نگاه ایران:رئیس مجمع نمایندگان گیلان گفت:برخی از برنجکاران در حال حاضر تنها با هفت میلیون تومان درآمد سالانه روزگار سپری می کنند. مهرداد لاهوتی گفت:اگر نتوان با تحقیقات علمی، کشاورزی را اقتصادی کرد،باید در آینده فاتحه کشور را خواند و از تمام آرزوها قطع امید کرد. وی با اشاره به اینکه امروز وضعیت اقتصادی اکثر کشاورزان کشور شرایط مطلوبی ندارد، خاطرنشان کرد: در حال حاضر مراکز تحقیقاتی در بخش، تلاش های بی وقفه ای را برای اقتصادی کردن کشاورزی انجام می دهند، اما هنوز دست عده ای که تنها به دنبال منافع خود می گردند و حتی بعضی از آنها در دستگاه های دولتی نفوذ دارند، از سفره کشاورز کوتاه نشده است. رئیس مجمع نمایندگان گیلان ادامه داد: در این راستا دو مانع بیشتر وجود ندارد؛یا درک درستی برای تبدیل دانش به ثروت فراهم نشده یا مانعی پشت آن قرار گرفته که منافع عده ای سودجو در آن نهفته است. به گفته لاهوتی، طبق اعلام وزارت جهاد کشاورزی، نیاز سالانه برنج در کشور،حدود دو میلیون و ۸۰۰ هزار تن است، اما تولید داخلی می تواند دو میلیون و ۴۰۰ هزار تن از کل نیاز را فراهم کند؛ بنابراین تنها به ۴۰۰ هزار تن از این محصول احتیاج داریم. حال پرسش اینجاست که چرا نمی توان همین مقدار را از داخل تأمین کرد در صورتی که با تغییر کوچک در بذر برنج، رسیدن به این مقدار دور از دسترس نیست. وی تصریح کرد:با توجه به تغییر شرایط آب و هوایی دنیا شاید در آینده نتوان حتی با در اختیار داشتن پول و ثروت کافی،مواد غذایی را از کشورهای دیگر تهیه کرد. به همین دلیل، نگرانی از جایی شروع می شود که نیم نگاهی نیز به آینده کنیم. نماینده مردم شهرستان لنگرود در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه برخی از برنجکاران در حال حاضر تنها با هفت میلیون تومان درآمد سالانه روزگار سپری می کنند، یادآور شد: متأسفانه امروز بسیاری از کشاورزان ما مشکلات مالی فراوانی دارند و وضعیت آنها از نظر مالی بسیار آشفته است، در حالی که گره چنین مسائلی با دستان پرتوان محققان کشور، قابل گشایش خواهد بود. لاهوتی وضعیت کلی کشاورزی کشور را نامطلوب دانست و تاکید کرد: تاکنون ۳۲ هزار هکتار از باغ های چای از بین رفته؛در حالی که تا قبل از آن تولید داخلی این محصول به ۵۰ هزار تن در سال می رسید. این موضوع در مورد نخ ابریشم نیز صدق می کند. زیرا تولید آن از هزار تن در سال، به زیر ۱۰۰ تن در حال حاضر رسیده است. وی معتقد است:تمام این اتفاقات در صورتی است که ما باید طی سال های گذشته نه تنها این ظرفیت ها را از دست نمی دادیم، بلکه باید تولیدمان به چند برابر افزایش می یافت.حال رخ ندادن این اتفاق، یک درد بزرگ است که درمان آن فقط با دستان توانمند پژوهشگران امکان پذیر خواهد بود.