[caption id="attachment_4433" align="alignnone" width="124"] طاها عبداللهی[/caption] ایران با تقسیمات سیاسی امروز و با قرار گرفتن در کرانه های جنوبی خزر به عنوان بزرگترین دریاچه جهان دارای موقعیت ویژه ای در بین 5 کشور سهیم این دریاست. شهرستان تالش در غرب استان گیلان وسیعترین شهرستان استان است که با داشتن 93  کیلومتر نوار ساحلی یک زمینه مستعد برای فعالیت های شیلاتی، دریایی و گردشگری دارد که تاکنون چندان مورد استفاده نبوده است. این شهرستان با داشتن 7 طرح گردشگری ساحلی ثبت شده گیسوم، قروق، آلالان اسالم، تازه آباد (ساحل تالش)، مرواید لیسار، زمرد حویق و چوبر را در خود جای داده است. بی شک اطلاق نام طرح ساحلی مشروط به ضوابط خاصی است که چیزی بیش از یک فنس کشی است. با گشت و گذاری در این طرح ها متوجه یک نکته اساسی در این خصوص می شویم که نیازمند یک بازنگری اساسی در نوع نگاه به این دسته از مناطق گردشگر پذیر است. طرح های ساحلی گیسوم ، قروق و زمرد حویق، 3 موردی هستند که می توان این استاندارد ها را در آنها مشاهده کرد. فضای مکان های ذکر شده به شکلی است که یک هارمونی زیبای طبیعی و زیر ساخت ها را فراهم کرده و ماندگاری و استفاده از این امکانات را ایجاد می کند.هر چند کمبودهایی نیز در این طرح ها مشاهده می شود. طرح های 4 گانه دیگر نیز وجود دارند که با وجود داشتن زیبایی های طبیعی، هم چنان با مشکلات متعدد روبرو هستند و استفاده آنچنانی از آنها صورت نمی گیرد. این مشکلات بیشتر به بحث مطالعاتی، عدم تخصیص فضاهای مورد نیاز، نبود تبلیغات مناسب، مسیرهای دسترسی و طراحی غیر اصولی بازمی گردد. در این میان طرح ساحلی چوبر با یک روند رو به رشد هم چنان به جایگاه خود نزدیک می شود. سکوهای چادر، کلبه های چوبی و گلی، ویلا، فضای بازی کودکان و نوجوانان، فضای ورزشهای ساحلی (والبیال، فوتبال، بدمینتون، کشتی و ... ) قایق سواری، اسب دوانی، آلاچیق، سرویس های بهداشتی، محدوده شنا و استخر، کلبه های عکاسی، فروشگاه های موادغذایی، رستوران و چایخانه، عرضه صنایع دستی، پارکینگ، فضای سبز و بسیاری موارد دیگر از جمله موارد موجود هستند که باید وجود داشته باشند. هزینه بالای راه اندازی چنین مکان هایی همیشه وجود سرمایه و پول را خاطر نشان می کند. امری که در صنعت گردشگری یک اصل ثابت شده و مسلم است و نمی توان با اعتبارات ناچیز و اجرای فاز به فاز یک منطقه گردشگری را ایجاد کرد. در گذشته خبرهایی پیرامون واگذاری طرح ها و مشارکت سرمایه گذاران منتشر شد که تاکنون محقق نشده و مالکان طرح ها دست به کار شده و با داشته های بومی اقدام به هدایت جریان مدیریتی می کنند که چندان ثمر بخش نیست. تخصیص اعتبارات دولتی ناچیز هم مشکلی را حل نخواهد کرد. ارزش اقتصادی طرح های این چنینی در کشورهای پیرامون به اثبات رسیده و اشتغال را اعم از فصلی و غیر فصلی به ارمغان آورده است. تملک تمام این طرح ها در اختیار شهرداری ها و دهیاری هاست که با توجه به بضاعت کم شهرهای کوچک و دهیاری ها نمی توان انتظار بیشتری از این مجموعه ها داشت. تنها شهرداری تالش(هشتپر) موفق به راه اندازی دو طرح گیسوم و قروق با رعایت اصول فنی شده است. از یک سو شاهد خطرات طبیعی، آمار غرق شدگان و شیوع موارد خلاف فرهنگ رایج جامعه در سواحل و ورود نیروی انتظامی برای ممانعت فیزیکی از این مسایل هستیم که خود به خود مردم بومی و گردشگران را به سوی این طرح ها روانه میکند. و از سوی دیگر نبود امکانات و مدیریت غیر اصولی که افراد هدایت شده را که عموما افرادی متشخص هستند را سر در گم می کند. امروزه مدیریت گردشگر یک کار تخصصی است که در کشورمان کمتر به آن توجه شده و باستی پای این دسته از مدیران موفق به این فضاها باز شود. نگاه مسوولین در این بین یک امر لازم و در عین حال تعیین کننده است. جلسات تشکیل شده در این خصوص و مطرح شدن موارد مختلف یک گام لازم است که برداشته شده ولی نیازمند جهت دهی شدن این جلسات است. ورود میلیونها خودرو عبوری به تالش یک فرصت ارزشمند است که بسیاری از مناطق کشور همیشه در حسرت چنین رویدادی هستند ولی نبود برنامه ریزی؛ همیشه ترافیک و مشکلات ناشی از آن را نصیب ساکنان تالش کرده است.