[caption id="attachment_2991" align="alignnone" width="127"] هرمز ربانی *[/caption] این وعده ای الهی است. پس از هر سختی گشایشی است؛ وعده ای که در آن تخلف نیست. بی شک رمز پیروزی در استقامت، تدبیر و درایت نهفته است. پس از انقلاب ٥٧، دشمن یک جنگ ناعادلانه هشت ساله را به ملت و نظام نوپای آن تحمیل کرد و اطمینان داشت می تواند با تحمیل سخت ترین شرایط استخوان های این ملت را خرد کند. ولی ملت ایستادند، استقامت کردند، خون دادند، عزیز دادند و سختی کشیدند، تلاش کردند و تسلیم نشدند، هرچند در آن روزگار هم عده ای راه و رسم دیگر پیشه کردند و منافع فردی خود را به منافع ملی و نجات کشور ترجیح دادند، از آب گل آلود ماهی گرفتند و در زمانی که مردم به واسطه تحمل سختی ها نحیف شده بودند، آنها فربه شده و به ثروت های افسانه ای دست یافتند. نوکیسگانی شدند که خون مردم را مکیدند و هزینه های طاقت فرسایی به مردم و نظام تحمیل کردند. ولیکن مردم خوش درخشیدند و در بزنگاهی که دشمنان خواب نابودی این کهن سرزمین را می دیدند ورق را برگرداندند و وعده خدا تحقق یافت. پذیرش قطعنامه که به زعم تندروها سازش تاریخی قلمداد می شد، سندی شد برای عظمت بخشی ایران اسلامی. پس از آن بود که دوران سازندگی شروع شد و ثبات به کشور بازگشت و کشوری که در لبه پرتگاه قرار گرفته بود به قدرت برتر منطقه ای تبدیل شد. وقتی صدام به کویت حمله کرد خداوند حقانیت این ملت غیور را بیشتر نمایان ساخت و دنیا فهمید که پارسیان چون همیشه تاریخ مردانی بزرگ، نجیب و پاکند که سودای تجاوز و کشورگشایی ندارند و به همت، دانش و سرمایه تاریخی خود متکی هستند. آن روز خداوند به ایرانیان ثابت کرد که می توانند مزد استقامت و خردمندی خود را صبورانه بگیرند. اکنون پس از ٢٧ سال تاریخ دوباره تکرار شد؛ ١٢ سال استقامت و تحمل سختی ها و مقاومت یک ملت، هرچند صاحبان ثروت و مکنت این بار نیز سختی ها را هیچ گاه تجربه نکردند و خم به ابرو نیاوردند و به واسطه تحریم ها سود بردند و مردم فقط تاوان دادند، تاوان مال اندوزی آنها را وقتی دزدان بدسگال از قبل از تحریم ها به ثروت هنگفت دست می یافتند، این سفره های مردم بود که هر روز خالی تر می شد، حتی با وجود قول مسوولان برای بردن پول نفت به روی سفره هایشان. وقتی برخی صاحبان قدرت با دزدان بیت المال همدست می شدند و به اسم دور زدن تحریم ها دلارهای نفتی را از خزانه به خارج از کشور منتقل می کردند این زنان سرپرست خانوار بودند که تاوان می دادند و شرمندگی نبردن نان به خانه را نزد فرزندان شان تحمل می کردند. وقتی سودجویان بی مروت در کمبود دارو و امکانات درمانی در خیابان ناصرخسرو و ناصرخسروها سود می بردند، تن های رنجور بیماران بود که باید کمبودها و نبودها را تحمل کند و چه تن های تبداری که مظلومانه سوخت و قربانی هوس و حرص و زیاده خواهی ها شدند. این حقوق بگیران کارمند و کارگران بودند که شرمندگی را تحمل کردند در حالی که رانت دهندگان و رانت گیرندگان در بده بستان های خود سود سرشار می بردند، مردم تحمل می کردند و اسقامت نشان می دادند و افراطیون فخر می فروختند، آن روزها تندروها در شیپور جنگ می دمیدند و سودای جنگ و ظفر داشتند. این مردم بودند که دست رد به سینه ایشان زدند و ناامیدشان کردند و ثابت کردند چون همیشه جنگ طلب نبوده و نیستند. ملتی صلح طلبند که اجازه تجاوز و دست درازی به سرزمین خود را به هیچ کس نمی دهند، آنگاه در بزنگاها به جای رای به خشونت، به صلح و به جای بی تدبیری و برخوردهای شعاری و احساسی به تدبیر و عقلانیت رای می دهند و با فرصت دادن به اندیشمندان این کهن سرزمین ثابت کردند که ایرانی چه اندازه ظریف و همانند ظریف می توانند حقوق حقه خود را از طریق گفت وگو و مذاکره و دیپلماسی فعال به دست آورند و توطئه ها را خنثی کنند. مردم یکبار دیگر ثابت کردند که هوشیارند و سختی ها و ناملایمات نمی توانند آنها را نسبت به وضعیت سرزمین و سرنوشت خود بی تفاوت سازند، عنان اختیار تصمیمات مهم کشور را به دست افراطیون نمی سپارند، زیر بار ظلم نمی روند، ظلم نمی کنند و با صبوری از طریق منطق خواسته هایشان را استیفا می کنند و این یعنی رسیدن یک ملت به بلوغ و رشدیافتگی و مسلما فرجام این بلوغ، پیروزی است و مزد آن برای ملت بزرگ و شریف ایران است. در اینجا جا دارد که از منتخبین ملت که همچون ملت شریف اسقامت کردند، اندیشه ورزیدند، تدبیر به خرج دادند، تحت تاثیر جوسازی های مسموم قرار نگرفتند، مغموم حاشیه سازان نشدند و یک بار دیگر خردورزی ایرانیان را به رخ جهانیان کشیدند و در راس آنها دیپلمات فرزانه و شهیر کشورمان آقای دکتر جواد ظریف تشکر کنیم و همصدا با سایر ایرانیان بگوییم «روحانی- ظریف، متشکریم».و سخن آخر اینکه فراموش نکنیم آنچه باعث فتح و پیروزی شد، استقامت و تدبیر بود که در سایه وحدت ملی به دست آمد. فراموش نکنیم راه دشواری پیش رو داریم و به وحدت نیازمندیم. باید طعنه زنندگان و بداخلاقی های دیروز را فراموش کنیم و ببخشیم و برای رسیدن به قله های پیشرفت و ترقی که حق مسلم ملت بزرگ ایران است با همدلی و هم زبانی که خواسته رهبر انقلاب است به پیش رویم و با خود دایما نجوا کنیم که ما شایسته بهترین ها هستیم و مستحق حقوق بیشتر؛ حقوقی که اگر به ما نمی دهند باید با صبر و تدبیر به چنگ آوریم.ایران بزرگ چون گذشته تاریخی خود باید بر ترک جهان بدرخشد و این یعنی ما استحقاق داریم. ما شایسته ایم. باشد که چنین کنیم.   *فعال سیاسی و عضو هیات موسس بنیاد اندیشه و توسعه گیلان