احمد دقتی هرساله و در آستانه آغاز لیگ های فوتبال شاهد چالش های مختلف در گیلان هستیم. پس از سال ورزشی نحس برای فوتبال گیلان که با سقوط ملوان و داماش همراه بود، این روزها اپیدمی بستن قراردادهای یک ساله در فوتبال استان در حال رخ دادن است. در آستانه حضور در مسابقات و پس از مشخص شدن شرایط تیم های ملوان، سپیدرود و داماش یکی پس از دیگری شروع به بستن قرارداد با بازیکنان کرده اند اما این قراردادها بدون آینده نگری برای سال های دیگر بسته شده است. طلایه داری اپیدمی قراردادهای یک ساله را باید ملوان دانست. ملوان به جز چند بازیکن اصلی با دیگر بازیکنان مدنظر قرارداد یک ساله امضا کرده است.سوالی که مطرح می شود این است: ملوان و داماش با علم به اینکه می توانند سال بعد به لیگ های بالاتر صعود کند اقدام به بستن قراردادهای یک ساله کرده اند؟ به طور حتم این شایبه به ذهن هرکسی خطور می کند که آیا سال های بعدی در کار نیست یا مدیران این باشگاه ها به سال های آینده فکر نمی کنند و چقدر از صعود تیم خود به لیگ بالاتر مطمئن هستند. خانه تکانی دیوانه وار   یکی دیگر از مشکلات پیرامون تیم های گیلانی سوق پیدا کردن آن ها به سمت مهره های غیربومی و غریبی کردن با مهره هایی است که تا دیروز عصای دست آن ها بودند. این تیم ها به گونه ای دیوانه وار دست به یک خانه تکانی زده اند و نام آن را تغییر و تحولاتی ساختاری گذاشته اند. شاگرد اول این تصمیمات را باید تیم داماش گیلان با مدیریت و کادر فنی جدید دانست. داماش در چند سال اخیر با نابسامانی های مدیریتی و مالکیتی دست به گریبان بود. پس از تغییر و تحولات مختلف گویا دیگر بازیکنان بومی که تا دیروز هواداران با التماس آن ها را به ماندن در تیم تشویق می کردند به یک باره باید از تیم کنار بروند. بازیکنانی همانند: مهدوی، حاجتی و ... در سال های گذشته با داشتن پیشنهادهای نجومی از تیم های دیگر به تیم شهرشان وفادار ماندند  اما اکنون مورد بی مهری همشهریانشان قرار می گیرند.بستن قرارداد با بازیکنان بومی و جوان می تواند توجیه مناسبی برای این تغییر و تحولات باشد اما به کار گرفتن بازیکنان پایه سن گذاشته غیربومی آن هم با قراردادهای یک ساله علامت سوال های زیادی را در اذهان ایجاد می کند. این غریبگی با بومی ها حتی در نحوه به خدمت گرفتن مربیان نیز تبدیل به یک رویه همیشگی شده است. در مواقعی که تیم های گیلانی در بحران قرار می گیرند یکی از راهکارها برای برون رفت از بحران به خدمت گرفتن مربیان بومی است اما هنگام رسیدن به آرامش، دیگر خبری از مربی بومی و خرج از آبرویشان برای تیم ها نیست. نادر عزت الهی هم که برای کمک به ملوان آستین بالا زده بود وقتی با خواسته های غیرمنطقی پیرامون این باشگاه مواجه شد رفتن را به ماندن ترجیح داد. در داماش نیز همین رویه با امثال افشین ناظمی در پیش گرفته شد تا آن ها تیم را در روزهای بی پولی و نداری ببندند اما افتخارش برای دیگران باشد. آنچه روشن است برای رسیدن به پیشرفت در ورزش نمی توان به تصمیمات لحظه ای دل سپرد . تغییر و تحولات باید روند ملایمی داشته باشد. با تصمیمات شتاب زده و یک شبه نمی توان مدعی ایجاد تحولات بود. تحولاتی که البته به زیرساخت هم نیازمند است. امر مهمی که در تیم های گیلانی مشاهده نمی شود. تیم هایی همانند داماش فاقد زیرساخت هستند و این گونه مدیریت آن ها را به تبدیل به یک تیم مصرف کننده و هزینه ساز می کند. از سوی دیگر و در آستانه آغاز رقابت های شانزدهمین دوره لیگ برتر هنوز بعضی از مدیران ملوان از امکان حضور در لیگ برتر سخن می گویند. درحالی که از همان ابتدا روشن بود آب رفته برای ملوان به جوی بازنمی گردد. دوستداران فوتبال در گیلان آرزو دارند علی رغم تمام مشکلات برشمرده و پیش بینی های منفی، تیم های گیلانی با اتکا به تماشاگران پرتعداد امسال بتوانند با کسب نتایج مناسب زمینه خشنودی آن ها و پرآوازه شدن نام گیلان را فراهم کنند. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.