نگاه ایران/مزدک پنجه ای تا چند روز دیگر عمر چهارمین دوره شورای اسلامی شهر رشت به پایان می رسد. حالا دیگر می توان به قضاوت و نقد عملکرد شورانشینان نشست. در قانون برای اعضای شورا وظایف بسیاری تعیین شده است اما ازنظر جامعه مهم ترین کار اعضای شورا انتخاب شهردار است. شهرداری که بتواند وعده های رنگارنگ اعضای شورا را جامعه عمل بپوشاند. در دوره ی چهارم شورای اسلامی شهر رشت که به ریاست رضا جمشیدی آغاز شد، طی یک رفتار دموکراتیک اقدام به انتشار فراخوان به منظور ارائه ی رزومه و برنامه توسط کاندیداهایی که فکر می کردند دارای تخصص و توانایی مدیریت شهرداری رشت هستند، کرد. در این فراخوان چهره های بسیاری خود را واجد شرایط دانستند که درنهایت پس از تبلیغات بسیار نام محمد خلیلی به عنوان گزینه ی شهرداری رشت از گوی درآمد. محمد خلیلی دارای تحصیلات کارشناسی ارشد در رشته ی علوم انسانی (الهیات) بود و سابقاً مدیر مناطق 16،18،19 شهرداری تهران و چند شهر دیگر بود. البته ظاهراً از دلایل اصلی انتخاب ایشان کسب عنوان شهردار نمونه کشوری بود. اعضای شورا در جلسه استیضاح ازجمله دلایل عزل ایشان را عدم توانایی در کار، نبود تعامل و هماهنگ نبودن با اعضای شورا بیان کردند. درواقع با این استدلال اعضای شورا به سرعت سراغ دکتر محمدعلی ثابت قدم رفتند، شهرداری که یک دوره، رشت او را آزموده بود و توانسته بود به لحاظ عمرانی و بازآفرینی بافت شهر گفتمان جدیدی را ایجاد کند. با دوره ی تصدی گری ثابت قدم بر مسند شهرداری، طولی نکشید که دامنه اختلافات گسترده شد و عده ای که او را به عنوان شهردار خلاق و اجرایی معرفی کرده بودند، به انحای مختلف تلاش داشتند تا ایشان را همراه و همیار تفکرات و خواسته های خود سازند که البته چون در این اواخر اوضاع به میل آنان نبود او را نیز علی رغم خدمات گسترده در حوزه ی فرهنگ و عمران عزل کردند.اما اگر بخواهیم واقع بینان نگاه کنیم باید گفت، برخی از اعضای شورا برای خود حق دخالت در امور شهرداری خاصه تصمیم گیری ها، عزل و نصب ها و ... را قائل بودند که این البته ناقض نص قانون است. متأسفانه علی رغم این که قانون بیان داشته اعضای شورا به هیچ عنوان حق دخالت در امور شهرداری و تصمیم گیری های مدیریتی شهردار را ندارند و فقط به لحاظ نظارتی مکلف هستند اما به واسطه ی عدم وجود ضمانت اجرایی برای این امر، از اهرم های دیگر چون گزینه ی استیضاح به کرات به منظور تعیین و تکلیف و دخالت و تأثیر در تصمیم گیری های شهردار استفاده می کردند. در شورای چهارم بیش از آن که شاهد آرامش و همیاری بوده باشیم، شاهد برگزاری جلسات استیضاح، صدور بیانیه علیه هم بوده ایم. به گونه ای که یکی از اعضای  شورا که خود را مطالبه گر و باروتی می دانست بیش از 50 بیانیه و نطق پیش از دستور علیه شهردار و مجموعه ی شهرداری صادر و ایراد کرد و همیشه یک پای حواشی بود و عضو دیگر بر طبل قوم گرایی می نواخت. یکدل و متحد نبودن  اعضای شورا و عدم اطمینان به گفته ها و قول های یکدیگر و انجام بازی های سیاسی همگی منجر می شد تا تعدد جلسات خصوصی تمام توش و توان آن ها را بگیرد و معطوف به رایزنی و لابی گری شوند. البته ماحصل تمام این قضایا چیزی جز گسستن و پاره کردن روند توسعه ی  و از بین رفتن آرامش شهر نبود. آن ها که با یک انتخاب به نظر مناسب توانسته بودند امید را به دل مردم فرهنگ دوست و توسعه طلب بیاورند، به واسطه ی عدم مدیریت مناسب، مردم را مجبور کردند تا با قاطعیت همه ی آن ها را که سدِ توسعه و رسیدن رشت به آرزوهایش می دیدند، برای دوره ی پنجم شورای اسلامی شهر رشت پس زنند. متأسفانه در دوره ی چهارم شورا، بیش از آن که برخی از اعضای شورا دغدغه ی ایفای وظایف ذاتی یک عضو را داشته باشند، شوق خدمت به پرسنل و کسب امتیاز برای مدیران متاثر از خود را در مجموعه ی شهرداری داشتند که این موضوع البته سبب ایجاد فرهنگ لابی گری در شهرداری شد. درگیری، توهین، وقت نشناسی، نامنظم بودن جلسات شورا، آبستراکسیون های متوالی، کشمش و سهم خواهی بر سر کسب ریاست شورا و نیز دعوا بر سر به دست آوردن کمیسیون های مهم ازجمله آسیب ها و انتقاداتی بوده که می توان به دوره ی چهارم شورا و برخی از اعضای آن داشت. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.