محمدصادق حسنی جوریابی عضو کمیسیون کشاورزی مجلس «هزاران روستای خالی از سکنه … »، «خشکسالی باعث افزایش مهاجرت روستاییان» و… روی خروجی خبرگزاری ها، اخباری از این دست کم نیست. در دو دهه گذشته، بی آبی و در پی آن بیکاری و ضعف عملکرد دولت ها در حمایت از کشاورزی و مشاغل روستایی و تخصیص امکانات بیشتر به روستاها، روستاییان را از روستاها گریزان و حاشیه شهرها را هر روز بزرگ و بزرگ تر کرده است. حاشیه هایی که سر منشأ مشکلات اجتماعی فراوانی است که این روزها چهره عریانش را در قالب گورخواب ها به نمایش می گذارد و اذهان عمومی را برمی آشوبد. بر اساس آنچه علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی اعلام کرده بود، جمعیت حاشیه شهرهای کشور، بیش از ۱۱ میلیون نفر است؛ حاشیه نشینانی که بیشتر به امید کار، غذا، بهداشت و رفاه، از روستا به شهرها سرازیر و به دلیل ناتوانی مالی، در حاشیه شهرها ساکن شده اند. اما در حاشیه ها هم خبری از هیچ کدام از اینها نیست و در خانه های یک شبه بنا شده و خیابان های بی چیزی، اثری از زرق و برق شهری یافت نمی شود. اینجاست که این مهاجران، بی خبر از همه جا، برای دستیابی به نیازهای اولیه حیات شان، به دام گروه های فرصت طلب و باندهای قاچاق مواد مخدر و انواع و اقسام مشاغل کاذب می افتند و هر چه بیشتر در تباهی فرو می روند. حاشیه نشینی، گرچه از ۱۰۰ سال پیش و با رشد زندگی شهر نشینی حول و حوش شهرهای بزرگ دنیا شکل گرفت، اما خیلی از کشورهای توسعه یافته دنیا، عنان این حاشیه ها را از کف ندادند و برای مهار آن برنامه های مدونی را در سالیان مختلف تنظیم کرده اند، به طوری که اکنون حاشیه کلانشهر نیویورک که روزی از گرفتاری های بزرگ این شهر بوده، نه تنها دیگر رشد نمی کند که شکل و شمایل آن با حاشیه نشینی که ما در ذهن داریم تفاوت شگرفی دارد. در ایران نیز حاشیه نشینی قدمتی بیش از ۵۰ سال دارد. قبل از انقلاب حلبی آباد ها، چهره زشتی به نمایش می گذاشت، اما بعد از انقلاب این سکونتگاه های غیررسمی برچیده شد و با سیاست هایی که دولت برای توسعه کشاورزی در پی گرفت، سعی شد تا روستاییان مهاجر، دوباره به سمت روستاها هدایت شوند. در این میان حتی برخی از شهرنشینان، با تسهیلاتی که دولت برای کشاوری فراهم می کرد، راهی روستاها شدند و دوباره روستاها رونق گرفتند. اما در دو دهه گذشته با تغییرات اقلیمی، کمبود بارش ها و از سوی دیگر کاهش چشمگیر منابع آب زیرزمینی دوباره شاهد کاهش رونق کشاورزی بودیم. این در حالی است که متاسفانه با وجود همه این کمبودها، کشاورزی همچنان با روش های سنتی و با مصرف آبی ده ها برابر بیشتر از روش های مدرن کشاورزی انجام می شود و در این باره هیچ عزم جدی از سوی دولت ها برای تغییر روش های کشاورزی دیده نمی شود. به همین دلیل اکنون شاهدیم هزاران روستا در کشور به دلیل مهاجرت ها، خالی از سکنه شده اند. در این میان حاشیه ها از زمین های روستاها گویی تشنه تر است. شهرداری ها این حاشیه ها را در حریم شهر نمی دانند، از افزایش امکانات در آنها سر باز می زنند و دولت ها نیز آن را به رسمیت نمی شناسند و برای ارتقای سطح زندگی در آن مناطق اعتباری اختصاص نمی دهند. پس از این اشارات شاید بی راه نباشد، اگر کلید قفل حاشیه نشینی را کشاورزی مدرن بدانیم و دولت و مجلس را برای تغییر در این مهم، فرابخوانیم. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.