نگاه ایران/فرشته رضایی* خبر کوتاه بود و سهمگین؛ «مدیرعامل باشگاه ملوان انزلی تیم فوتبال بانوان این باشگاه را منحل کرد.» این بار نوبت بانوان تیم شایسته ملوان بود که گریه سر دهند و ناخواسته و آنی به خاطر یک تصمیم حذف شوند. آن ها باید هر چه زودتر کوله بارشان را جمع کنند و بروند تا تمرکز مجموعه تیم ملوان بر فوتبال آقایان متمرکز شود...آن ها باید بروند تا با حذف زوائد!راهی برای موفقیت ملوان آقایان پیدا شود. پیش تر «مسعود رضائیان» مدیرعامل باشگاه پس از سقوط تیم فوتبال آقایان ملوان انزلی از لیگ برتر گفته بود: «وقتی یک کشتی در طوفان اسیر می شود، بار خود را خالی می کند» و حالا تیم شایسته بانوان ملوان انزلی با بیش از یک دهه سابقه باید تن به اجبار یک تصمیم بدهد. تصمیمی که رنج مردم انزلی را بیش ازپیش کرد و آن ها را بیش از موج های دریای همیشه پرتلاطم کاسپین نگران قوهای سپید. همین اواخر بود که برخی نمایندگان و استاندار گیلان خبر از راه یابی دوباره تیم ملوان با خرید امتیاز تیم نفت تهران به لیگ برتر داده بودند. خریدی که هرچند توسط فدراسیون فوتبال مجاز شناخته نشد، اما سوالی که برای هر گیلانی و ملوانی به وجود آمد اینکه چرا آن زمان که بال های قوی سپید خسته تر از هر زمان دیگر بود و بازی های لیگ را یکی یکی واگذار می کرد تا عنوان «فانوس به دست» را بگیرد، کسی برای تیم ملوان دل نسوزاند و از آن عزم ملی و بومی و میهنی و آن اعتباراتی که قادر بود تیم نفت را بخرد خبری، نبود؟ باید پرسید، آیا در این گیلانشهر که خانه و مامن مادری ماست هیچ گیل-فرزندی پیدا نمی شد که به داد ملوان برسد؟ ملوانی که جوان های بیکار و تحصیل کرده و کاسب و صیاد و ... انزلی را حول محور یک تیم جمع می کند و خاطره جمعی حافظه یک شهر و استان است. آیا هیچ اسپانسر بومی که از قِبَل هم جواری با دریا تجارت های کلان و قابل عرضی را مبادله می کنند، نمی توانستند یک تیم فوتبال را به عشق کودکانی که رویای حضور خود را در آن با توپ های پلاستیکی دوره می کنند، حمایت مالی کنند؟ آیا در استان هایی که در سال های اخیر تیم سازی کرده و به یمن کارخانه های بزرگ فولاد و... خود را به پای تیم ریشه دار ملوان رسانده اند، هم چنین خبرهایی است؟ استان هایی که استاندار و نمایندگان مجلسشان، یکی از اصلی ترین گزینه ها در انتخاب روسای هیات مدیره صنایع بزرگ و مادر را حمایت مالی آنان از تیم فوتبال شهرشان می دانند و اینجا...  موضعی که نشان می دهد برخلاف این استان ها، اصل اول مدیریتی در حوزه ورزش گیلان حفظ و رونق و گسترش تیم فوتبال به مثابه یک نماد هویتی و صنعت پول ساز نیست و تصور فوتبالی در اذهان مدیریتی همان توپ های چل تکه و بوق و شیپور و سکوهای فرسوده و پیر ورزشگاه هاست. افسوس چه آسان این نمادها و پتانسیل های اقتصادی و فرهنگی را از دست می دهیم و اکنون ناگزیریم یکی یکی بال های این قوی خسته را به مثابه «بارِ اضافه» برای یک کشتی پنداشته و آن را خالی کنیم. حالا بانوان فوتبالیست ملوانی و خانم گل لیگ برتری شان که روزهای زیادی است بدون گرفتن حقوق و پاداش، تنها به عشق ملوان پا به توپ شده اند، می توانند روزهای زیادی به این فکر کنند که آنچه استعداد، هویت و تلاششان را یک شبه پایان بخشید، مشکلات بودجه ای باشگاه بود یا «جبر جغرافیاییِ» استان «محروم» از همه چیز ِ گیلان. دبیر روزنامه همشهری گیلان*