نگاه ایران/ علی مسعودی نیا* راستش زیاد رویم نمی شود که به مناسبت روز خبرنگار (یا روزنامه نگار) چیزی بنویسم. مایی که در حوزه ادبیات فعالیت ژورنالیستی داریم، همه از سر ناچاری و بیکاری روزنامه نگار شده ایم. تخصص و حرفه مان نیست. درس روزنامه نگاری نخوانده ایم. اما خب، آن قدر هم بضاعت مادی نداریم که یک سال بنشینیم توی خانه و رمان بنویسیم و خیالمان بابت دخل و خرج شکم راحت باشد. این است که همه مان هوار شده ایم روی سر مطبوعات و به جای این که به کار خودمان برسیم، توی کار دیگران موش می دوانیم تا آنها هم به کارشان نرسند، یا اگر می رسند یک جورهایی حالشان گرفته شود. روزنامه نگاری برای ما بیشتر محلی است برای پرزنت خودمان و لینک زدن با رفقای دور و نزدیک و زدن مشت های محکم توی دهان دشمنان و رقبای ادبی مان. پس روزنامه نگاری در حوزه ادبیات احتمالا به آدم قدرت می دهد که خودش و هم فکرانش را پروپاگاند کند و حیثیت کسب کند. البته این روند معمول کار است و حتما استثنا هم دارد و هستند کسانی که وجدان فرهنگی بیداری دارند و طوری کار می کنند که دعای خوانندگان ذخیره ای شود برای آخرتشان. من اما این حرفه اجباری را دوست دارم. روزنامه نگاری باعث می شود خیال کنم که زنده ام و مختصر تاثیری دارم بر مختصر خوانندگانی که کارم را می خوانند. این که تاثیرش مثبت یا منفی باشد مهم نیست. مهم این است که تاثیرش را به عینه ببینی و به فکر وادار و واداشته شوی. پس، از کاری که انتخاب کرده ام قطعا پشیمان نیستم. اما نمی توانم به طور قطعی بگویم که اگر دوباره به دنیا بیایم همین حرفه را انتخاب می کنم. در عوض به طور قطعی می توان بگویم که اگر دوباره به دنیا بیایم، اول یک بابای پولدار برای خودم انتخاب می کنم و بعد تمام عمرم را وقف ادبیات خواهم کرد. این طوری نه سیخ می سوزد و نه کباب و طبعا از وضعیت فعلی که هم سیخ می سوزد و هم کباب بهتر است.روزنامه نگاری برای من هیچ نداشته جز ضرر. بعد از قریب به یک دهه کار رویم نمی شود بگویم چه سمتی دارم و چه حقوقی. به ندرت برایم پیش آمده که کاری را تحویل دهم و قدری ببینم، ولو در حد یک تشکر خشک و خالی. همیشه دنبال حق و حقوقم دویده ام و عاقبت به آن چه لایقش بودم، نرسیده ام. گاهی فکر می کنم که کارم از کار فانوس بان کتاب «شازده کوچولو» هم مضحک تر و بی فایده تر است. اما به این کار معتادم. پیش خودم فکر می کنم که سعی کرده ام با شرف باشم در این حرفه، اما اصلا نمی دانم تا چه میزان موفق بوده ام. هنوز اما انبوهی از آرزوهای برآورده نشده حرفه ای دارم. نمی دانم آن قدر در این کار می مانم که به آرزوهایم برسم یا اگر روزی دستم به دهنم برسد رهایش می کنم و می روم کنج آسایش و بی خیال آرزوها می شوم. اما از طرفی هم مدیون این حرفه هستم، چون توی سرم زد و مجبورم کرد یاد بگیرم. مجبورم کرد بخوانم. مجبورم کرد اعتماد به نفس داشته باشم. مجبورم کرد از حقم دفاع کنم و از همه مهم تر وادارم کرد بیشتر از یک مخاطب معمولی ادبیات، آدم های شاغل در این حیطه را بشناسم و بخوانم و ببینم. ممنونم ای خبرنگاری عزیز! نگارت که به ما نرسید، باشد که خبرت برسد... آمین! *روزنامه نگار و شاعر