نگاه ایران/فاطمه صابری: حیرت در فاصله ۳۰ کیلومتر تا پایان مرزهای جغرافیایی آستارا با استانی همجوار آغاز می شود؛ جایی که در تابلو خوش آمدگویی با امضای دهیار و شورا که مانند بیشتر تابلوهای دهیاران و شهرداران ایران با اغراق همراه است می خوانیم: به مهد زیبایی های گیلان، منطقه ویژه توریستی، تفریحی و گردشگری حیران شهرستان مرزی بندر آستارا خوش آمدید. فرد یا جریانی با ماژیک روی کلمه آستارا خط کشیده و به جای آستارا نوشته: اردبیل. نیازی به چرخاندن سر نیست فقط کافی است در امتداد طولی همین تابلو به مجموعه ساختمان هایی زیبا نگاه کنید تا یکی از هزاران در آستارا بدون سوال به تو بگوید: «این ساختمان ها متعلق به اطرافیان نماینده اردبیل است.» کمی بعد که یکی از چندین پیچ تند و عجیب منطقه را رد می کنیم مجموعه ویلایی زیبا ساخته شده در مرتفع ترین نقطه منطقه با انگشت اهالی به ما نشان داده می شود و می گویند آن ویلا ها را می بینید؟ قبلا متعلق به نماینده آستارا بوده که در حال حاضر به فرد دیگری فروخته شده است. فقط دو نماینده آستارا و اردبیل در مجلس در مظان اتهام افکار عمومی نیستند چون مردم منطقه تقریبا برای هر یک از ویلا ها چهره های صاحب نام، سیاسی، اجتماعی، ورزشی و هنری سراغ دارند. موضوعی که مشخصا در گفت و گو با کماالدین پیرموذن نماینده اردبیل در مجلس و صفر نعیمی رز نماینده آستارا در مجلس مطلقا رد شد و گفتند هرگز صاحب ویلا در حیران نبوده اند. اما صاحب ویلا ها نماینده مجلس باشد یا مدیر و یا شهروند عادی تفاوت چندانی در اصل ماجرا که تغییر کاربری و از بین رفتن زیبایی بکر و سحرانگیز روستای ییلاقی «حیران» در ۳۰ کیلومتری شهرستان آستارا واقع در غرب استان گیلان، ندارد. جایی که مرز جغرافیایی گیلان با دو منطقه؛ یک کشور یعنی جمهوری آذربایجان و یک استان یعنی اردبیل تمام می شود. پیرموذن و نعیمی رز دو نماینده از دو جناح فکری در استانی همجوار که طی هفته گذشته به دفعات در رسانه ها از خجالت هم درآمده و در صحن علنی مجلس هم درگیری شدید لفظی پیدا کردند هم معتقدند اظهاراتشان تنها ناظر به حفظ حقوق بیت المال است و لاغیر. صفر نعیمی نماینده آستارا هرچند اصالتا اهل اردبیل است اما نماینده و مدیران استان اردبیل را مقصر زمین خواری معرفی می کند و پیرموذن نماینده اردبیل هم متقابلا مدیران استان و نماینده آستارا را.   حیران گزارش های منشر شده هدف از حضور در حیران گزارشی میدانی از جنجالی است که با عنوان «زمین خواری» در منطقه رسانه ای شده و چند روزی است در صدر اخبار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور قرار دارد. موضوعی که با واکنش دادستانی، ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی، نمایندگان مجلس و شماری از مردم دو استان همراه شده است. فرمانداری و بخشداری آستارا به دنبال مراجعه و تماس ارائه هرگونه توضیح را موکول به اعلام نتایج بررسی ها در آینده می کنند اما تاکید دارند که مجوز ساخت و ساز در منطقه در دولت روحانی صادر نشده و اگر تخلفی در منطقه صورت گرفته مربوط به دولت قبلی است. یاشار زینعلی مقدم روزنامه نگار و مدیر انتشارات مکتوب آستارا هم که ما را در این سفر همراهی می کند توضیح می دهد که گردنه حیران تشکیل شده از سه روستای حیران سفلی، حیران وسطی و حیران علیا از مهم ترین جاذبه های گردشگری این شهرستان است که به همراه روستای ونه بین، حاجی امیر بالا و حاجی امیر پایین از مناطق حفاظتی سیاسی و جغرافیایی استان گیلان هم هستند. این روزنامه نگار می گوید که از ۴۰ هزار و ۱۰ هکتار عرصه ملی مرتعی و جنگلی آستارا، ۹۷۵ هزار جز مناطق حفاظت شده و ۷۹ هزار هکتار جز مناطق شهری و ۵ هزار و ۲۰۰ هزار هکتار هم جز مستثنیات افراد است. یاشار مقدم همچنین درباره حیران می گوید که ۱۰۴۷ هکتار از حیران جز منابع ملی است که تا ۲۰سال قبل جز محدوده راهداری اردبیل قرار داشت و اخیرا در اختیار گیلان قرار گرفت. در یک طرف جاده عجیب و مارپیچی شکل با شیب تند حیران، کوه هایی پوشیده از جنگل وجود دارد. جنگلی که به طور متناوب در طول روز با مه پوشیده می شود و در پایین اینجاده و در جوار ویلاهای ساخته شده هم رودخانه مرزی آستاراچای که حد مرزی استان گیلان و جمهوری آذربایجان را تعیین کرده قرار دارد. جاده ارتباطی، زمینهای کشاورزی و جنگل جمهوری آذربایجان با چشم غیر مسلح در بعضی از مناطق در مقابل رهگذران قابل رویت است.   جنگل های پرپشت آن ها، جنگل تراشی ما حیرت دوم از مقایسه جنگل انبوه این منطقه با جنگل کم پشت شده آستارا اتفاق می افتد. جایی که با عنوان تعریض جاده در فواصل نه چندان طولانی شرکت هایی بهره بردار، شن و سنگ کوههای مشرف به حیران را با استفاده از بیل های مکانیکی جدا و برای فروش به مناطق دیگر انتقال می دهند. اهالی از آتش زدن های عمدی متعدد در سال های گذشته با هدف تخریب جنگل و مراتع و فروش آن به بهانه های مختلف هم سخن ها در سینه نهان دارند.   داستان ویلاسازی چند پیچ تند جاده آستارا به اردبیل را که رد می کنیم به سفره خانه ای بین راهی می رسیم صاحبش که بهراد نام دارد مشغول پاک کردن سبزی برای مشتریان عموما عبوری است. در مجاورت این سفره خانه به جز زمینهای بایر، ویلاهای زیادی با رنگ بندی های نه چندان متناسب و معماری غیر بومی سر برآورده اند. او با خوشرویی ما را داخل سفر خانه اش می پذیرد. مانند اکثر ساکنان آستارا او هم با زبان ترکی سخن می گوید در نتیجه آقای مقدم برایمان ترجمه می کند که آقا بهراد از قدمت بیش از ۳۰ ساله قهوه خانه اش می گوید و اینکه در این سال ها چگونه شاهد قد علم کردن ویلا ها در پایین دست محل کسب اش بوده است. برای او که از راه حضور مسافران و گردشگران نان در می آورد ساخت این ویلا ها حس بدی به همراه ندارد و می گوید در بین صاحبانشان هم بومی است و هم غیر بومی. او اولین ویلای ساخته شد را در «حیران پایین» عنوان کرد و گفت بعد از سال ۷۷ این ویلاسازی ها شدت گرفت و از ۴/۵ سال گذشته صده ها واحد به آن ها اضافه شد. به گفته او و حاضران در سفره خانه صاحبان این ویلا ها عمدتا اهل استان آذربایجان و تعداد معدودی هم اهل تهران هستند که معمولا این سازه های سنگی را برای گذران تعطیلات آخر هفته و بیشتر بهار و تابستان استفاده می کنند؛ چون طبیعت زمستانی با ریزش برف متناوب گاه شرایط را آنقدر دشوار می کند که آمد و شد برای ماشین های سنگین هم غیر ممکن می شود.   حیرانی در بخش کشاورزی در این سفره خانه درباره چگونگی تغییر کاربری زمینهای کشاورزی ها هم صحبت های مختلفی در می گیرد که تعدادی آن را دشوار و عده ای هم می گویند اگر فردی روابط خاص داشته باشد ابدا تغییر کاربری زمین های کشاورزی دشوار نیست. آن ها شاهد مثال خود را هم ساخت صده ها ویلا در حیران و روستاهای دیگر می دانند. آسمان برای کشاورزان حیران هم مانند دیگر مناطق ایران سیاه است و غم معیشت بر زندگی ایشان سایه افکنده تا تعدادی از کشاورزان و فرزندانشان از عدم توجیه اقتصادی کشاورزی با ما سخن بگویند. به جز آب و هوا و طبیعت زیبا، حیران به گیاهان دارویی کمیابش در کنار ذرت های روغنی اش هم معروف است. باقلا، نخود، عدس و... هم در این منطقه با کیفیت بالا به عمل می آید. کشت شبدر و یونجه که به صورت علوفه دامی استفاد می شود هم ماه ه ها باعث سبز ماندن زمینهای منطقه می شود. حاضران می گویند وقتی کشاورزی درآمد لازم را ندارد فرزندان کشاورز هم ترجیح می دهند شغل پدرانشان را ادامه ندهند و آن ها هم به قیمت نه چندان بالا زمین هایشان را عمدتا به واسطه ها می فروشند و دلالان هم به چند برابر قیمت به خریداران ویلا ها. از واسطه ها با عنوان مافیا هم یاد می شود و صحبت از باندهایی برای تغییر کاربری ها و خرید و فروش زمین که سندی برای تأیید این ادعا ها وجود ندارد. کسی در جمع می گوید: تامین نان شب قطعا آنقدر برای پدر خانواده اهمیت دارد که قطعه یا قطعاتی از زمین هایش را حتی به صورت غیر قانونی بفروشد چون وقتی مدت ها دغدغه تامین معیشت بر زندگی اش سایه افکنده بود، قانونگذاران و مجریان قانون راهکاری مقابل او و خانواده اش نگذاشته اند.   از مشاغل کاذب تا گیاهان دارویی تعدادی از اهالی هم نوجوانان و جوانان تمشک فروش و فروشندگان سیار داروهای گیاهی در حریم جاده را شاهد مثال خود گرفته و می گویند در حال حاضر هر چه در آستارا مشاهده می شود مشاغل کاذب از این دست و یا رشد قارچ گونه قلیان سرا ها و فروشگاه است. سفره خانه و قلیان سراهایی که گاه در حریم جاده قرار دارند و در مواردی هم در دل جنگل. جاهایی که طبق ادعای اهالی بدون حمایت مقامات خاص امکان ادامه فعالیت ندارند. یکی از جوانان آستارایی می گوید اگر مدیریت صحیح و شایسته سالاری در شهرستان حاکم باشد کشاورزان نیازی به فروش زمینهای زراعیشان برای ساخت ویلا به افراد غیربومی ندارند و آستارا تنها با استفاده از گیاهان دارویی خودرو بویژه گل گاوزبان می تواند اقتصاد پویایی داشته باشد. علیرضا حیران را بهشت گیاهان دارویی معرفی می کند و می گوید زیر پای رهگذاران گونه های نایاب گیاهان قابل مشاهده است اما متاسفانه هرگز قدر داشته های ارزشمندمان را نمی دانیم و فریب تبلیغات لحظه ای را می خوریم. پویا هم با انتقاد از وضعیت حاکم بر مدیریت شهرستان در سال های گذشته می گوید در ۸ سالی که دولت احمدی نژاد براین کشور حاکم بود مناسبات زیادی عوض و بسیاری از داشته هایمان از جمله کشاورزی نابود شد. او می پرسد آخر کجای دنیا مدیری اجازه می دهد امنیت غذایی بلند مدت مردمش به خطر بیفتد و به جای آن ویلا ساخته شود؟ آنهم ویلاهایی که فقط ساختمان شیک و معمولی نیستند و برنامه های خاص مانند تغییر ترکیب جمعیتی منطقه هم پشت آن قرار دارد. فرضیه هایی مانند آنچه پویا می گوید در آستارا زیاد شنیده می شود. آن ها شاهد ادعای خود را حضور پرشمار اردبیلی ها در بازارچه مرزی و اقتصاد آستارا و ویلاسازی های متعدد در حیران و دیگر روستاهای استان می دانند. موضوعی که گاه در اظهارات برخی افراد با ادبیات تحقیر و خشمگینانه بیان می شود. بویژه آنجا که به خاطر می آوردند چند باری مسولان اردبیل خواستار الحاق آستارا به این شهر شده بودند. این عده با تاکید بر اینکه آستارا متعلق به گیلان است خواستار دخالت مقامات ارشد کشور برای پایان دادن به این جریان شدند. قیمت های حیرت انگیز اما صاحبان ملک در حیران زمین خود را به چه قیمتی خرید و فروش می کنند؟ طبیعتا قیمت زمین در این منطقه هم با توجه به متراژ، چشم انداز و امکانات متفاوت است و از حدود ۳۰۰ هزار تومان تا ۳ میلیون تومان در نوسان است. قیمت ویلا ها هم به همین ترتیب یعنی ویلاهایی که چشم انداز خوبی داشته باشند با متراژ بالای هزار متر بدون چانه زنی از یک میلیارد تا بیشتر به فروش می رسند.   کوچه های ناآشنا و ادامه ساخت و ساز از سفره خانه که خارج می شویم راه مان را به سمت ویلاهایی کج می کنیم که دقایقی قبل مشرف به آن ها بودیم و به نوعی منطقه در ارتفاع حیران زیر پایمان بود حالا هنگام قدم زدن در کوچه پس کوچه های حیران انگار ما در دره ای عمیق قرار داریم و اتومبیل ها و افراد از جاده مارپیچی ما را زیر پای خود احساس می کنند. بیشتر سازه ها هیچ نشانی از منطقه ای روستایی ندارند و اکثر ویلاهای یک و گاه سه طبقه ساخته شده خالی و منتظر مهمانان و صاحبانشان در پایان هفته هستند. علی رغم آنکه گفته می شود گروهی متشکل از نمایندگان ۳ قوه به همراه کار شناسان دادگستری و بازرسی در آستارا برای بررسی شبانه روزی شرایط ساخت و ساز در منطقه حیران حضور دارند اما همچنان ساخت و ساز در منطقه ادامه دارد و کارگران با خیال راحت در بعضی از کوچه های حیران مشغول آجر روی آجر گذاشتن بودند.   اهالی اردبیل و تبریز مشتری زمین های حیران پلاک اتومبیل های پارک شده و ماشین های کارگران و تبلیغات محیطی در کوچه پس کوچه های منطقه نشان می دهد که اهالی استان همجوار گیلان، اردبیل در این منطقه دست بالا دارند. می توان به ازای هر ۱۰ ویلا یک ساکن بومی منطقه را هم دید. گفته می شود که ساکنان ثابت سه روستای حیران سفلی، حیران وسطی و حیران علیا حدود ۳۰۰ نفر است اما در فصل بهار و تابستان به دلیل آب و هوای خنک و دلپذیر جمعیت به ۳ هزار نفر هم افزایش پیدا می کند.   دوندگی برای وام خانواده ۴ نفره آقای ظفرزاده از معدود کشاورزان این روستای توریستی از جمله جمعیت ثابت حیران هستند که بی توجه به هیاهوهای روزهای اخیر زندگی خود را می گذرانند این مرد و خانواده آستارایی اش با گشاده رویی تمام ما را به خانه شان دعوت می کنند تا از بالکن خانه اش حجم دیگری از ساخت و ساز ها را از زاویه ای دیگر ببینیم. او با روحیه تساهل که در اکثر گیلانی ها می توان سراغ گرفت می گوید: کاری با این ساخت و ساز ها و صاحبان ویلا ها ندارد اما نگران نابودی کشاورزی در منطقه است. او از کمبود امکانات و مدرسه ای که برای دختران تا کلاس ششم است و پسران پایان مقطع راهنمایی می گوید و اینکه سال ها در هوای برف و جاده ای که از پاییز یخ می بندد باید کیلومتر ها دور تر فرزندانش را به مدرسه رهسپار کند. می گوید پاییز امسال که از راه برسد باید شبهای طولانی اش را تنها سر کند چون ترجیح داده برای ادامه تحصیل دو دخترانش در مقطع راهنمایی در آستارا خانه ای برایشان اجاره کند و به همراه همسرش آن ها را به شهر بفرستد. اما می گوید خودم نمی توانم خانه و زمینهای کشاورزی که عمدتاً برای یونجه زیر کشت می رود و دام هایم را رها کنم. او زمین کشاورزی را به «ناموس کشاورز» تعبیر می کند و می گوید هیچ کشاورزی در شرایطی که امکان کسب درآمد حداقلی برایش وجود داشته باشد حاضر به فروش زمینش نیست. اما سالهاست که کشاورزی توجیه خود را از دست داده و افرادی که به این کار ادامه می دهند فقط با عشق مشغول گذران هستند یا منبع درآمدهای دیگری هم برای خود تعریف می کنند. ظفرزاده که در کنار خانه گلی قدیمی اش، خانه فعلی اش را به سبک ویلاهای همجوارش ساخته از عدم همیاری مدیران می گوید و پرونده قطور دریافت وام برای تجهیزات کشاورزی را نشان می دهد که برای دریافت تسهیلات با هدف خرید ماشین کشاورزی ماه ها او را با صرف هزینه زیاد بین اداره و بانک های مختلف سرگردان کرده: در آخر خسته شدم و عطای وام را به لقایش بخشیدم. هر چند او می گوید که هرگز زمین هایش را برای ویلاسازی نمی فروشد اما می گوید با این رویه چند نفر از صاحبان زمین ها در مقابل وسوسه فروش میلیونی زمین مقاومت می کنند؟ همسر آقای ظفرزاده هم که در تمام کار ها پا به پای مرد خانواده است از شیب دار بودن زمینهای این منطقه می گوید و اینکه نمی توان از بسیاری از ادوات کشاورزی که به راحتی در زمینهای کشاورزی دیگر مناطق استفاده می شود استفاده کرد. این یعنی جوانان امروز که تجربه مقایسه زندگی های سهل شده را با شرایط دشوار دارند حاضر به ادامه کشاورزی به صورت سنتی بدون درآمد لازم نیستند در نتیجه زمین هایشان را می فروشند. آقای ظفرزاده تاکید می کند که به جز مشکلات از این دست کمبود آب را هم باید اضافه کرد. مشکلی که برای صاحبان ویلاهای گران قیمت هم وجود دارد. چون آب گوارای چشمه های اطراف برای جمعیت محدود تر وجود داشته و حالا توانایی پوشش به تعداد واحدهای مسکونی پرتعداد را ندارد. هر چقدر در دل روستا بیشتر حرکت می کنیم عمق ساخت و ساز ها بیشتر قابل مشاهده می شود. کوچه ها با عناوینی مانند یاس از ۱ تا ۱۰ دسته بندی شده که در اکثر این کوچه ها هم چند ویلا وجود دارد. ویلاهایی که از بالای گردنه حیران کوچک تر دیده می شود اما از نزدیک تراکم سازه ها و افزایش آن ها بیشتر به چشم می خورد. دهیار حیران: زمین خواری در کار نیست دهیار حیران اکبر روغنی است که حدود ۱۰ سال گذشته از سوی شورای روستا به این سمت انتخاب شده است. روغنی می گوید آنچه تحت عنوان زمین خواری در حیران مطرح شده واقعیت ندارد. اظهارات روغنی در حالی است که ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی اعلام کرده است در بررسی های اولیه حیران، نام برخی از نمایندگان قبلی و همچنین مقامات ارشد دولتی دیده می شود و در زمین خواری گردنه حیران در ابتدا اراضی ملی تصرف شده و سپس ساخت و سازهای میلیاردی در آن انجام شده است. دهیار حیران در عین حال طرح چند شکایت علیه دهیاری را هم رد نمی کند و می گوید: یکی از شکایت های ثبت شده مربوط به زمین خواری و تراشیدن جنگل و ویلاسازی است و دومی هم برداشت خاک و شن از معادن است. روغنی ترجیح می دهد اول درباره شکایت دومی توضیح دهد: معادن مد نظر، اصلاً در حوزه حیران نیست و جز آستارا است که این کار نیز در جهت حذف پیچ های خطرناک جاده صورت گرفته است. او تاکید می کند از سال ۸۴ که به عنوان دهیار این منطقه کار خود را آغاز کرده حتی یک متر هم به منابع ملی تعرض نشده است. آقای دهیار توضیح می دهد که بعد از شکایت مسئولین، از منابع طبیعی در این مورد کتبا استعلام کردیم و منابع طبیعی اعلام کرد ۱۰۴۷ هکتار از اراضی حیران که سند خورده است به نام جمهوری اسلامی در اختیار منابع طبیعی است. مازاد بر آن ۲۰ هکتار از اراضی مستثنیات مردم هم با طی روال قانونی به منابع ملی اضافه شده است. روغنی در پاسخ به این سؤال که طبق آخرین اظهارات مقامات رسمی در محدوده طرح هادی روستایی ۴۹ سازه با خلاف همراه بوده هم می گوید: آن ها بدون مجوز این کار ها را انجام داده بودند و بیشتر این تخلفات قبل از تأسیس دهیاری بوده است. به گفته این دهیار، همزمان با تسیس دهیاری از این افراد شکایت صورت گرفته و در مراجع قضایی پرونده آن ها در دست رسیدگی است؛ ۶ ویلا قبل از مطرح شدن این ماجرا قلع و قمع شده اند. ۲ ویلا هم با همکاری مرزبانی تخریب و ۳ سازه هم با همکاری جهاد کشاورزی و یک ویلا هم توسط خود دهیاری تخریب شد. داود زارع رییس منابع طبیعی استان گیلان اما با اشاره به تخلفات انجام شده در اراضی منابع طبیعی حجم تخلفات در این حوزه را دو فقره با ۲ هکتار و ۳۰۰ متر مربع اعلام می کند. بررسی ها نشان می دهد که طرح هادی روستای حیران در سال ۸۴ برای محدوده ۱۶۰ هکتاری تصویب شده که طبق اظهارات مدیران امر تا کنون ۱۲۷ هکتار این مساحت به عنوان اراضی کشاورزی حفظ شده است. البته تعداد افرادی هم که طرح اولیه هادی برای حیران را تنها محدود به ۵هکتار می دانند کم نیست. براین اساس گفته می شود عده ای با تصمیم غلط خود سطح این طرح را به بیش از ۱۰۰ هکتار افزایش دادند تا امروز شاهد این اتفاقات باشیم. طبق گفته های رییس بنیاد مسکن گیلان هم از سال ۹۰ تا ۹۴ هیچگونه تغییر کاربری در حیران صورت نگرفته است و تخلفاتی که از آن صحبت می شود مربوط به قبل از این سال ها است. روغنی با رد اظهارات افرادی که می گفتند دهیار حیران خود صاحب بنگاه مشاور املاک است قویا موضوع را تکذیب کرد و گفت وقتی جلوی ساخت و سازهای غیرقانونی افراد صاحب نفوذ را گرفتیم اظهارات مغرضانه از این دست با هدف تخریب من در منطقه شایع شد. او معتقد است مساله ای که این موضوع از روال عادی خارج کرده است طرح مسائل حاشیه ای مانند الحاق آستارا به اردبیل و دعواهای سیاسی است و گرنه اتفاق خاصی در منطقه رخ نداده است.   جنگ لفظی بر سر الحاق آستارا به اردبیل اشاره دهیار حیران به جنگ لفظی است که از چند سال گذشته و عمدتا در ایام برگزاری انتخابات مجلس از سوی مدیران یا نمایندگان اردبیلی مطرح شده و دو سال قبل هم نماینده فعلی آستارا مدیران ارشد گیلان را تهدید کرد در صورتی که همچنان نگاه شان به آستارا مانند آنچه او برادر ناتنی می نامید، باشد شرایط الحاق آستارا به اردبیل را فراهم می کند. موضوعی که با واکنش منفی ساکنان آستارا مواجه شد. از اوایل تیرماه گذشته هم محور مواصلاتی «آستارا – اردبیل»، از «آقچای تا حیران و ونه بین» که ۲۰ سال قبل با هدف کمک به تاسیس اداره کل راه و ترابری اردبیل به این استان واگذار شده بود به حوزه استحفاظی گیلان الحاق شد. خبری که واکنش های مثبت مردم آستارا و خشمگین اردبیلی ها را به دنبال داشت. یک شهروند اردبیلی که در بازارچه آستارا فروشگاه لباس دارد دراین باره می گوید: با اولین دانه های برفی که به زمین بیفتد خواهید دید که چگونه گردنه حیران به ۲۰ سال پیش باز خواهد گشت و ماشین ها در آن متوقف می شوند چون با توجه به اقلیم اردبیل، راهداران این استان قادر به ایجاد تمهیداتی برای بازگشایی مسیر بودند در حالی که طبق ادعای این شهروند اردبیلی، گیلان از چنین امکانی برخوردار نیستند. همکار او در مغازه هم می گوید: مگر در جریان برف چند سال گذشته در رشت و شهرهای دیگر گیلان، راهداری اردبیل به کمک بازگشایی معابر گیلان نرفت؟ او با خشم ادامه می دهد: اگر اردبیلی ها نبودند هزاران نفر از مردم گیلان باید زیر برف دفن می شدند!   حیرانی ادامه دارد وقتی به جاده اصلی حیران باز می گردیم در لاین مخالف جاده و در فاصله نه چندان دور از ویلاهای میلیاردی کپرنشینان چشم ها را گرد می کند. این روستانشیان آستارا از اواسط بهار تا پایان تابستان با ساختن کپرهایی در زمینهای خود دام و طیورشان را با استفاده از مواهب طبیعی نگهداری می کنند و با سرد شدن هوا به خانه های خود بازمی گردند. دختر جوانی که در یکی از همین چادر ها حضور داشت با لبخند تلخی گفت آن هایی که به تازگی برای حیران گریه سر می دهند وقتی ۶ هکتار از بهترین زمینهای منطقه برای گردشگری و ایجاد تله کابین اختصاص یافت و در حوالی این منطقه ساخت و سازهای مختلف صورت گرفت کجا بودند؟   هر چند روزهای متوالی است که در گیلان و کشور درباره زمین خواری در حیران آستارا سخن گفته می شود اما بسیاری از فعالان محیط زیست نگران بیش از ۳۰ روستایی هستند که به عنوان روستاهای هدف گردشگری معرفی و تبلیغ می شوند. روستاهایی که می توان انبوهی از ساخت و سازهای غیرمجاز را در آن ها مشاهده کرد مانند اشکورات رودسر، سرولات چابکسر، اولسبلنگاه ماسال، دیلمان سیاهکل، قلعه رودخان و ماسوله فومن و...