نگاه ایران/مازیار صیادی مشاور مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان گیلان هفته گذشته در یادداشتی با عنوان «واکاوی دلایل عدم گرایش مردم به سمت تعاون و اندیشه های مشارکتی» تلاش کردم به آسیب شناسی بخش هایی از «تعاون گریزی» مردم در ایران بپردازم. (اینجا بخوانید) در ادامه به نکات دیگری در همان ارتباط اشاره می کنم. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران  چون در کنار تعاون روستایی تعاون شهری هم شکل گرفته بود  و عملاً سوپاپ اطمینانی بود برای مبارزه با قاچاق کالا که در زمان جنگ تحمیلی عملاً تنظیم و بالانس کردن شبکه بازار و تقویت ساختار کوپنی منجر به این رویه شد تا  نام تعاون را بار دیگر همچون ابزاری برای مهار کنترل  تورم و قاچاق کالا استفاده کردند ولی متاسفانه  لایه های بسیار نازکی از تعاون را به مردم نشان دادند یعنی بازهم در حد توزیع کالا ! در حوزه اشتغال و هجوم دیپلمه های بیکار به دولت بار دیگر تعاون در حوزه وزارت کشور به بازی گرفته شد تحت عنوان سازمانی بنام مرکز گسترش عمرانی استانداری  که برای افراد بیکار تعاونی تشکیل می دادند و از محل اعتبارات تبصره 3 بدون هیچ گونه ضمانت موثر جهت اخذ تسهیلات  به بانک ها معرفی می کردند یعنی تعاون مبدل شد به کانال ورود به تسهیلات با نرخ سود بسیار نازل البته قیمت دلار هفت تومان بود و تعدادی از واحدها از این مواهب و فرصت استثانی فعال شدند والان هم  جز واحدهای بزرگ منطقه تلقی می شوند۰ ولی بسیاری از واحدها صرفاً تسهیلات را دریافت داشتند و اثری از تولید نبوده است و در این راستا با حداقل مفاهیم تعاون که همانا معنای واقعی مشارکت اقتصادی است مردم را آشنا کردیم وعملا در اذهان این گونه رسوب نموده است که تعاون صرفاً بهانه ای برای رسیدن به اهداف مقطعی است ۰ تعاونی های مصرف و مسکن و اعتبار بجا مانده از مدیریت تعاون شهری و بقایای واحدهای ورشکسته از مرکز گسترش عمرانی استانداری و نیز ساختار کهنه و قدیمی و ناکارآمد به جامانده از سوغات اصلاحات ارضی و همانا تعاون روستایی در روستاها عاملی شده اند تا ساختار و ماهیت و اهلیت و کاریزما بودن تعاون در حوزه اشتغال، کارآفرین، تولید و نهادینه کردن نیازهای مشترک مردم و صنوف با علامات سوال مواجه شود. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.