نگاه ایران/آدینه صالح نژاد: زباله به درد مشترک طبیعت گیلان تبدیل شده است. زخم شیرابه ها در جای جای طبیعت کم نظیر شمال ایران نه تنها باعث از بین رفتن هکتارها جنگل و زمین کشاورزی شده که سلامت مردم را هم با خطرات جدی مواجه کرده است. طبیعت لنگرود که از معدود نقاط ایران است که هم کوه دارد و هم جنگل و هم دریا از تبعات زباله در امان نیست. تیرماه سال 1394  بود که غلامرضا منصفی رئیس وقت شورای شهر لنگرود از راه اندازی کارخانه کم پوست در شهرستان خبر داد و در ادامه همین خبر جلسه ای با حضور مسعود احمدی مدیرکل خدمات شهری سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور، فرماندار و نماینده شهرستان لنگرود و مسئولین ذی ربط در فرمانداری این شهرستان برگزار شد. طی جلساتی که مسئولین در شهرستان و تهران از طریق سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور برگزار کردند مصوب شد تا هزینه احداث کارخانه کم پوست در لنگرود از محل بودجه ملی و استانی تا مین شود تا بخشی از 140 تن زباله ای که در شهرستان لنگرود تولید می شود از خطر بالقوه خارج شود. مدت اجرای احداث کارخانه ۱۲ تا ۱۸ ماه تخمین زده شده بود که ظرفیت پیش بینی شده برای کارخانه کم پوست هم بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ تن در هرروز اعلام شد. مکان فعلی دفن زباله در «مادیان گو ابر» بخش اطاقور یکی از مکان های پیشنهادی برای احداث کارخانه بود تا از طریق این کارخانه  بخشی از زباله های انبوه منطقه کاهش پیدا کند. یکی از نخستین مصوبات این نشست ها ثبت شرکت با حضور شهرداران شهرستان در راستای احداث کارخانه کم پوست بود که بعد از گذشت حدود 12 ماه هنوز همین اقدام کوچک هم انجام نشده است. دلیل ثبت شرکت این بود که اعتبارات مختص به احداث کارخانه به حساب این شرکت واریز شود تا هزینه ها کاملاً مشخص باشد. در حالی که انتظار می رفت مسئولین شهری شرایط حاد شهرستان در باره تهدیدات زباله هم برای محیط زیست و هم ساکنان لنگرود را جدی پیگیری کنند ولی آن چیزی که مشخص است کوچک ترین اقدامی برای کاری ساده همچون ثبت شرکت هم صورت نگرفته است. تالاب کیاکلایه یا تالاب زباله هم اکنون تالاب کیاکلایه در پارک فجر محل دپو «موقت» زباله لنگرود و لات محله کومله نیز محل دپو زباله این شهر است. زباله هایی که هرروز از حجم تالاب کم نظیر کیاکلایه می کاهند و فریادرسی هم برای این تالاب نیست. فاجعه زباله در اطاقور بخشی دیگر از زباله های شهرستان لنگرود هم به مادیان گوابر در بخش اطاقور که در دل طبیعتی کم نظیر واقع است منتقل و در آنجا دفن می شود. این مکان هم مانند بسیاری از مناطق قرار بود «موقت» باشد اما با گذشت بیش از یک دهه همچنان شاهد انتقال زباله به این مکان هستیم. منطقه ای که مانند لیلاکوه و نمونه های مشابه در آستانه از بین رفتن اکوسیستم و تهدید مستقیم سلامتی مردم است. نکته اینجاست وقتی شنونده اظهارات متولیان ساماندهی پسماند می شوید آنها را نسبت به خطرات مخرب دفن و سرازیرشدن شیرابه های زباله کاملا آگاه می بینی هستند اما نتیجه ای که از هشدارهای همواره آنها دیده می شود تنها نشست های گرم و صمیمی و غال با بی نتیجه است. طبیعت لنگرود را فریادرسی است البته انتظار حفظ محیط زیست و مقوله مدیریت پسماند موضوعی نیست که بتوان فقط با حضور مسوولین برطرف کرد بلکه نقش مردم نیز در تفکیک زباله از مبدأ بسیار تاثیرگذار است و از حجم زباله ها نیز کاسته می شود. شهروندان وقتی می توانند اهمیت موضوع و خطراتی که در انتظار زندگی شان است را درک کنند که با آموزش آگاه شوند. آیا طبیعت لنگرود را فریادرسی است و از دل جلسات انبوه بالاخره شاهد اقدام عملی خواهیم بود؟ چند نقطه این شهر مانند تصاویر پیش رو که در ارتفاعات اطاقور ثبت شده به فاجعه تبدیل شده است که اگر راهکاری فوری برای آن اندیشیده نشود تنها چند هکتار زمین قربانی نمی شود بلکه مردم منطقه هم در این باتلاق خود ساخته فرو می روند.