نگاه ایران/ مانیا شیرین بخش ماسوله مصادف با روزهای منتهی به سالروز 28 مرداد در خبرها آمد که بزرگراهی در تهران به نام آیت الله هاشمی رفسنجانی تغییر یافته است. اقدامی شایسته تقدیر که در ایران، به نوعی نخستین قدم در زنده نگاه داشتن یاد کسانی که در تاریخ کشور تاثیرگذار بوده اند، تلقی میشود. در تاریخ پر فراز و نشیب ایران کمتر نامهایی مانند دکتر محمد مصدق بوده اند که برای تعریف آنان بتوان یکجا از واژه های میهن پرست، پاکدست، تاثیر گذاری عمیق به درازای تاریخ یک کشور و قدرت و اعتماد بنفس مثال زدنی در دفاع از حقوق ملت در برابر بیگانگان استفاده کرد. اما در عین حال تجلی قدر دانسته نشدن خدماتش، برکناری نامشروع از قدرت و مظلومیت در سالهای منتهی به پایان حیاتش باشد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی برای اولین و آخرین بار در اسفند سال 1357 بزرگداشتی برای وی به رهبری آیت الله طالقانی برپا شد که به گواهی رسانه های آنزمان یک میلیون نفر در آن شرکت داشتند. آیت الله طالقانی در سخنرانی آنروز گفت:" نام دکتر مصدق به همان اندازه که برای هوشیاری، بیداری نهضت، مقاومت و قدرت ملی خاطره انگیز است، برای دشمنان ما، دشمنان داخلی و خارجی و استعمار خارجی وحشت آور و نگرانی آور است." اما افسوس که هنوز حتی خیابانی در تهران به نام او نامگذاری نشده است. غیر از ملی کردن صنعت نفت ایران که نگین انگشتری خدمات وی بود، مصدق در بحبوحه مبارزات ملی شدن صنعت نفت دوسال و اندی کشور را بدون درآمد نفت اداره کرد و رویای استعمار پیر در به زانو درآوردن ایران نه تنها تعبیر نشد که به کابوس بدل گشت. الهام بخشی او برای مبارزین ملی گرا در منطقه، به حدی بود که رسانه ها و فعالین سیاسی خاورمیانه او را "زعیم الشرق" یا پیشوای خاور می نامند. مردم آن روزهای ایران به دلیل دسترسی اندک به خبرها و عدم بلوغ سیاسی و شکاف عظیم مابین طبقه روشنفکر و توده مردم، به راستی در اندیشه شان نبود که در نتیجه ی کودتا چه کلاه گشادی سرشان میرود و تا کجا هر آنچه سیاستمداران دلسوز کشور رشته اند، پنبه خواهد شد. تخاصم و کینه حکومت پهلوی با مصدق تا به آنجا ریشه دوانده بود که تا در قدرت بود، کسی را یارای علنی کردن این سودا نبود که مصدق شایسته قدردانی است و مرور چندباره روند مبارزات شرافتمندانه اش که منتج به ملی شدن صنعت نفت ایران شد، برای آیندگان ضروری است تا که بتوانیم در بزنگاههای تاریخی بر دورهای تسلسل گذشته فائق آمده و تاریخ را رام کنیم. امروز اما، چرا نمیتوان برای مردی که دنیا به احترامش کلاه از سر برداشت، بزرگداشتی در خور برگزار کرد؟! مگر نه اینکه میشد، حتی بند بند اقدامات و دفاعیات وی در دادگاه لاهه به عنوان واحد درسی حقوق در دانشگاهها تدریس شود؟ آنجا که گفت: " تصمیم ملی شدن صنعت نفت، نتیجه ی اراده ی سیاسی یک ملت مستقل و آزاد است"؟ آیا امکان پذیر نبود که یکی از شاهراه های تهران یا دانشگاههای مادر به نام او و در سپاس از خدمات او تغییر نام یابد؟ به راستی مصدق حداقل برای اینکه خیابانی به نامش باشد، چه کم از خالد اسلامبولی و پاتریس لومومبا داشت که نسل ما هر چی کوشش کرد به پاسخ اش دست نیافت؟ نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.