نگاه ایران/گروه اجتماعی:  ترافیک شهر رشت، مشکل امروز و دیروز نیست بلکه سال هاست که با افزایش بی رویه ی جمعیت شهر، این خیابان ها با ترافیک به یکدیگر گره خورده است. بارها و بارها این جمله را شنیده ایم که خیابان های رشت کم عرض هستند و توان تحمل این حجم از ماشین ها را ندارند. نسخه ای که بعضی از شهروندان رشت معتقدند که باید برای رفع این معضل پیچید، تعریض خیابان ها است. البته تعریض خیابان ها اولین و ساده ترین راهی است که همه ما که در مباحث ترافیکی تخصصی نداریم به ذهنمان می رسد. همانطور که عده ای بارها و بارها تکرار کردند که به جای ساخت پیاده راه باید خیابان های جدید احداث و خیابان های موجود پهن می شد. اما اگر کمی دقت کنیم، متوجه خواهیم شد که این ایده بسیار ساده نگرانه و خام اندیشانه است زیرا نقطه ای مثل پیاده راه در مسیر میراث فرهنگی قرار دارد، بازار رشت از آن منشعب می شود و همچنین قیمت زمین در رشت به حدی سر به فلک می کشد و احداث یک خیابان جدید هزینه های گزافی را بر دست شهر می گذارد. پاریس هم در سالیان گذشته با همین مشکل کم عرض بودن خیابان ها مواجه بود و به همین دلیل سعی کردند با تعریض خیابان ها مشکل ترافیک این شهر را حل کنند. خیابان ها تعریض شد اما ترافیک تعدیل نشد. آنها دیدند هرچقدر خیابان ها را عریض می کنند، تعداد ماشین ها هم افزایش پیدا می کند و اینگونه دردی از ترافیک حل نمی شود؛ بنابراین تصمیم گرفتند به جای افزودن خیابان، پیاده راه بسازند. به همین دلیل است بازیابی و توسعه فضاهای پیاده به یکی از محورهای برنامه ریزی و طراحی شهری مدرن تبدیل شد و شهرهای توسعه یافته جهت رسیدن به شهر سالم به جنبش پیاده گستری روی آوردند. بنابراین تعریض خیابان ها نیز همان طور که تجربه ها نشان داده، تعارض مستقیم با شهر سالم دارد و عقلانیت حکم می کند که شهرها به سمت توسعه انسان محور قدم بردارند که یکی از راهکارهایش ساخت پیاده راه است، یعنی همین اتفاقی که سال گذشته در رشت افتاد. پیامدهایی که احداث پیاده راه به دنبال دارد به حدی است که نباید آن را در حد بسته شدن چهار تا خیابان تقلیل و بی اهمیت جلوه داد. به جز کاهش ترافیک از این پیامدها می توان به کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی های صوتی و بصری، انسان محوری به جای ماشین محوری، ایجاد احساس امنیت و غیره اشاره کرد. شاید برخی بگویند که با بسته شدن این خیابان پس ماشین ها کجا بروند؟ اتفاقاً هدف هم همین است که ماشین نرود و شهر به سمت سیستم حمل و نقل عمومی تمایل پیدا کند و در کنار آن سبک زندگی سالم در شهر سالم ترویج پیدا کند. بدیهی است که مشکلات ترافیکی با نگاهی ساده انگارانه رفع نخواهد شد و نیاز به اندیشه و تخصص دارد. نیاز است تصمیم سازان شهری و نمایندگان مردم اهداف پروژه ها و پیامدهای آن را برای آگاهی بخشی جامعه تبیین کنند نه اینکه مسیر غلطی را به شهروندان نشان دهند. شاید منفعت گروهی یک عده قلیل در این باشد که بی برنامگی ها و مشکلات ترافیکی سال های گذشته را به یاد نیاورند و از این طریق بخواهند تمام مشکلات موجود را به پروژه پیاده راه مربوط کنند و به شهروندان القاء کنند که ترافیکی که امروز در سطح خیابان های رشت مشاهده می شود محصول این پروژه است. اما تفکر عقلانیت حکم می کند که رشت با توسعه انسان محور جلوی رشد ترافیک و حضور بی رویه ماشین های تک سرنشین را با اهمیت دادن به نقش انسان در جامعه و نتایج دستیابی به شهر سالم بگیرد که کاهش هزینه های شهر و شهروند و افزایش درآمد شهر بخشی از آن است. اگر شهر می خواهد مشکلات پیچیده ای مثل ترافیک که را به شکل ریشه ای برطرف کند، نیاز به نخبگان صاحب فکر و تخصص دارد. ترافیک نه با شعار رفع می شود نه با اولین راهی که همه به ذهنشان می رسد. بنابراین نیاز است افرادی در راس نهاد تصمیم گیری و سیاست گذاری شهر باشند که با نگاهی علم محور و کارشناسی به مسائل نظر بیندازند و بتوانند از منافع عمومی به درستی پاسداری کنند.