نگاه ایران/مریم صابری: اولین سلول مهندسی بهداشتی دفن زباله سراوان با ظرفیت 200 هزار مترمکعب امروز شنبه 15 آبان ماه رسما با حضور مدیران شهری و استانی افتتاح شد. (گزارش مشروح مراسم) (گزارش تصویری) اما کلمات «اولین» و «بهداشتی» برای مردم سراوان ناراحت و معترض به وضعیت دفن زباله رضایت بخش نبود . امروز جمعی از ساکنین روستاهای اطراف سایت دفن سراوان مانند کچا، موشنگا،جوکلبندان و گلسرک به محل افتتاح آمده بودند و می خواستند تا صدای اعتراضشان را مدیران و خبرنگاران بشنوند. اولین سوال غم انگیز سراوانی ها در مواجه با افراد حاضر در محل افتتاح که به دلیل بوی بد محل روی بینی شان ماسک گذاشته بودند این بود: «تحمل فضا خیلی سخت است؟ پس چطور ما 37 سال تابستان و زمستان در چنین شرایطی زندگی می کنیم؟» روبان قرمز مرکز جدید و بیل مکانیکی هایی که مخلوط شن و ماسه را بر روی زباله ها می ریختند نیز برای آن ها که حدود 40 سال از زباله ها آسیب دیده بودند نمودی نداشت. در این مراسم مادرانی بودند که با خبرنگاران از بدحالی و مریضی کودکانشان و از ناراحتی ریه ساکنین روستاهای اطراف صحبت می کردند. آن ها از خبرنگاران و فعالین محیط زیست و مدیران می خواستند تا دقایقی در منزلشان حضور پیدا کنند و ببینند آیا می توانند این بو را که تا آنجا هم کشیده می شود تحمل کنند؟ خواسته همه آن ها این بود : علاوه بر اینکه هیچ زباله ای نباید در اینجا ریخته شود بلکه تمام زباله های این مکان هم باید جمع شود. غم انگیز مانند مگس به جای کشمش در نان در نگاه اول خواسته شان غیرمنطقی بود و نمی خواستند به این فکر کنند که ایجاد یک سراوان دیگر رمقی برای طبیعت شکننده گیلان نمی گذارد اما پای درد و دلشان که می نشستی می فهمیدی که هدفشان جلب توجه برای درک عمق بحرانی است که 4دهه است بر لحظه لحظه زندگی شان سایه افکنده است. مادری از مگس های آلوده ای می گفت که در فصل گرم و سرد امانشان را می برند و حتی از نان خریده شده از نانوایی ها هم سر درآورده اند.  «فکر کردیم کشمش در نان ریخته شده اما مگس بود» این را می گوید و چشم هایش تر می شود. شهروند دیگری با بغضی در صدا می گوید:کاش آن قدری که بعضی از مقامات برای مردم مظلوم نقاط مختلف دنیا دل می سوزانند کمی هم به درد و فاجعه ی چند 10 ساله ی حاکم شده بر زندگی ما توجه می کردند که از آب آشامیدنی تا کشاورزی و دامداری مان را به نابودی کشانده است.او ادامه می دهد ده ها نامه و طومار برای مدیران دولت های مختلف طی سال های گذشته نوشته ایم. اما یا توجه نکرده اند و یا فقط وعده وعیدهای عملی نشده دادند. شاهدان زنده رنج سراوان زن دیگری که می گوید 45 ساله است با اشاره به طبیعت اطراف مرکز دفن می گوید: در کودکی برای تمشک چینی به اینجا می آمدیم ولی حالا همه چیز از بین رفته است. برای آینده فرزندانمان نگرانیم. زن دیگری می گوید هر کس در این سال ها توان مالی داشت از اطراف سراوان مهاجرت کرد و به جای دیگر رفت تا مجبور به تحمل بوی متعفن زباله هایی که در جای دیگر تولید می شود اما زندگی آن ها را به گند کشیده نشوند اما امثال ما به دلیل مشکلات مالی و بی پناهی محض در روستاهایمان باقی مانده ایم تا ذره ذره شاهد از بین رفتن طبیعت، کشاورزی، دام و طیور و بیماری های وحشتناک اهالی باشیم. آن قدر بی اعتماد شده اند که افتتاح اولین سلول  مهندسی بهداشتی دفن زباله سراوان برایشان مهم نباشد و تکرار کنند شهردار و اعضای شورای شهر و مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند، پایشان را ازاینجا بیرون بگذارند تا ماه ها یادشان می رود چه قول هایی به مردم فاجعه زده سراوان داده اند. سراوان و نیاز به مشارکتی مانند حماسه تالاب عینک پیمان بازدیدی مدیرعامل سرزمین ایده آل ما نیز در این مراسم به همراه جمعی از اعضای موسسه خود حاضرشده بود. او بابیان اینکه حق مردم سراوان این نیست که این فاجعه زیست محیطی را تحمل کنند گفت: ما گیلانیان ازنظر فرهنگی سرآمد مطرح می شویم. ولی آیا ما توانستیم وظیفه خودمان را در بحث محیط زیست انجام بدهیم؟ بازدیدی افزود:  دغدغه مندان محیط زیست بسیار کمتر هستند. این فعال محیط زیستی خواستار  تغییر نگاه به فعالین اجتماعی شد و گفت: ما با فعالین سیاسی فرق می کنیم. او با این پرسش که تا کی باید سراوان آسیب ببیند؟ گفت: سراوان یک همکاری و مشارکت مانند حماسه تالاب عینک و جمع آوری سنبل آبی می خواهد. چرا مدیران منابع طبیعی و اداره محیط زیست در سراوان حضور پیدا نکردند؟ بازدیدی با یادآوری افتتاح  بهسازی مرکز دفن در زمستان سال گذشته و حضور مسئولین محیط زیست و منابع طبیعی گفت: چرا امروز مدیران منابع طبیعی و اداره محیط زیست در مراسم حضور ندارند؟او افزود: تا وقتی که در مورد سراوان نگاه ملی وجود نداشته باشد این مشکل قابل حل نیست. چشم بیمار رشت حضور و اعتراض مردم سراوان باعث شد تا نماینده ای از بین آن ها انتخاب شود تا در لابه لای سخنرانی مدیران حرف های مردم هم بی واسطه به گوش مسئولین برسد. سعید رضایی یکی از جوانان ساکن روستای سراوان بود که امروز به نمایندگی از  مردم سراوان حرف زد. رضایی نیز قبول داشت که مشکل سراوان بحث یک سال و دو سال نیست. او گفت: مشکل ما امروز و دیروز نیست بلکه برای ۳۷ سال پیش است . او با اشاره به  8 بیمار مبتلابه سرطان در روستا گفت: مشکل ما با ریختن شن و ماسه حل نمی شود. رضایی بابیان اینکه سراوان چشم رشت است گفت: ورودی شهری مانند رشت نباید این گونه باشد. رضایی طبیعت را حق مردم  دانست و گفت:جوانان بیکار هستند و استعدادها در حل گم شدن است ما اینجا یک طبیعت سالم داریم همان را از ما نگیرید. چرا 32 دهیاری و بخشداری استان زباله هایشان را در سراوان می ریزند این جوان سراوانی خطاب به مسئولین گفت:ما می خواهیم که زباله ها ازاینجا جمع شود. برای ما زمان تعیین کنید که مثلا تا پنج سال دیگر اینجا زباله ای نخواهد بود. مادران و جوانان سراوانی بعد از سخنرانی هایی که به نظر آن ها فقط «وعده» بود به دور شهردار و فرماندار و اعضای شورا و خبرنگاران جمع شدند واز آن ها خواستند تا کاری انجام دهند. کاری که طی روزهای آینده کمی از رنج های روزمره حاصل از ریختن زباله در سراوان را برایشان کاهش دهد. سراوانی ها ناامیدند  و خسته از شنیدن وعده های چندساله. آن ها مدام تکرار می کردند به کدامین گناه  32 دهیاری و بخشداری استان باید زباله هایشان را در سراوان بریزند و محل زندگی آن ها را به زباله دانی تبدیل کنند؟ آیا نمایندگان دولت تدبیر و امید، شورای شهر و شهرداری رشت موفق به زدودن خط پررنگ ناامیدی و به جریان انداختن زندگی در سراوان می شوند؟