نگاه ایران:کلانشهر رشت با سابقه دیرین در مدیریت شهری، هنوز هم از نظر توسعه فاصله عمیقی با بسیاری از کلانشهرهای کشور دارد. تاکنون شهرداران زیادی بر کرسی مدیریت این شهر تکیه زده اند و آغاز چند پروژه را در رشت اعلام کرده اند، اما اغلب به دلایل مختلف که یکی از آنها چالش جدی با شوراهای شهر بوده است، نتوانسته اند مأموریت خود را تمام و کمال  انجام دهند. در 2 سال اخیر همزمان با تکیه زدن «محمدعلی ثابت قدم» بر کرسی شهرداری رشت امیدهای تازه ای برای رسیدن به توسعه با تعریفی جدید از مشارکت در برابر دیدگان شهروندان باز شد. اولین پروژه ای که همگان انتظار داشتند شهردار آن را اجرا کند پروژه بازآفرینی شهری بود. پروژه ای که مدیران جدید شهری معتقدند اجرای آن به برندسازی در رشت و رونق گردشگری و اقتصاد شهر منجر می شود. اکنون که چند ماه از اجرای این پروژه گذشته و همچنین برنامه های دیگری در رشت در حال انجام است گفت وگوی فرشته رضایی دبیر روزنامه همشهری گیلان با شهردار رشت درباره مسائل مربوط به توسعه شهر و پروژه هایی که قرار است اجرا شود در ادامه می آید. شما به عنوان مدیری توسعه گرا شناخته شده اید. آیا فکر می کنید باوجود دغدغه فکری و توجه مدیریت شهرهای کشور به این مقوله، یک مقاومت ناشناخته در این زمینه در شهروندان وجود دارد؟ اینکه به هر دلیل ممکن فکر می کنند این توسعه به آرامش فکری و محیط اطرافشان آسیب می زند. گمان می کنید این مقاومت و یا به نوعی واهمه از توسعه از کجا نشات می گیرد؟ اهداف مدیریت شهری در 3 سطح کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت است. بنابراین برای نهادینه کردن ارکان برندسازی و سرمایه گذاری در اذهان شهروندان اول باید حوزه فرهنگی اجتماعی آنان را مهیا کنیم. یعنی ابتدا باید اعتمادسازی محلی را انجام دهیم و توسعه فردی و خانوادگی را برای آنان ایجاد کنیم  زیرا این 2 در تغییر دیدگاه آنان نسبت به ضرورت برندسازی و اعتمادسازی مؤثر است. در واقع توسعه گرایی به این معنی است که باید در مسیری با برنامه جلو برویم اما مردم در این راه شناخت و صبوری لازم را داشته باشند، منافع فردی افراد در تعارض با منافع عمومی نباشد و فضای مطلوب درست شناسایی شود به گونه ای که تعارض بین منافع فردی و عمومی به وجود نیاید. در این زمینه لازم است که شهروندان منطقی تر فکر کنند و منافع فردی را از دست رفته نبینند و با مدیریت شهری در ایجاد منافع عمومی همگرا شوند. در واقع تلاش ما هم این است که افراد را به نقطه ای برسانیم که دریابند راهِ رفتن به سوی یک منفعت بزرگ خصوصی از منافع بزرگ تر عمومی می گذرد. بنابراین توسعه نیازمند یک بستر فرهنگی است. اگر صبر توسعه را نداشته باشیم نمی توانیم به آن برسیم. تلاش ما در وهله اول گفت وگو و آماده سازی جامعه است و به جز این باید خدمات کوتاه مدت به جامعه ارائه بدهیم تا اعتمادسازی لازم بین مردم به وجود بیاید. اعتماد سازی هم در مقیاس محلی جواب می دهد، یعنی اینکه بتوانیم خدمات را در سطح محلی توزیع کنیم به گونه ای که برای مردم قابل لمس باشد. مانند خدمات دهی به مردم برای ایجاد اشتغال های کوچک و درآمد زا، ساماندهی کودکان کار و در انتها جلب همکاری همراهی و مشارکت مردم برای اجرای پروژه های بزرگ تر . به هر حال این نوع مشارکت ها شهروندان را از انزوای محلی خارج می کند و شهروند در فضای عمومی شهر قرار می گیرد. اما اگر سرمایه اجتماعی لنگ باشد و نتوانیم در تولید و توسعه آن کوشا باشیم، واقعا نمی توانیم کار را ادامه دهیم. بر این اساس سال 94 سال اعتمادسازی محلی بود تا در آن برخی از پروژه های شهری را به محلات انتقال بدهیم و در دل آنها ایجاد کنیم. سال 95 هم در تلاش هستیم از این اعتماد برای ایجاد زیرساخت استفاده کنیم تا ان شاءالله در پایان سال 98 بتوانیم با مشارکت و هزینه خود مردم برای شهر هزینه کنیم. هزینه و مشارکت مردمی هم وقتی معنا دارد که برای آنان نفع اقتصادی داشته باشد یعنی مثلا با کمال میل عوارض خانه ای را که ساخته است به موقع و کامل بدهد. آنچه مد نظر ماست این است که باید از سال 95 تا 98 با 6300 میلیارد تومان اعتبار، توسعه شهر را از نظرکالبدی و در فضای عمرانی انجام دهیم و با این برنامه پیش برویم تا بعد از سال 98 شهروندان را وارد پروژه های اقتصادی شهر کنیم.    خود این تفکر توسعه چقدر چالش ایجاد کرده است؟ مثلا همین پروژه بافت مرکزی رشت باوجود سرعت عمل و اتمام آن، به همان نسبت هم حواشی داشته است. آیا بهتر نبود به جای این همه سرو صدا ابتدا چند پروژه کوچک تر را اجرا می کردید و بعد به پروژه های بزرگ تر می رسیدید؟ اعتقاد دارم که پروژه های کوچک هم باید انجام شود، چنانچه در حال انجام هم است. این گونه نیست که ما از پروژه های کوچک غافل شده باشیم. اما در برخی از پروژه های کلان باید هزینه فایده آن را ببینیم. مثلا با هزینه ای که برای پیاده راه بافت مرکزی رشت شد نصف یک پروژه پل سازی راهم نمی توانید انجام دهید اما اجرای آن موجب هویت سازی و رونق و توسعه شهر می شود.    برخی از مدیران گذشته سرعت عمل و ماهیت کار شما را تحسین می کنند اما نسبت به تغییر و تحولات مربوط به مدیران و معاونان شما چندان راضی به نظر نمی رسند. برخی معتقدند این نوع تغییرات کارکنان امنیت روانی مدیران و بدنه شهرداری را از بین می برد. آیا این حجم از جابه جایی واقعا توجیه منطقی دارد؟ به هر حال سلیقه مدیران در هر برهه ای فرق می کند و مدل توسعه آنان با یکدیگر متفاوت است. اما مدیریت مدرن به این سؤالات پاسخ داده است. در نهاد شهرداری که یک سازمان خدمات محور است ما نمی توانیم ستاد فربه و چاق داشته باشیم و باید طبق اصول مدیریت نوین حرکت کنیم.    طرح هایی چون محله محوری و ایجاد سراهای محله و بازارچه ها چقدر به توسعه شهر و مشارکت شهروندان در امور شهری کمک می کند؟ در حوزه محلی ما به ایجاد زیرساخت ها ورود کرده ایم. ما سال 1305 یک ایستگاه آتش نشانی در رشت داشتیم و ایستگاه دوم آتش نشانی در سال 1368 ایجاد شد در حالی که در این مدت باید 9 تا 10 ایستگاه ایجاد می شد. در سال های 68 تا 73 هم 3 ایستگاه و از سال 73 تا 91 هم 2 ایستگاه آتش نشانی دیگر در رشت افتتاح شد. در دوره اخیر در بین سال های 91 تا 92 تعداد 3 ایستگاه آتش نشانی و سال 94 تاکنون 3 ایستگاه ایجاد شده و 3 ایستگاه دیگر هم درحال افتتاح است. همچنین سال گذشته 7 سرای محله در رشت افتتاح شد و امسال هم 8 محله دیگر افتتاح می شود که تعداد آنها تا پایان امسال به 15 محله خواهد رسید. ما تا سال 72 فقط 2 پارک بزرگ در رشت داشتیم. از سال 72 تا سال 94 تعداد 39 پارک دیگر افتتاح شد. تلاش ما این است که تا پایان امسال 15 پارک دیگر در محله های رشت ایجاد شود. با این حال سرانه فضای سبز رشت پایین است و با افتتاح پارک های موجود باز هم 25 محله ما در رشت بدون پارک هستند. در بخش بازارچه ها هم ما 2 بازارچه در رشت داشتیم که در این مدت تعداد آنها به 14 بازارچه رسید که ضمن دسترسی راحت مردم، با مبلغی معادل 400 میلیارد تومان برای جامعه محلی اشتغال ایجاد شد. ضمن اینکه در قالب سرای محلات بسیاری از کارهای فرهنگی و هنری و تعاملات محلی برای شهروندان هر محله ایجاد شده است. حال سؤال من این است که به جز اینها، مدیریت شهری باید چه اقداماتی انجام دهد؟ درخصوص انتقاداتی که می شود، باید بپرسیم ما از لحاظ آمار و ارقام باید به چه نقطه ای برسیم و در کدام حوزه آمار و ارقام کسر است؟ البته در حوزه هایی مانند محیط زیست و حمل و نقل شهری اقداماتی صورت گرفته است که باز هم وظیفه داریم اقدامات خود را  بیشتر کنیم. وضعیت حمل و نقل و آلودگی دو رودخانه رشت برای مردم آزاردهنده است و البته حل کردن مشکل آنها منوط به مدیریت شهری نیست. در حوزه حمل و نقل بر اساس طرح جامع باید 170 اتوبوس در ناوگان حمل و نقل عمومی فعال کنیم. زیرا با ایجاد خطوط ویژه مردم دسترسی ارزان و سریع به حمل و نقل خواهند داشت. اعتقاد دارم با بازگشایی مسیر اگر چه مدتی به روان شدن ترافیک کمک می شود اما خود موجب شدت گرفتن ترافیک خواهد شد. بنابراین شهرداری ها مکلف به ایجاد زیرساخت برای حمل و نقل شخصی نیستند اما باید در حوزه حمل و نقل عمومی بیشتر تلاش کنند. قطعا اگر حمل و نقل عمومی بیشتر و سریع تر باشد مردم ارزان تر و کیفی تر به مقصد می رسند.   یکی از ویژگی های شهرهایی چون اصفهان،  یزد و ... وجود بناهای تاریخی در آنها است. اما با توجه به اینکه شهر رشت چنین نیست، چقدر سعی می شود برنامه های توسعه گردشگری شما بر مبنای رویداد محوری باشد؟ تلاش ما برای اجرای طرح بازآفرینی و پیاده راه فرهنگی این بوده که اول هویت رشت را حفظ کنیم و بعد هم بناهای تاریخی چون شهرداری و یا مرقد خواهر امام رضا(ع) و فضای گردشگری عینک و ... در مسیر این پیاده راه قرار بگیرند. قاعدتا این اقدامات به همراه سیاست برند سازی و ثبت رشت در فهرست یونسکو به عنوان شهر خلاق در زمینه خوراک  می تواند تا حدودی مشکلات اقتصادی را حل کند. مثلا همین موضوع می تواند به خام فروشی محصولات کشاورزان و یا رونق صنایع بسته بندی کشاورزی کمک کند . بنابراین می توان با توجه به این داشته ها مسائلی چون رویدادمحوری و برگزاری جشنواره ها را در رشت پررنگ تر از قبل کرد تا توسعه گردشگری و اقتصادی در شهر اتفاق بیفتد.   حل معضل ترافیک، آسفالت، نبود اتوبوس های مناسب شهری و... از گلایه های همیشگی شهروندان از شهرداری بوده است. در این مدت چه تلاشی شده تا این دغدغه ها کمرنگ شود؟ ما بیشترین حجم آسفالت را در 2 سال اخیر در رشت داشته ایم. ضمن اینکه در خصوص بارندگی ها نگرانی هایی وجود داشت که پروژه جمع آوری آب های سطحی اکنون در حال انجام است. امادر این زمینه از عملکرد دستگاه های اجرایی راضی نیستیم زیرا همکاری لازم را برای ایجاد زیرساخت با شهرداری ندارند. آنها حتی در اجرای پروژه زیرگذر رشتیان یا پیاده راه همکاری  نکردند و شهرداری به تنهایی هزینه کرد. بنابراین طبق برنامه ریزی هایی که انجام داده ایم تلاش می کنیم که ان شاءالله تا پایان سال 98 شهر رشت به شهری با کیفیت برای زندگی مردم تبدیل شود.