بابک مهدی زاده در جوامع دموکراتیک همواره خرد جمعی مهم تر از تفکر فردی است. زیرا این خرد جمعی است که منافع جمعی را محقق می سازد. از این رو ممکن است از فردی مانند ترامپ متنفر باشید اما آنقدر منافع محقق شده توسط خرد جمعی برایتان اثبات شده باشد که به فرمان خرد جمعی حزب به او رای دهید و رییس جمهورش کنید. درعین حال در چنین جامعه ای ، نهادهای مدنی برخاسته از همکاری جمعی برای تحقق منافع جمعی آنقدر قوی هستند که اجازه تک روی و تصمیمات غیرمنطقی به روسای جمهوری چون ترامپ را ندهند. اعضای چنین جامعه ای دریافته اند که تحقق منافع فردی شان در گرو تحقق منافع جمعی است. به همین دلیل جامعه ای همبسته تر و متحدتر هستند. حال در جوامعی چون ایران که در ابتدای راه دموکراسی هستند چه باید کرد؟ احزاب ، آنقدر نوپا و ضعیف هستند که هنوز نتوانسته اند اعتماد و اطمینان مردم را به دست آورند. اما در همین جوامع هم خرد جمعی به نتایج بهتری می رسد تا تفکر فردی. با این تعاریف ، ممکن است به عنوان یک اصلاح طلب از لیست ائتلاف اصلاح طلبان تهران و رشت در انتخابات شوراها راضی نباشید اما قواعد دموکراسی حکم می کند که به این تصمیم که ناشی از خرد جمعی است احترام بگذارید. احترامی منتقدانه. چون انتقاد موجب پیشرفت خرد جمعی می شود. اما چرا باید به این خرد جمعی پر از اشتباه و انتقاد تن داد؟ ۱-ارایه یک لیست مطمینا بهتر از ارایه چند لیست موازی است. این اصل را انتخابات شوراهای دوم به اثبات رسانده است. در مواجه با لیستی که حداقل انتظارات را برآورده می کند سه راه وجود دارد؛ یا به آن تن دهیم یا اینکه لیست های موازی ارایه کنیم و یا به افراد مستقل رای دهیم. در راه اول احتمال پیروزی جریان فکری ما با تمام نواقصش وجود دارد. به هرحال پیروزی یک لیست ضعیف بهتر از شکست کامل است. در راه دوم با ارایه لیست موازی ، جامعه رای دهنده به یک تفکر را به چند بخش تقسیم می کنیم و با ریزش آرا موجبات شکست خودمان و لیستی که به آن انتقاد داریم را فراهم می کنیم و دیگر در راس تصمیم گیری و تصمیم سازی نیستیم. در راه سوم به کاندیداهایی رای می دهیم که در لیست نیستند اما با ما قرابت فکری دارند. ۲- حال چرا باید به جای رای به افراد به لیست ها رای داد. البته منظور ، لیست های جریان های سیاسی شناسنامه دار است و نه لیست های خلق الساعه بی هویت که تنها شب انتخابات و به منظور تامین منافع افراد خاص تشکیل می شوند. فرقی نمی کند اصلاح طلب باشیم یا اصولگرا. مهم این است که به تفکر جمعی قایل باشیم. وقتی به یک لیست رای می دهیم درواقع به یک تفکر رای می دهیم. به یک هویت. به یک جریان فکری که تاریخ و فرهنگی پشت سر خود دارد. جریان سیاسی شناسنامه دار که در انتخابات ، لیست ارایه می کند فرصت چندانی برای اشتباه ندارد. اگر کاندیداهایش وارد قدرت شوند و عملکرد رضایت بخشی نداشته باشند ، کلیت جریان سیاسی در انتخابات بعدی ضربه می خورد و در نهایت از صحنه قدرت حذف می شود. پس مهار یک حزب و یک جریان سیاسی بسیار راحت تر از نظارت بر یک فرد است. فردی که وابستگی سیاسی و جناحی نداشته باشد پاسخگویی کمتری دارد. چون آینده سیاسی اش کم اهمیت تر از آینده سیاسی یک حزب است. فرد شاید یک دوره باشد و دوره بعد نباشد و به زندگی اقتصادی و شخصی خودش که جدا از وظایف نمایندگی است، برسد اما یک حزب و جریان سیاسی تمام وظیفه و هدفش حضور همیشگی در تمامی ادوار انتخابات است. ۳- یک جریان سیاسی در انتخابات برنامه ارایه می کند. شخص غیر حزبی هم شاید برنامه ارایه کند اما مطمینا اجرای برنامه توسط یک گروه به واقعیت نزدیک تر است تا توسط یک نفر. وقتی یک لیست انتخاباتی حایز اکثریت آرا در نهادی انتخابی شود راحت تر می تواند شعارها و برنامه هایش را تحقق بخشد تا یک نفر که هیچ متحد و هم فکری در آن نهاد ندارد و باید وارد بازی های سیاسی و فراکسیون بندی های موسمی شود. درصورت عدم تحقق برنامه های وعده داده شده هم می توان یک حزب را بازخواست کرد و در انتخابات بعدی رای نداد اما با یک فرد به دلایلی که در بند۲ اشاره شد، نمی توان چنین برخوردی داشت. تکمله: بنده به این دلایل که خرد جمعی را برتر از تفکر فردی ، یک جریان شناسنامه دار قدیمی را پاسخ گوتر از یک فرد و برنامه ارایه شده توسط یک جریان سیاسی فکری را اجرایی تر از وعده های یک فرد می دانم به لیست واحد ائتلاف اصلاح طلبان رای می دهم. ولو آنکه انتقادات زیادی هم به این لیست و نحوه چیدمانش داشته باشم.همانطور که ممکن است به عمکلرد دولت حسن روحانی هم انتقاد داشته باشم اما به او رای دهم. پی نوشت: آفت رای به لیست های خلق الساعه غیرسیاسی بدتر از رای به اشخاص است. چون رای به یک لیست بی هویت که تنها به منظور پیروزی در انتخابات بسته می شود و هیچگونه پشتوانه فکری و تاریخی ندارد یعنی تطمیع چندین و چند نفر که منافع محفلی و قومی شان بر منافع گروهی جامعه ارجح تر است. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.