نگاه ایران/کوروش مهیار تغییر و تحولات در دنیای پیرامونمان به سرعت اتفاق می افتد. دنیا به نوعی تبدیل به ظرف شیشه ای شده است و قطار توسعه یافتگی با تمام قوا به پیش می تازد. در درون همین فضای شیشه ای عریان که با کمک پیشرفت های عظیم تکنولوژیک به دست آمده است هیچ زاویه پنهانی را مجالی نیست، این واقعیت پذیری باید که بتواند سر لوحه شود نه گریز از آن. چنین امری نگارنده را موافق تحلیل هایی ساده اما صادقانه برای ارائه در این باب وا می دارد. یقین دارد به بیهقی که صداقت مسری است و بر دل و البته ذهن می نشیند. البته هم که تجارب انجام یافته تاریخ در زیر گوشمان به تجربه خود و خرد بدل شود. آیا می شود؟ همانطور که واقفید؛ هیچ گاه دستور! گفتگو تلقی نمی شود. اهل منطق ومطالعه نیک می داند که در حضور دیگران، فقط تک گویی کردن، آمار و ارقام و خبر از چه و که دادن!؟ عذر خواهی را جهت هم پوشانی دوران عبث سرشار از غرور و کژ روی در دایره عجز گذاردن را باید که به هوشمندی بزرگ منشانه جمهور مردم سپرد که همواره سترگ ترین حرف را سامان می دهند. اما در این حال عجب اینکه هیچ تلاش و سخن پویایی در کارگاه زمان و تاریخ حقا بی اثرنبوده و نیست. به یقین نیاز به باز نگری همه جانبه شخصی نیاز امروز ما است. خود بینی متعصبانه و لجوجانه را خاضعانه و عاقلانه به کناروانهادن. در این سیر آگاهی های به روزو جذاب، چیزی به چنگ آوردن و توشه راه زندگی نوین کردن، شایسته عصر نوین است. از دید تحلیل گران بی غرض جامعه در این ظرف شیشه ای و عریان سرزمین کهن سال ما تحول ژرف زندگی نو و توسعه والای انسانی هم اینک خود را می نمایاند. به تحول ژرف فرا دستانه و سوای از خود فریبی نیاز سوزان و وافراحساس می شود. باید با مغزی سرد و قلبی گرم رایحه پر سرعت میلیون گیگا بایتی، آگاهی و تجزیه و تحلیل و تعامل نسل ها را با کبریای تمام بی هیچ شکی پذیرفت. با اتحادی مهربانانه در گام های پیشرفت بشری خود را نیز در هر حدی از تناسب شرکت داده و به پیش راند. تاریخ کشور خود و جهان را نه الگووار فهمیدن و به تاریخ آینده پر سرعت پیرامون وقعی ننهادن، فقط به خارج شدن یا عقب ماندن از جاده تکامل بشری خواهد گرایید. بر اساس تجربه تاریخ بشری (که تجربه مادر علم است) تنها به هدف های شریف با وسائل شریف می توان دست یافت. به فرض که چنین دست یافته هایی توسط ابلهانی مورد استهزا قرار گیرد که از باستان پاسخشان خاموشی بوده است. با نگاهی مضحک و ازموضعی بالا انسان شایسته و درخورد بودن را عبث و خامی می دانند. زرنگی را رندی و اوباش مدرن بودن را موفقیت می دانند. خواب نیستند بلکه خود را به خواب می زنند. در حالی که سیلی حوادث و جبر تاریخ گذر و گذار نسل و قشر و طبقات؛ دستورات نو را می آورد. با این همه شواهد به روز تاریخ بدور از ساده لوحی خطرناک؛ آیا به زندگی احترام گذاشته می شود؟ اینکه بر ترین فرد را همیشه در بین محبوب ترین باید که یافت و دیگر هیچ. اگر نه همچون دسته ای پشه سبکسار که با کوچک ترین نسیمی به هرطرف حرکت می کنند. تمام هیبت و ثروت و ظواهرو همه گونه افسانه های ساختگی و بحث و مناظره هایی رویایی و جهانی... به لحظه وا می روند. امروز با این همه تراکنش و سرعت تکنیک و اندیشه همواره زندگی ها در ظرف شیشه ای می گذرد. پس بی شک دنیایمان با نگاهی به درون و بیرون آنگونه باشد که اگر درب آن برداشته شد، چه منظره وعطر و بویی از آن به آسمان فراخ و نیلگون پخش خواهد شد.؟ چقدر درب ظرف ها از لیبی و عراق و افغان و سوریه و یمن ومصر و... تا آمریکا و فرانسه و یونان و انگلیس و آلمان و.. غیره بعنوان شاید اندک نمادین از پیرامون برداشته شد و می شود. عطر و بوی خون و باروت و طلا و هجرت انگار مناظری ابدی را می نمایانند. نسل نو باچه استواری و افراشتگی باید که جای خمودگی و لرزش و کهولت سست نسل پیشین و درحال گذار را مدیریت کند؟ به راستی تکرار مسلسل واره دروغ و شیطنت و ریا و تقسیم فقر بین نود درصد نیروی تولیدگر و زحمت کش دنیا و انباشت ثروت بین یک درصد غیرمولد صاحب ثروت چگونه باید تجزیه و تحلیل شود؟ نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.