نگاه ایران/ مزدک پنجه ای هنوز نیم ساعتی به شروع بازی سپیدرود – پدیده مانده بود. بیرون ورزشگاه جای پارک پیدا کردیم و وارد ورزشگاه شدیم. مسافتی را طی کردیم و به گیت رسیدیم، آنجا بود که متوجه شدیم محل بلیط فروشی در جای دیگری است، بلیط را که خریدیم، به گیت بازدید بدنی رسیدیم. نمی دانم سر و وضع ما موجه بود یا آن که بی تفاوت بازرسی می کردند. البته درجه داری که دورتر ایستاده بود و بلندگو در دست داشت چند باری به یگان حفاظت تذکر داد که خوب بگردید. به هر شکل از گیت گذشتیم و وارد محوطه سکوها شدیم. افشین وهابی، گزارشگر شبکه باران مشغول تهیه گزارش لابد پیرامون کاستی های ورزشگاه بود. روی سکوها با چشم همه جا را برانداز کردیم تا جایی مناسب که معمولا از حاشیه هم به دور است را انتخاب کنیم. هر کدام مان بر صندلی خود مستقر شدیم. هنوز یک ربع به آغاز بازی مانده بود که اطرافمان از تماشاگر پر شد. چند نفری کنارمان دو پله پایین تر از ما نشستند. همه جوان بودند و زیر سی سال سن داشتند. داور که سوت بازی را زد یکی از آن چند تماشاگر از جیب شلوارش بسته ی پلاستیکی را در آورد، از چیزی که داخل بسته پلاستیکی بود چند تکه جدا کرد و بعد نفر بعدی مشغول خالی کردن سیگار شد. نه یک سیگار بلکه چند سیگار و بعد این سیگارها بود که طی با چیزی که از آن تکه جدا شده بود، پر می شد. بعد روی آن، توتون ها ریخته می شد. آتش که می گرفت سیگار، بوی مشمئز کننده ای به مشام می رسید، کودکی که یک پله پایین در کنار پدرش نشسته بود و از شوق هر حمله ی سپیدرود در بوق اش می نواخت به پدرش گفت بابا این بوی بد چیه؟پدرش گفت: از سیگار است پسرم. بچه گفت، چه سیگار بد بویی. سپیدرود در کمال ناباوری گل اول را خورد اما ورزشگاه به سکوت فرو نرفت و بر تشویق بی امان تماشاگران افزوده شد. موقعیت صد در صد را نزهتی خراب کرد و داد همه را در آمد. سیگارهای دیگری خالی شد و باز تکه های جدا شده ای بر ته سیگار نشست و توتون بارگذاری شد. بوی بد به سمت ما می آمد و ول کن نبود. باد هم تغییر مسیر نمی داد. هر از چندی، سر را به عقب می کشیدیم یا با دست در صدد تغییر هوا می شدیم. نظرم به سمت پشت سرمان، جلب شد می خواستم ببینم یگان حفاظت کجا هستند تا اشاره ای به آن ها کنم و از آن ها استمداد بطلبم. دوستانم مدام می گفتند اگر به آن جوان ها اعتراض کنیم ممکن است درگیری پیش بیاید و خوب نیست. به یکی از آن جوان ها اشاره کردم که لطفا بس کنید، سری به شرمندگی تکان داد و خوشحال شدم که دیگر نمی کشند. سوت پایان بازی زده شد و هنوز افسوس موقعیت صد در صد از دست داده سپیدرود را می خوردیم و جملگی اذعان داشتیم که این تیم نیاز به حمایت دارد و در خط وسط طراح خوب می خواهد. کاش مثلا مهدوی را نگه می داشتتند یا پول داشتیم به پیام صادقیان می دادیم. هنوز چند دقیقه ای به اتمام وقت استراحت مانده بود که صدای تشویق شهردار سابق رشت که به همراه عضو فوتبالی شورا در حال عبور برای نشستن میان تماشاگران بودند، شدت گرفت. بلندگوی ورزشگاه اعلام کرد، هیات فوتبال از چند فرمانده ی نیروی انتظامی در حال تقدیر است. .یگان حفاظت مستقر در ورزشگاه با کاور مخصوص پایین سکوها دیده می شدند، به خودمان گفتیم ای کاش دستور می داند و این زحمت کشان در بالای سکوها مستقر می شدند تا شاید برخی از این تماشاگرها از دیدن مجریان قانون بترسند یا خجالت بکشند. به خدا مردیم از این بود بد! حالا دیگر بازیکنان به میدان آمده بودند و ما خوشحال از این که دیگر آن بوی بد را استشمام نخواهیم کرد. سپیدرود به ضربه ی کرنری دست یافت. ضربه که زده شد دفاع بلند قد ما، سری به توب ساباند و این کافی بود تا نزهتی به سمت توپ حمله ببرد و اشتباهش را جبران کند. ورزشگاه غرق در شادی شد. اسکوربورد نمایشگر نتیجه ای بود که بسیاری از فوتبال دوستان به خاطر جایگاه پدیده در صدر جدول، فکرش را نمی کردند. تیم بعد از گل به عقب کشید و آن چند جوان مجددا چند سیگار دیگر را خالی کرده و پر کردند و باز همان عمل و بوی بد بارها تا انتهای بازی ادامه داشت. یاد گزارش برنامه نود افتادیم که از سیگار کشیدن تماشاگران گزارش گرفته بود و به نقد عملکرد برگزارکنندگان پرداخته بود. کاش در اینجا هم یکی به داد ما می رسید. یکی از همراهان ما گفت: آن قدر این بو را استشمام کرده ام که سرم درد می کند.می گفت هر بار ورزشگاه آمدیم و هر کجا نشستیم با این معضل رو به رو بودیم. بهتر است در خانه بمانیم. یکی دیگر گفت: حس می کنم تمام تن و لباسم بوی آن چیز را گرفته است. داخل ماشین که نشستیم،دوستی گفت: من فیلم و عکس گرفتم. از بخش البته، تا شاید گزارشی در این باره بنویسم. به این امید که ورزشگاه از بوی بد پاک شود. دوست دیگری گفت: پس لطفا تیتر بزن، سپیدرود با بوی حشیش! نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.