نگاه ایران/ بهرنگ تاجبخش

این روزها یکی از داغ ترین بحث ها در محافل سیاسی اصلاح طلبان گیلان، ماجرای حمایت بخشی از فعالین سیاسی این جناح از جبار کوچکی نژاد در کنار تک نامزد لیست امید در دور دوم انتخابات مجلس دهم و تأثیر غیرقابل انکار آن در موفقیت این نامزد اصولگرا در انتخابات است.(گزارش نگاه ایران در این رابطه)

فرآیندی که شاید بارزترین نمود عینی آن بیانیه اعلام حمایت علیرضا سحرخیز، رئیس حزب ندا استان گیلان از جبار کوچکی نژاد در آخرین ساعات باقی مانده تا برگزاری انتخابات بود.

فارغ از درست یا نادرست بودن این تصمیم در شرایطی که اکثریت فعالین سیاسی اصلاح طلب گیلان ظاهرا به دادن «تک رای به تنها نامزد اصلاح طلب» اعتقاد داشتند که در فرصت دیگری قابل بحث و بررسی است، اما این تقابل آشکار به تعبیری، نوک کوه یخی است که ممکن است در هیاهوی سیاسی و تسویه حساب های حزبی گم شود. اینکه چرا و تحت چه عواملی بخشی از اصلاح طلبان که در میان آن ها چهره های جوان و بانفوذ نیز دیده می شوند، در بزنگاه بزرگ و تاریخی به دیکته «بزرگان» تمکین نکردند و مشق جدیدی با سرمشق تعامل با نیروهای سیاسی اصولگرا نوشتند. به یاد داشته باشید اگر با اتکا به انگاره ها و کلیشه هایی نظیر معامله پشت پرده و منافع نامشروع مالی به این موضوع نگاه می کنید، بهتر است ادامه این مطلب را نخوانید! زیر آوار خودی از انتخابات مجلس ششم تا همین حالا جوانان زیادی وارد فعالیت سیاسی اصلاح طلبانه شده اند؛ خیلی ها تحت فشارهای مختلف از ادامه کار بازماندند و عده ای هم همچنان بر ادامه فعالیت اصرار ورزیدند. اما آنچه مشخص است، هیچ کدام آن ها سهمی حتی اندک از بازی قدرت به ارث نبردند یا در هیچ نهاد دولتی و حتی سازمان های غیردولتی به بازی گرفته نشدند. به عبارت دیگر در تمام سالهایی که اصلاح طلبان گیلانی در راس امور بودند عملا حتی یک مدیر دولتی تربیت نکردند و نهایت لطفشان به کار گماردن جوانان در پست های تشریفاتی چون مشاور فلان مدیر کل و امثالهم بود که آن هم خیلی زود به دست فراموشی سپرده شد. در چنین شرایطی، وقتی جوانان اصلاح طلب پاسخگوی عقاید خود بودند و فرصت هایشان برای تحصیل و پیشرفت در زندگی یکی پس از دیگری خاکستر می شد، بزرگان این جریان پشت عناوین «دکتر» و «مهندس» بزرگی می کردند و در محافل خصوصی برای پیشبرد منافع شخصیشان چانه می زدند. متاسفانه حقیقت این است که بعضا هنوز هم مدیران دولت محمود احمدی نژاد در ادارات استان به کار مشغولند و نورچشمی ها، آقازاده ها و اقوام که هیچ اشتراک فکری و سیاسی با دولت فعلی ندارند پله های ترقی در ادارات و مناصب دولتی را طی می کنند، در این شرایط اما جوانان اصلاح طلبی که پیاده نظام پیروزی دولت تدبیر و امید در انتخابات سال ۹۲ بودند، ناباورانه فشار سنگین زندگی را تحمل می کنند. فشاری که هرچه باشد، از بار سنگین «نادیده گرفته شدن» تلخ تر نیست. این هرم کاغذی باید قبول کرد که اصلاح طلبان گیلان هیچ کدام به تنهایی قدرت و توانایی جمع کردن و سازماندهی جوانان را ندارند و پس از سال ها فعالیت در سپهر سیاسی استان، هنوز از مرجعیت و مقبولیت کافی میان عوام برخوردار نیستند. با نگاهی اجمالی به ادوار انتخابات و میزان مشارکت مردم و سهم اصلاح طلبان استان از قدرت، به درستی این ادعا پی می بریم. هر چند نمی توان محدودیتهای ایجاد شده در عرصه سیاسی ایران بعد از حوادث انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ را نادیده گرفت اما هنر مردان سیاست در کشوری با شرایط ایران باید استفاده از روزنه ها باشد؛ مانند کاری که رییس دولت اصلاحات در سطح کلان در همین برهه در حال انجام آن بوده است. وگرنه چه تفاوت است بین یک شهروند علاقه مند به فعل سیاسی با کسانی که عناوینی مانند رییس شورای اصلاح طلبی یا مانند آن را یدک می کشند. حال باید سوال کرد که چرا اقبال عمومی به اصلاح طلبان استان تا این اندازه پایین است و پس از گذشت سال ها از دوم خرداد ۷۶، هنوز برای جمع کردن فعالین سیاسی دور یک میز، به مرجعیت رییس دولت اصلاحات و مسافرت معاون اول ایشان و دیگر فعالین سیاسی غیربومی احتیاج داریم؟ جالب تر آنکه تک چهره های سیاسی گیلانی تأثیرگذار هم زمانی به عزت و مقبولیت رسیدند که از استان خارج شده و راه پایتخت در پیش گرفتند. برای پاسخ به این پرسش، کافیست نگاهی بیندازیم به کارنامه بزرگانی چون آقایان رمضانپور، زالفی، زاهد، حسینی، بی آزار، باقری و... در جذب و پرورش جوانان اصلاح طلب و سازماندهی آن ها به عنوان بازوی اصلی هرم اصلاح طلبی در استان گیلان؛ هرمی که این روز ها از «سطح» در حال فروپاشی است و «راس» آن جز سنگینی کردن بر آجرهای در حال سقوط به کار دیگری نمی آید! اگر همین روال ادامه پیدا کند، طولی نمی انجامد که پله های این حجم مثلثی یکی یکی شروع به ریزش می کنند و گرد و غبار آن به آسمان نرسیده، چیزی از ماهیت اصلاح طلبی در گیلان باقی نمی ماند. آقایان شما متهمید تربیت نیروی سیاسی و وفادار به آرمانهای حزبی، وظیفه اصلی بزرگمردان سیاست است. تربیت نیروهایی مطالبه محور و متفکر که هر لحظه در حال رصد فعالیتهای اجتماعی و انطباق آن با اندیشه های اصلاح طلبانه باشند. باید گفت که متاسفانه در سالهای اخیر، تمام فعالیتهای جوانان محدود به ایام انتخابات بوده و پس از آن هر کس سراغ دغدغه های خود رفته است. حتی در همان ایام هم، تمرکز بزرگان اصلاح طلب بیشتر بر پرورش نیروهای «بله قربان» گو و فرمانبردار بوده و اثری از آینده نگری و بلند پروازی های مشروع در اعمال آقایان مشاهده نشده است. همین امر، پاشنه آشیل جریان اصلاح طلبی در استان بود که خروجی آن در «بهترین» حالت ممکن، «علیرضا سحرخیز»های جویای نام است که امروز یا فردا لاجرم راه خود را می روند و بر استقلال تفکر شخصی تاکید می کنند. هجمه هایی که این روز ها در فضای مجازی به امثال سحرخیز ها وارد می شود، اگر از حب و بغض شخصی نباشد، بدون شک از روی سطحی نگری و ضعف نگاه کلان به امر سیاسی است. موضوع زمانی تلخ تر می شود که بخش اصلی این منتقدان، کسانی هستند که چنان مبتلا به آسیب های ناشی از کارکرد معیوب این سیستم شده اند که وقتی یکی از میانشان اعتراض و عصیان می کند، زود تر از هرگروه دیگری او را سرکوب می کنند. مگر می شود بدون نقد آموزگار، دانش آموخته را به چالش کشید؟ مگر می شود از لابی با جناح قدرت نوشت و از مسببان اصلی آن نام نبرد؟ اگر امروز گریبان می دریم که به آرمانهای اصلاح طلبی خیانت شده، بهتر است کلاهمان را قاضی کنیم و دنبال آدرس درست بگردیم؛ وگرنه این دست مچ گیری ها و پرونده سازی برای افراد، ماحصلش تکثیر غم انگیز «سحرخیز» ها می شود که ناباورانه به رفقای قدیم و دشمنان امروز می نگرند. کسانی که مواجه سخت با واقعیت های روزگار، رویای خوش رنگ آرمانگرایانه را از خاطرشان برده است. رییس سابق شاخه جوانان حزب مشارکت، وکیل بسیاری از پرونده های سیاسی و امنیتی استان و رییس فعلی حزب ندای ایرانیان، هرچه کرد و هرچه بود، دستکم وحشت علنی کردن افکارش را از بزرگان اصلاح طلب استان به ارث نبرده و این خود به تنهایی برای تطهیرش کافی است؛ تطهیر کُنشی فردگرایانه که دستکم چاشنی شجاعت در آن از ادویه بد رنگ و لعاب منفعت طلبی خوش رنگ تر بود.

 نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تأیید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.