بابک مهدی زاده دیگر خبرنگار و رسانه قدرتمند فقط به برنامه نود و عادل فردوسی پور ختم نمی شود، اینک تک تک شهروندان این عصر برای خود عادل فردوسی پور هستند و موبایل ها و کانال های تلگرامی و اینستاگرامی شان یک برنامه تلویزیونی نود. وقتی نایب رئیس هیات فوتبال گیلان در پاسخ به انتقاد یک خبرنگار به خاطر انتشار خبر تخریب چمن ورزشگاه عضدی هنگام برف روبی، او را «تومنی نگار» و «مخالف ورزش» خطاب و به صراحت در مقابل عکس های واضح منتشر شده، خبر را نادرست عنوان می کند حکایت از دو واقعیت تلخ در جامعه امروزی ما دارد: ۱- واقعیت تلخ تر آن است که تحمل شنیدن نقد به پایین ترین حد ممکن خود رسیده است. کافی است به دور و بر خود نگاه کنیم. از کارمند ساده یک اداره بگیر تا یک فروشنده پشت پیشخوان فروشش، هیچ کس را یارای تحمل کوچک ترین نقد نیست. کارمندان دولت که کار را یکسره کردند. اگر در دولت هفتم طرح تکریم ارباب رجوع را داشتیم در دولت های بعدی اما اطلاعیه ای پشت سر کارمندان خطاب به ارباب رجوع، روی دیوار نصب شد، با این مضمون: «هرگونه توهین به مامور دولت جرم محسوب شده و با خاطی برخورد قانونی خواهد شد.» تا مردم حتی جرات ابراز کوچک ترین انتقاد را نیز نداشته باشند. عادتی که اکنون هم، حتی با تعویض دولت ها، برجا مانده است و اگر آن اطلاعیه دیگر روی دیوار نباشد اما آن رویه تلخ در ذهن کارمند مانده است. عادتی که به تمام لایه های جامعه نیز رسیده است. از مغازه داری که هرجنس معیوبی را به خریدار می فروشد، بی آنکه پاسخگوی عملکردش باشد تا راننده تاکسی و دستفروش و شرکت های خدماتی. تقریبا به هیچ کس و هیچ شغلی نمی شود انتقاد کرد. کوچک ترین انتقاد می تواند بزرگ ترین عواقب را در پی داشته باشد. ۲- وقتی در جامعه ای، انتقاد هزینه بردار باشد طبیعی است که خبرنگاران، که ماهیت اصلی شغلشان نقد است، جایی در جامعه نداشته باشند. فرق نمی کند مخاطب نقدهایت، شهردار و شورای شهر تهران باشد یا هیات فوتبال یک شهرستان. هزینه نقد بالاست. اگر دادگاه نباشد حداقلش توهین و افترا هست. وقتی مقام نه چندان مهمی همچون نایب رییس هیات فوتبال یک استان به خود اجازه می دهد یک خبرنگار را «تومنی نگار» بنامد و توهینش بی پاسخ بماند، باید فاتحه فضای نقد و تحمل منتقد را خواند و اگر این مقام و روسایش حاضر به عذرخواهی نشوند باید میخی دیگر بر تابوت رسانه های این مملکت زد. تکمله: حقیقت آن است که در این مملکت هنوز، رسانه ها قدرت نفوذ خود را دارند. مخصوصا در دوره فعلی که سرعت انتقال اخبار با وجود رسانه های مجازی به زیر ۳۰ ثانیه رسیده است و هر شهروند با موبایلش برای خود یک خبرنگار است. نمونه اش همین ماجرای تلخ سیلی زدن مامور شهرداری فومن بر صورت زن دست فروش بود که در کمترین زمان ممکن، بیشترین تاثیر را بر جامعه گذاشت. دیگر خبرنگار و رسانه قدرتمند فقط به برنامه ۹۰ و عادل فردوسی پور ختم نمی شود، اینک تک تک شهروندان این عصر برای خود عادل فردوسی پور هستند و موبایل ها و کانال های تلگرامی و اینستاگرامی شان یک برنامه تلویزیونی ۹۰٫ این را هنوز ظاهرا امثال نایب رییس هیات فوتبال گیلان درنیافته اند که به خود اجازه می دهند در عصری که هر شهروندی بالقوه می تواند یک خبرنگار باشد و چشم تیزبین جامعه بیدار خود، به یک خبرنگار واقعی توهین کند و او را «تومنی نگار» بنامد. آقای نایب رییس از امروز ، هم باید پاسخگوی چرایی تخریب زمین فوتبال عضدی به مالیات دهندگان باشد و هم به خاطر توهینش به یک خبرنگار، خود و کارنامه شغلی اش را در معرض قضاوت افکار عمومی و البته روسایش قرار دهد. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.