نگاه ایران/کوروش مهیار صدهها نفر از مردم یک شهر می دانند که یکی ازجانباختگان روزهای اخیر در حادثه تصادف جاده فومن – ماسال دکتر امیر هوشنگ مرادی حقگو عضو هیات مدیره نظام پزشکی شهرستانهای فومن و شفت بود. دکتر مرادی حقگو از خانواده ای خوشنام و پزشک در فومن مشغول کمک و درمان به بیماران مختلف بود. او نقطه پایان خویش را در مراسم باشکوه سرشار از افسوس عموم مردم حدود 10 روز قبل مشاهده کرد. این پزشک مانند روان شاد پدر پزشک خود زود فومن را ترک کرد. پدر ایشان هم سالیان پیش در این منطقه به عنوان طبیبی دلسوز شناخته می شد. شاهد شرکت ایشان در بسیاری از امور فرهنگی و اجتماعی و آموزشی مرتبط با محدوده پزشکی و یا دیگر اشکال آن کنار مردم بودم. خانواده فرهنگی ایشان مشتمل بر همسری فرهنگی و دختر محترمشان در کنار دیگر فرزند که از فعالین عرصه هنر کانون پرورش فکری کودکان فومن هستند خاطرات و فروغ نیک در کنار همسالان خود داشتند. اما آقای دکتر مرادی حقگو در نخستین سالهای تلاش و کار با سکته ای همه شهر ما را مغموم کردند. کل خانواده که پس از این واقعه به زادگاه خویش لاهیجان رفته بودند با برومند شدن فرزند بزرگشان که حالا سال های پرتلاش پزشکی را گذرانده بود به شهر خاطرات خوب خود فومن بازگشتند. او کار طبابت را در میان استقبال مردم شهر آغاز کرد و رئیس هیات بدوی انتظامی نظام پزشکی شهرستان های فومن و شفت را هم برعهده داشت. اما زندگی و پایان سخن به گونه ای دیگر به پایان رسید. مانند فاصله صفر و تولد که با گریه آدمی و خنده جمع همراه است تا به نقطه پایانی که در هر سن و راه و جغرافیا و تیپ و مدرک و.. باشد این نام و گام خیر و نیکی رهسپارش می کند. به راستی هم جمهور مردم هوشمند شایستگی و بایستگی هر انسان نیک را با تمام وجود پاس می دارند و الحق که برای این انسان پزشک؛ فرزند خلف فومن چنین کردند. به روایت متخصصین و عالمان مربوطه این مرگ های ناشی از جاده و ماشین و راننده با حواس های پریش و مانند این را زندگی و مرگ طبیعی نمی دانند. پیش از این چنین زندگی و مرگ انسان وارسته ای از عرصه هنر آقای عباس امیری را نگاشتم که چند سال قبل در ساعتی بعد از صبح و ماشینی از استاندارد خارج و جاه ای اسفناک در مسیر لوکیشن فیلمبرداری دراوج کارهای سینمایی خویش جان سپرد. او هم انسان وارسته ای بود که رزومه وکار ها و زندگیشان عین خوبی ها بود. به عنوان یک نویسنده و بدور از هر مقام اجرایی چاره ای جز یادآوری و هشدار مداوم چه می توان گفت؟ در عین خواستار فراغ بالی و سیر زندگی انسان منشانه سرشار از فرهنگ برای فرهیخته گان و عموم جامعه هم دارم اما باز هم سئوال خود را از سئوال شوندگان (مسئولین) تکرار می کنم که نظارت و بررسی و پی گیری و به سازی عبور مردم بدور از خطر و نیستی برعهده کیست؟ با نگاهی به اغلب کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه به راحتی می توان آخرین نقشه و روند بهسازی و تغییرات و غیره را مشاهده کرد. چقدر زمان و انرژی و منابع و سرمایه خرج می شود تا تک تک چنین انسانهایی برای خدمت آماده شوند؟ آنگاه درحالی که باید از شادکامی ها و پیشرفت و بهروزی سعادت نوشت حزن و تعجب و افسوس تراژدی مدام را هم برای نویسندگان و هم برای خوانندگان باید در دایره گذاشت. البته هیچ چیز به خودی خود حل نمی شود. میل و رغبت به اجرایی نمودن واقعی امور عقلانیت را با خود می آورد این بار ها در تاریخ و جغرافیای انسانی آزموده شده و به بار نشسته است.

دکتر امیر هوشنگ مرادی حقگو که 10 روز قبل در حادثه تصادف درگذشت

نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.