظاری اندک و نشستن و انتظار اندکی دیگر و آغاز اجرا... آنچه دیدم و دریافتم دکور و صدای صحنه عالی یعنی احترام و توجه به سمع و بصر مخاطب، و مخاطب نیز از ابتدا تا انتها ساکت و غرق در اجرای سیّال و جذاب. بازی روان و با صدای قوی نقش اول مرد، مهرداد بخشی در کنار، بازی خوب سایر بازیگران دور نفس هایم را کند کرد. تقابل زیبا و نفس گیر جبر طبیعت و کار سخت مردانه – کار در کشتی – با مهر پدر نسبت به دو دخترش که در انتهای اجرا دوگانه جالبی را رقم زده و به دوئلی تماشایی تبدیل می کرد. اراده مافوق که سینا صیام به زیبایی آن را ایفا نمود و در سراسر اجرا مأموریت، وظیفه، اطاعت و تسلیم را به نقش اول داستان گوشزد و القا می کرد،  در دوئل پایانی به عاطفه انسانی « گرت» می بازد و پایانی شیرین رقم می خورد. «بتی» دخترک مظلوم داستان که هیچ قصوری در شکل تولد به خاطر صورت و موهای فر گونش نداشته هم زمان مورد طعن خواهر بزرگ تر و بی توجهی پدر غافل و کم فروغ در خانواده قرارگرفته و ناخواسته در میدان تقابل اراده مافوق و ندای وجدان قرار می گیرد. تمام کشش ماجرا در این دوگانه متبلور می شود. این مقابله و مواجهه پیام های مهمی دارد که مستلزم تماشا و نقد و نظر مکرر است. داستان مکانیک می تواند قصه زندگی بسیاری از مردانی باشد که دل به دریا و کار سخت و جان فرسای آن می زنند، مدت ها از خانه و اهل آن دورند، در بسیاری از غم ها و شادی ها غایب اند و با صدا و خاطره عزیزانشان دوران دوری را سپری می کنند و بیشتر دریایی اند تا زمینی، خاصه اگر نظامی باشند. و امّا کاش می شد امکان اجرای این نمایش در مکان بزرگ تری فراهم می شد تا جمعیت بیشتری لذت می بردند و چقدر خوب بود که رسانه های استانی و ملی با موافقت صاحب اثر نسبت به ضبط این کار به صورت تله تئاتر اقدام و مبادرت به پخش عمومی آن میکردند.   قدر تئاتر را بیشتر بدانیم که «هنر برتر از گوهر آمد پدید»   نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.