نگاه ایران/بنت الهدی رهنما نمای اول: می دانیم و بسیار گفته و شنیده ایم ایران، پس از انقلاب دستخوش تغییرات بسیاری در ارکان مختلف خود شد. پسوند جمهوری اسلامی بار معنایی و وزنه ای شد تا روندها و رویه ها در بسیاری از شئون اقتصاد گرفته تا سیاست و جامعه نه تنها کیلومترها جابه جا شود بلکه آن گونه اندیشیده شود که اخلاق در هرکدام از موارد فوق الذکر جایگاهش کجاست و تأثیر هر تصمیم چه مقدار بر آینده و آخرت مردم موثر است. پوشش و به تبع لباس مرد و زن ایرانی هم جدا از این تفکر نبود و نیست. پس از بهمن 1357 تا 1359 هنوز پوشش ها چندان تغییری نکرده بود و ازآن پس بود که به تدریج پوشش ها پوشیده شد تا شئون بیشتر و بیشتر حفظ شود. تفکر دولتی جای تفکر خصوصی را گرفت و سیاست های ابلاغی کلان باعث شد تفکر در پوشش به شکل شخصی آن، سال های متمادی از جامعه ایرانی به خصوص نیمی از آن که زنان بودند رخت بربندد. لباس هایی پوشیده اما نه چندان زیبا که مطابق باسیاست های ابلاغی کلان بود و با تبلیغات بالادستی نیز همخوانی داشت. نمای دوم: وقتی «فرهنگ لباس» طی دو دهه گم شده بود جنگ بود و جنگ بود و جنگ! اگرچند سال اول پس از انقلاب اسلامی را  کنار بگذاریم دهه 60 مقطع جنگ بود. حتی تا چند سال پس از جنگ تحمیلی فرصت و جایی نبود تا به زیبایی در پوشش فکر شود. هنوز دولت و تصمیم گیران می اندیشیدند می توانند با ابلاغ و دستور و امثالهم جریان سیال پوشش و لباس و مد را طبق سلیقه خود نگاه دارند. سخت تر گرفته شد، بیش ازپیش. تا آغاز جریان اصلاحات که در نگاه کلان به گونه ای دیگر به مقوله فرهنگ می نگریست و فضا کمی بازتر شد. زیبایی و انسان در پوشش نمود یافت. برندهای جهانی جای عرضه محصولات خود را یافتند. نباید از یاد برد، غیبت بلندمدت تقریباً دو دهه ای در اهمیت بخشی به پوشش های محلی، رنگ های جریان یافته در پوست و خون انسان ایرانی در کنار سیاست های غلط و دستوری در فرهنگ به خصوص لباس به عنوان نماد و نشان بیرونی جریان اسلامی ذائقه عام در لباس را منحرف و نسل جدید را که حالا در جایگاه انتخاب بود آماده پذیرفتن هر چیز جدیدی به عنوان پوشش کرد. فرهنگ لباس در طی دو دهه گم شده بود، فرهنگ ها از بالا به پایین دستور بود، همسایه پر تولید، ایران را مقصدی مناسب برای تولیدات خود دید و این طور شد که بی هویتی در لباس دیگر مقوله ای عجیب وغریب نبود. نمای سوم: وقتی استارتاپ ویکندها به کمک پوشش آمدند این روند کم وبیش تا یک ونیم دهه بعد گاهی با شدت و حدت بیشتر و گاهی کمتر در جریان بوده و هست. اما در سال های نزدیک تکنولوژی و نگاه مبتنی بر آن تقریباً بر همه چیز سایه انداخته است. تکنولوژی در یک شکل به معنای شیوه های ساخت مدرن، یافتن راه هایی برای ارزان تر کردن مواد اولیه و ... و در شکلی دیگر نگاهی که با خود به همراه دارد، نگاه هر مشکلی راه های متفاوتی برای حل شدن دارد، نگاه خرد جمعی، نگاه وصل کردن آدم ها. استارتاپ ویکندها هم بخشی از این نمود تکنولوژیک هستند. دورهمی برای یک موضوع خاص که مشتاقان کارآفرینی را دور هم جمع می کند. از برنامه نویسان و تجار گرفته تا متخصصین حیطه موردنظر. این روند تفکر دستوری و ابلاغیه را کنار گذاشته و با توجه به موانع و خطوط قرمز به چند بخش کمک جدی می کند. ازجمله کارآفرینی، مهیاکردن خدمات تخصصی، ساختن ارتباطات جدید و درنهایت به اصطلاح روی ریل انداختن ایده هایی که ممکن است سال ها اجرایی نشوند. نمای چهارم: از خبر خوش برگزاری استارتاپ ویکندی در انزلی و  دو سکته قبل از مراسم از طریق دوستان مطلع شدم تیمی که پیش ازاین 4 استارتاپ ویکند در رشت برگزار کرده درصدد برگزاری استارتاپ ویکندی با موضوع مد و لباس در این خطه است. (گزارش تصویری نگاه ایران را اینجا مشاهده کنید) نه تنها خوشحال شدم بلکه از شادی در پوست خود نمی گنجیدم. چرا که رویدادی با چنین موضوعی که حساسیت های فراوان با خود به همراه دارد برگزاری آن در پایتخت بسی دشوار است چه رسد به شهرستان ها. در پوستر رویداد دو حامی اصلی آورده شده بود. اول پارک علم و فناوری استان گیلان، دوم منطقه آزاد انزلی. چون پیگیر روند بودم متوجه تغییر زمانی از ابتدای شهریور به هفته انتهایی مرداد شدم. با این وجود دوستان بسیاری را که فعال این حیطه بودند تشویق به حضور در این چنین رویداد بی سابقه ای کردم. حضور مربیان و داورهایی باکیفیت و هرکدام نام در کرده در حیطه خود گواه بر بی سابقه بودنش داشت. سکته ای دیگر، بار دیگر تغییر، این بار در مکان برگزاری، از سالن بین المللی همایش ها و نمایشگاه های منطقه آزاد انزلی به مجتمع تجاری کاسپین و دو سالن فرهنگ خانه و نگارخانه. نمای پنجم: افسوس های برجای مانده از برگزاری رویدادی بی سابقه در  انزلی روز و زمان مقرر فرا رسید، 25 مرداد 4 عصر. از تأخیر در آغاز رویداد می توان گذشت اما از گرمای فرسایشی سالن افتتاحیه خیر. از شانه خالی کردن رئیس پارک علم و فناوری استان خیر. از مسئولین منطقه آزاد انزلی نیز خیر. آن ها که نباید تنها در زمان به به و چهچه خودی نشان دهند بلکه در زمان مشکلات بایستی گردن گیر شوند تا شانه های نحیف برگزارکنندگان جوان چنین رویدادهایی خم نشود. دورادور شنیدم پارک بوده که برگزارکنندگان را به سمت منطقه آزاد رهنمون ساخته است. پس چگونه دو مجموعه عریض و طویل مانند پارک علم و فناوری استان گیلان و منطقه آزاد انزلی با این بودجه و درآمد کلان از پس سرمایش یک سالن کوچک برنمی آیند. چطور حال که برنیامده اند به مثابه کودکی خردسال مشکل پیش آمده را پیش چشم جمعی این چنین فرهیخته که برای کارآفرینی در سال اقتصاد مقاومتی: تولید- اشتغال دور هم جمع شده اند به گردن هم می اندازند. مایه بسی شرمساری است. باورتان بشود یا نه در حین برگزاری مراسم افتتاحیه یک استراحت یک ساعت و نیمه داده شد تا کولر جدید نصب شود. باید مرد میدان بود و مسئولیت پذیرفت به مانند تیم برگزارکننده که پس از استراحت و نصب کولر مسئولیت هر آنچه اتفاق افتاده بود را به گردن گرفت. دو روز بعد با آرامش سپری شد، تیم ها تشکیل شدند و یاد گرفتند و ایده ها به اجرا درآمد تا اختتامیه. رویدادهایی بدین شکل درصدد نزدیک کردن انسان ایرانی به خود خویشتن است، به دنبال کارآفرینی است، به دنبال آن است در چارچوب حاکمیت راه حل هایی نوین و جدید برای پوشش مناسب بیابد. سوال مهم، چطور مسئولین تصمیم سازی چون ریاست پارک علم و فناوری استان گیلان نزدیک به 4 دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی و پس از سپری شدن دوره های مختلف فرهنگی با نگاه های متفاوت متوجه این نکته مهم نشده است، فرهنگ دستوری نیست، هنر ابلاغ نمی شود، پوشش و لباس به عنوان بخش مهمی از نمود بیرونی فرهنگ هر جامعه با دستور و ابلاغ شکل نمی گیرد؟ چطور در سخنرانی پایانی یک رویداد استارتاپی هنوز سخن از دستور در پوشش به میان می آورد؟ هنوز از سیاست های کلان شکست خورده می گوید؟ تا کجا و چه زمان مسئولینی این چنین هنوز الفبای اولیه فرهنگ و مسئولیت پذیری را نمی دانند بایستی در رأس امور قرار گیرند؟ نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.