نگاه ایران/فاطمه صابری تنها چند ساعت به انتخاب بزرگ برای رشت باقی مانده است. دوست داریم باور کنیم که همه چیز همین قدر شفاف است و عیان؛ یعنی حدود 30 تن نامزد صندلی شهرداری رشت شده اند. 11 عضو شورای شهر بر اساس پارامترهای کاملا علمی و سنجش های مدیریتی از بین آن ها 5 تن را واجد شرایط تر از دیگران تشخیص دادند. دوست داریم باور کنیم که 11 عضو شورا بدون ذهنیت جانب دارانه و بر اساس کارنامه مدیریتی این 5 تن در نشست های خصوصی شنونده طرح های آن ها برای مرکز استان بوده اند و طی دو روز گذشته هم اعضای شورا در صحن علنی پارلمان شهری با حضور رسانه ها پای صحبت های کاندیداهای مدنظر نشسته و گاه سوا لاتی هم از آن ها برای چگونگی اداره شهر پرسیده اند. اما این که «دوست داریم» تنها صورت مسئله را مشاهده کنیم و تحولات اخیر را شفاف فرض کنیم با اصل کار روزنامه نگاری منافات پیدا می کند. مخصوصاً روزنامه نگاری در کشوری جهان سومی. جایی که اگر نگوییم تمام معادلات که بیش از 90 درصد آن پشت درهای بسته و غیر شفاف تعیین و تکمیل می شود و بعد از تصمیم گیری های نهایی نمایشی کاریکاتور گونه از دموکراسی مقابل رسانه ها و در محضر افکار عمومی اجرا می شود. البته گاه مانند امروز فردی مانند حامد عبدالهی عضو شورای شهر رشت ارائه این «نمایش» را هم لازم نمی داند و هنگام ارائه برنامه های مسعود نصرتی یکی از کاندیداهای سمت شهرداری رشت صحن شورا را ترک می کند. شاید او در همین ابتدای فعالیت شورای شهر، کاری مهم تر از شنیدن برنامه های یکی از جدی ترین کاندیداهای پست شهرداری رشت داشت! تنها چند ساعت به انتخاب شهردار رشت از بین 5 گزینه نهایی مدنظر شورای شهر باقی مانده است. شهرداری که باید با رای 11 عضو شورای پنجم انتخاب شود. 11 عضوی که به نظر می آید همگرایی حداقلی بین آن ها وجود ندارد و برخلاف بسیاری از شهرها که به لطف پیروزی لیست هایی با مشی سیاسی و اهداف اجتماعی روشن شاهد آرای بالا و قاطع به شهردار منتخب بودیم در رشت این اتفاق نخواهد افتاد. دوست داریم باور کنیم که شهردار رشت بر اساس برنامه و رزومه مدیریتی مشخص می شود و نه بده بستان های خاص و تعاملات غیر شفاف. واقعیت ها اما حکایت از اتفاقات دیگری در پس پرده می دهد. در روزهای گذشته خبرهای عجیب زیادی از تلاش های تیم یک نامزد برای «تغییر و تامین نظر» رای دهندگان یا افراد نزدیک به آن ها با بخشش ها و پیشنهاد های عجیب به گوش رسیده است که امیدواریم این اخبار به آستان ارگان های نظارتی هم رسیده باشد. خبرهای دیگری هم مبنی بر تعیین خط و خطوط از سوی افراد و ارگان های غیر مرتبط با شورا و شهرداری و تعیین خط قرمز برای عدم انتخاب یکی از کاندیداها منتشرشده است که در صورت صحت می توان قاطعانه تر «انتخاب» شهردار از سوی منتخبان مردم را نمایشی غم انگیز و برداشتی آزاد از دموکراسی فرض کرد. شنیده های موثق از تصمیم چند عضو شورای شهر برای رای به مسعود کاظمی یکی از 5 گزینه شهرداری رشت «تحت هر شرایطی» حکایت دارد. این چند عضو شورای شهر نه سابقه محمد زالفی برایشان اهمیت دارد و نه حسن سابقه و مدیریت کاملا مرتبط مسعود نصرتی برای تکیه زدن بر صندلی شهرداری. آن ها محمد زالفی را درحرکتی عجیب و دور از پارامترهای توسعه محورانه به دلیل گرایش سیاسی اش کنار می گذارند و نصرتی را به دلیل «غیربومی بودن»! غیربومی بودن در معادلات اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و حتی سیاسی جهان امروز از واژه های عجیب است؛ آن هم در کشوری که مردمانش هرروز در شبکه های اجتماعی باافتخار خبر موفقیت و پیشرفت های ایرانی های مهاجر در حوزه های علمی تا نمایندگی پارلمان و کرسی های دانشگاهی در کشورهای مختلف را برای یکدیگر ارسال می کنند. این که کاظمی به واسطه کدام عملکرد مثبت شایسته نشستن بر صندلی شهرداری مرکز استان تشخیص داده شده حداقل برای ما به عنوان رسانه ای که تمام جلسات شورای چهارم شهر رشت را با جزئیات کامل پوشش داده ایم، روشن نیست. آنچه ما از کاظمی در ایام حضور در شورای شهر رشت به عنوان یک عضو مشاهده کردیم فردی منفعل و بدون برنامه و حل شده در تعاملات ناسالم شورای قبلی بود. مدافعان مسعود کاظمی هم در این مدت توضیح نداده اند که او در طی ۴ سالی که در شورای شهر حضور داشت کدام طرح کارگشا را در صحن مطرح، از آن دفاع و بر اجرایی شدنش نظارت کرد؟ مردی که تقریباً طی یک سال جلسات شورای شهر را به هیچ انگاشت و یک سال دیگر از عمر شورا هم در هیچ کمیسیونی حضور نداشت و در یک سال اخیر هم که عنوان پرطمطراق ریاست شورای شهر را در اختیار داشت در ابتدایی ترین مسئله شورا به عنوان رئیس موفق نشد حتی یک جلسه ی رسمی  را سر ساعت که نه، با تاخیری کمتر از یک ساعته برگزار کند. این که گفته می شود 7 عضو شورای شهر رشت تلاش دارند تحت هر شرایطی مسعود کاظمی به عنوان شهردار رشت معرفی شود واقعا با خود اندیشده اند که او با کدام توان مدیریتی قرار است شهرداری رشت را مدیریت کند. ارگانی که طی ماه های اخیر به عرصه اتفاقات عجیب و محیرالعقول تبدیل شده است. نهادی که به واسطه خیانت و بی تدبیری شمار زیادی از نمایندگان مجلس و مدیران استان طی سال های گذشته، به محلی برای جذب بی حساب وکتاب نیرو تبدیل شده است. تا امروز گفته شود مرکز استان هزاران نیروی مازاد بر نیاز دارد که بدون تعریف کار مهم فقط حقوق دریافت می کنند و هرماه حدود 80 درصد بودجه شهرداری که باید صرف عمران و توسعه ی شهری شود را به خود اختصاص می دهند. مسعود کاظمی با کدام مِتُد، توانایی تعدیل و یا به شکلی آرمان خواهانه تعریف «کار» برای نیروهای مازاد شهرداری را دارد؟ کدام طرح و برنامه او اعضای شورای شهر را مجاب کرده است که بی تفاوت از کنار گزینه هایی چون زالفی و نصرتی بگذرند؟ کسانی که این روزها مدافع انتخاب مسعود کاظمی تحت هر شرایطی هستند دور نیست که باید پاسخگوی انتخاب نادرست خود باشند. مخصوصا اصلاح طلبانی که به دلیل برخی اختلافات داخلی انتخاب خود را یار قدیمی فرماندار دولت احمدی نژاد قرار داده اند. چون مانند روز عیان است که چنین گزینه متوسطی هرگز توان مدیریت صحیح و برقراری توازن بین شورا و شهرداری و سازمان های شهرداری را بر اساس تعاملات روشن نخواهد داشت. مسعود کاظمی که با ترفندهای مختلف موفق شد رای مردم رشت را به خود اختصاص دهد و دی ماه 93 هم در میان تعجب افکار عمومی با 10 رای به عنوان شهردار رشت انتخاب شد اما موفق به جلب نظر وزارت کشور نشد باید بلندپروازی را کنار بگذارد و در رده های پایین تر«مشق مدیریت» و نه اخذ «مدرک مدیریت» با حرف وحدیث های فراوان کند. البته این که فردی آن قدر اعتمادبه نفس دارد که باسابقه کارشناسی فرمانداری و 6 ماه مدیریت پرحاشیه در سازمان تاکسیرانی و عملکرد غیر شفاف و ناکارآمد در شورای اخیر خود را شایسته نشستن بر صندلی شهرداری رشت بداند طبق روال انتخاب مدیران در ایران به ویژه بعد از دوران 8 ساله حضور محمود احمدی نژاد و تیم همراهش عجیب نیست. اما از جمعی که عنوان شورای شهر و نمایندگان مردم در پارلمان محلی را یدک می کشند انتظار می رود ساعاتی مانده به انتخاب کمی به خود، گزینه منتخب و افراد شایسته این لیست بنگرند. لازم است آن ها در لغت نامه ها یک بار دیگر معانی کلماتی مانند وطن، شهر، کلان شهر، خیانت، خدمت، انتخاب شایسته و بده بستان را بخوانند.