نگاه ایران/صادق پنجه ای 1) شهر رشت در چند وقت اخیر در سطوح مختلف مدیریتی شاهد التهاب، تنش، رد و بدل شدن ادبیاتی بوده است که با سبقه ی فرهنگی و تاریخی بودن اش تناسب چندانی ندارد. متاسفانه در فضایی که مملو از عصبیت، پرخاشگری و اتهام زنی است بیشترینه ی افراد، گوش ها و چشم های خود را به روی هم بسته اند و تنها این کلمات است که در پایین ترین سطح احترام، از زبان گوینده خارج می شود. در این میان آن چه فراموش می شود وظیفه ای است که هر یک از مسوولین و مردم بر عهده دارند. متاسفانه در چند ساله ی اخیر در کشور و خاصه در مقیاس کوچک تر آن شهر رشت به واسطه ی گسترش فرهنگ اتهام زنی و جوسازی علیه یک دیگر، عملا بسیاری از دستگاه ها از خدمت رسانی مناسب باز مانده و سطح رفاه به شدت تنزل کرده است. چرا که در این فضا مدیران و ... مدام در حال خنثی کردن توطئه ها و یا پاسخ دادن به حاشیه ها علیه یک دیگر هستند. بی آن که اندکی تفکر کنند ما در قرن 21 زندگی می کنیم، قرنی که انسان های بسیاری برای برقراری گفتمان صلح و دنیایی عاری از خشونت و پرخاش کشته یا شهید می شوند. بی گمان بخشی از فضای امروز میراث دولت گذشته است که متاسفانه چنین گفتمانی را به بار آورد. در این گفتمان پرسش با پرسش پاسخ داده می شود و سفسطه بزرگترین دستاورد مدیریتی است. در این نحله از گفتمان، عملا با منطق مواجه نیستیم و بیشتر قدم ها به سمت پرده پوشی و عوام گرایی است. در چنین اوضاعی به جای آن که سره از ناسره باز شناخته شود، حقیقت در پشت تزویر پنهان می ماند. ایران آینده، گیلان فردا و رشت امروز، نیازمند اقتدار، توسعه و گفتمانِ منطقی است. گفتمانی از جنس اعتدال، تعهد و ملاطفت با جهانیان و شهروندان! 2) باید بپذیریم در این میان نمی توان تنها مسوولین را مقصر دانست، چرا که ما مردم که به قول امام (ره) ولی نعمت هستیم، گاهی در انتخاب خود دچار اشتباه می شویم و فریب گفتمان برآمده از عوام گرایی را می خوریم. گفتمانی که هدف آن، نه خدمت به شهروند و جامعه بلکه فایده رسانی به خود و هم کیشان است. گفتمانی که مبتنی بر نفی و انکار باشد، تمامی دستاوردهای مثبت را نیز نادیده می گیرد و مدام از ابزار تخریب بهره می برد. هنوز یاد نگرفته ایم که نقد با تخریب تفاوت دارد، ما نقد می کنیم تا آسیب ها و مزایا را تحلیل کنیم. راهکاری برای چالش های پیش رو ارایه کنیم. به قول حکیم فردوسی بیا تا در این شیوه چالش کنیم/ سر خصم را سنگ بالش کنیم. 3) در جنجال اخیر به نظر، نباید تنها مسوولین و مقامات استانی را مقصر دانست! در این میان اگر سهم استاندار، فرماندار، نمایندگان مجلس، اعضای شورا و شهردار را از میزان تقصیر صد بگیریم، سهم مردم گیلان، خاصه رشت به مراتب بیشتر از آنان هست! آری، در این میان ما مردم بیش از هر وقت دیگری مقصریم و البته بیشتر از همه شاید ما رسانه های جمعی که نمی پرسیم، نمی خواهیم و مطالبه نمی کنیم، مقصر باشیم. در پاره ای اوقات نیز پرسیدن را با غوغاسالاری یکی می کنیم، تا از آب گل آلود به نفع منافع خود، ماهی بگیریم! باید قبول کنیم، بسیار بی تفاوت شده ایم، همراه و هم سو با گفتمان عوام-گرایی! ما شهروندان طبق قانون حقوقی داریم، باید از کلیه ی دستگاه های مربوطه و رسانه های گروهی به طریق مدنی آن را بخواهیم. آیا فراموش کرده ایم، حق گرفتنی است؟ اگر امروز استانِ سر سبز گیلان و خاصه رشت با معضلات و مشکلات بیشتری نسبت به سایر استان ها و شهرهای بزرگ مواجه است و ما در ابتدای راه برای کسب رفاه و خدمات اجتماعی به نسبت دیگران هستیم، اگر که امروز تمنای حقوق اولیه و حداقلی خود را می کنیم، از عدم امکانات و بودجه ناکافی گلایه داریم، به واسطه ی غفلت خود ماست. ما که درست انتخاب نکرده ایم. ما که نخواسته ایم و این بی تفاوتی، به برخی از مسوولین استان نیز سرایت کرده است. آیا ما خود مقصر نیستیم، آیا نباید زمانی که به پای صندوق رای می رویم و می خواهیم نماینده ی مجلس یا عضو شورای شهر را انتخاب کنیم، از خود بپرسیم فرد مورد نظر دارای چه معیاری است؟ آیا پرنسیب لازم را دارد، متعهد و متخصص است؟ آیا شناخت کافی نسبت به معضلات و مشکلات شهر دارد. آیا شهروند است یا رشتوند؟ آیا توانایی آن را دارد که زبان رسای ما در جایگاه و مقاطع مهم و حساس باشد؟ آیا می تواند به درستی ایفای تعهد کند؟ 4) انتخابات شورای اسلامی شهر رشت در پیش است، امیدواریم افراد و چهره های معتمد، مدبر و موثر وارد عرصه ی انتخابات شوند. بیاییم برای یک بار هم شده فراجناحی عمل کنیم، به جای قومیت گرایی، دوستی و فامیلی به گزینه هایی اعتماد کنیم که دارای چهار شاخصه ی تعهد، تخصص، اقتدار و در نهایت رشتوند باشند. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.